𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O81 • Let me go...

"Harry? Waar is Harry?!" In paniek rende ik tussen de menigte door opzoek naar de donkerharige jongen. Ik voelde opnieuw tranen achter mijn ogen prikken.

Hermione kwam naast mij staan en plaatste kort een hand op mijn schouder. "Hij is weg," mompelde zij verslagen. "En ik denk dat ik je niet hoef te vertellen waar hij precies heen is gegaan."

"Nee," zei ik ongelovig en schudde wilde mijn hoofd. "We moeten hem helpen! Hij kan dit niet alleen!" Ik wilde naar de uitgang van het kasteel toe rennen maar ditmaal was het George die mij tegenhield.

"Niet doen," smeekte hij mij. "Het heeft nu geen zin meer. Wij kunnen nu alleen nog maar afwachten." Zijn stem was schor van het huilen en ik beet hard op mijn onderlip. Het kostte mij zoveel moeite om nu niet weg te kijken van zijn gezicht en in huilen uit te barsten. Ik kon mij niet voorstellen hoe het moest zijn om een tweelingbroer te verliezen. Om nu voor de rest van je leven in de spiegel te kijken en je dode tweeling weer te zien. Iedere dag weer.

Draco pakte mijn hand beet en kneep hier zacht in. "Het is Potter." was het enige dat hij zei en ik begreep precies wat hij hiermee wilde zeggen. Harry kwam altijd terug.

Alle aanwezigen in de zaal hielden de sneeuwblonde jongen nog steeds nauwlettend in de gaten, maar het was dankzij Hermione dat ze hem niet opsloten in de kerkers, samen met de rest van Slytherin.

Molly Weasley en Ginny zaten nog steeds gehurkt bij het lichaam van Fred die nu bedekt was en wierpen mij om de zoveel tijd blikken die ik niet helemaal kon plaatsen. Waren ze nog steeds verafschuwd van wat zij hadden gezien eerder deze avond? Of vroegen zij zich af of ik nog wel te vertrouwen was?

Mijn lichaam voelde nog steeds zwaar en uitgeput van alles wat er nu in deze korte tijd was gebeurt en de maten waarin ik mijn krachten had gebruikt. Eerst Helena, toen Fenrir en nu Fred. De jongen zijn verschijning had gelijk; mijn krachten hadden mij uitgeput en ik had het waarschijnlijk niet overleefd als ik deze nog verder had gepusht. Ik had mijn krachten zo minimaal gebruikt mijn hele leven dat mijn lichaam de intensiteit ervan totaal niet gewend was.

Professor McGonagall kwam naar mij toegelopen en legde kort een hand op mijn schouder neer. "Ik heb altijd al geweten dat er meer in jou zat dan je liet blijken. Professor Dumbledore was te gehecht aan jou. Je lijkt zoveel op haar." Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en staarde de vrouw kort aan.

"U kende mijn moeder?"

Professor McGonagall glimlachte en schudde kort haar hoofd. "Ik bedoel niet je moeder." zei zij enkel en ik besefte mij toen dat zij over mijn grootmoeder sprak. "Albus was dol op haar."

Ik glimlachte zwakjes en keek toen kort om mij heen, de verwoestingen aan het kasteel in mij opnemend. Als Dumbledore hier nog was geweest had dit alles voorkomen geweest. Als ik naar hem had geluisterd was dit nooit gebeurd. Als ik hem niet had verraden dan-

Ik schudde die laatste gedachte vlug uit mijn hoofd en moest opnieuw moeite doen niet te gaan huilen. Draco, die nog steeds naast mij stond, leek te kunnen zien waar ik aan dacht en kneep harder in mijn hand. "Het is niet jouw schuld." fluisterde hij zacht zodat alleen ik het kon horen.

Professor McGonagall staarde naar onze handen en keek toen weer naar mij op. "Die dreuzeljongen die bij je was," begon de oude vrouw die ongemakkelijk van Draco naar mij keek. Ik wist meteen dat zij het over Aiden had. "Hij is samen met de rest van de minderjarigen in de kerkers. Veilig en verborgen van de dooddoeners."

Een opgeluchte zucht verliet mijn mond en ik knikte dankbaar naar Professor McGonagall. Ik voelde Draco nog iets harder in mijn hand knijpen.

Plots werd het ineens weer 10 graden kouder in de ruimte en mijn lichaam begon opnieuw te rillen. Draco, die net als ik kon voelen hoe het merkteken begon te branden, staarde mij gekweld aan. Hij was terug.