16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi, on beş yaşındayken öğle vakti, hafif nemli çimlerin üzerine uzanmış, göğsüme yasladığım kitabımla gökyüzünü izlediğim o evin önünde hissediyordum. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyor, silme gereksinimi duymadan bulutları izliyordum ve kalp atışımı dizginlemeye çalışıyordum.
Ağlıyordum, aslında ben çok sık ağlıyordum. Ama o gün uzandığım çimlerin üzerinde, nefes sesimi dinleyerek ağladığımda verdiği o hissi asla unutamazdım.
Beni yurttan alıp sahiplenen o adamın eviydi, fazlasıyla büyüktü, insanlara hizmet etmediğim, satılmasam da gözlerinin hizasına girmediğim, tanımadığım adamlar tarafından taciz edilmediğim ve izinli olduğum o birkaç saatin içerisindeydim.
Biliyordum, ben o çimlerde uzanırken o adamın korumaları beni dikizliyor fakat yaklaşırlarsa her şeyin daha kötü olacağını düşündüklerinden adım atmıyorlardı.
Bir tanesi yaklaşmaya çalışmıştı, onu engellemek istediğimde, bir ailemin hatta kimsemin olmadığını ve bunu hak ettiğimi söylemişti.
O zamanlar babasız veya annesiz olmanın, her kötülüğü hak etmek olduğunu düşünmek fazlasıyla yaralayıcıydı ama insanların bana öğrettiklerinden başka hiçbir pusulam yoktu ve insanlar gerçekten kötüydü.
İçli içli ağlamaya devam ederken dudaklarımda bir tebessüm de vardı, derin nefesler alıyordum. Kuşlar uçuyordu, gökyüzünde ilkbahar havası vardı, içimde yaz.
Ve ilk defa bana kötülük yapıldığı için değil, güzel bir his kalbime dolduğu için ağlıyordum. O güzel his, okuduğum kitapta geçen bir cümleydi.
"Aşkın ne olduğunu bile bilmeden sevdim birdenbire. İnsanın en ateşli duygusunun ilk olarak böyle birdenbire bastırıvermesi çok garip bir şey değil mi?" diyordu Vadide Zambak kitabında. Ve başka bir cümlesinde de "Ruhumu okudunuz, bunu nasıl yaptınız?" diye soruyordu. Beni ağlatan cümle ise şu olmuştu: "Ölümden korkmuyordum ama karşılıklı bir aşkın mutluluğunu tatmadan da ölmek istemiyordum."
