16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Şarkılar: Torches, X Ambassadors Yellow Flicker Beat, Lorde
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölümden korkuyordum ve bu kendi ölümüm değildi.
Kalbim, ağır ağır çalan bir piyanonun notaları gibi atıyordu, gitgide hızlanacaktı, biliyordum. O hız arttıkça nefesim hızlanacaktı, kulaklarım uğuldayacaktı, dünya daha hızlı dönmeye başlayacaktı ve hareket bile edemeyecektim. Kendimi tanıyordum ve bu duyguların sadece korktuğum zamanlar ortaya çıktığını da biliyordum.
Silahın soğuk namlusunun verdiği hissi, o hissin açtığı kucağı çok iyi biliyordum; öyle iyi biliyordum ki o soğukluğa meydan okumuştum ama şimdi meydan okuyamıyordum çünkü o namlu bana dayalı değildi.
Bir karış uzağımdaki silah, Yankı'nın başına yaslıydı ve adamın nasırlı parmağı tetiğin üzerindeydi; Tankut'un belki de tek cümlesiyle gözlerimin önünde onun hayatı, parçalanacaktı.
O parçalanacaktı. Ölümden korkuyordum. Yankı Sarca'nın ölümünden korkuyordum. Sokak Nöbetçileri'nin ölümünden korkuyordum.
Diğerlerine bakışlarım kaydı, hiçbiri benim kadar korkak değildi. Cesur bakışları, dik duruşları vardı ve ben o an anlamıştım, aralarındaki en korkak bendim çünkü ilk defa, birini kaybetme hissi, tam kalbimin üzerinde bir nota gibi atıyordu.
Tanrı kalbimdeki piyanonun notalarına daha hızlı bastı. Tanrı, bir an bile olsun Sokak Nöbetçileri'nin kalplerindeki notalarına basmayı bırakmasın istedim.
Yankı'nın aldığı keskin nefesleri işitebiliyordum. Henüz saniyeler olmuştu ama ben o saniyelerin içinde, kendimle nasıl savaştığımın farkındaydım. Durduramayacağım kadar hızlı titreyen ellerim ve dizlerim vardı, beş yaşından beri kontrol edemez, kendini gizleyemezdim. Yüzüme maskeler de taksam, bambaşka bir insana da bürünsem beni tanıyan birisi, ellerimin ve dizlerimin titremesinden beni bulabilirdi.
Önümde cansız manken gibi duran Yankı, bir kere daha ona imrenmeme neden oldu.
Bir şeyler yapmalıydım, bir adım atmalıydım ama kıpırdayamıyordum. İçimden bir ses ise durmadan Yankı'ya güvendiğini dile getiriyor, onun ölüme bile meydan okuyacağını söylüyordu.
Onun her zaman bir planı vardı; şu anda olduğuna emindim.
"Sürprizimi beğendin mi?" diye sordu Tankut ama sesi öyle iğneleyiciydi ki midemin bulandığını hissettim. "Yoksa bunların olacağını biliyor muydun?" Küçümsedi, bunu hissettim. "Siz sadece sokak çocuklarısınız, kiminle oynadığınızın farkında bile değilsiniz."
Yankı'nın nefesi duraksadı, gülümsediğini hissettim. "Biz sokak çocukları küçümsenmeyi severiz," dediğinde sesi öylesine rahatlatıcıydı ki şaşırdım. "Çünkü sonucunda hep karşı taraf haksız çıkar. Asıl sen bu sürprize hazır mısın?"
