16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Şarkılar: Elliot Smith, Everything Reminds Me Of Her Pinhani, Unutuldular
Helin Aktan'ın güncesinden...
25.10.2019
Okuduğum bütün kitaplar, izlediğim bütün filmler, gittiğim bütün şehirler, tanıdığım bütün insanlar... Hepsinin bana öğrettiği çok şey var.
On iki yaşındayken okuduğum bir kitapta huzur, gökyüzünde diyordu. Yetimhanenin penceresinden gökyüzüne bakmıştım, uzun uzun izlemiştim ama o huzuru görememiştim. On beş yaşındayken izlediğim bir filmde huzur, geriye dönüp bakmadığındadır, diyordu. Bir süre geriye dönüp bakmadım ama huzuru yine hissetmedim. On yedi yaşımdan sonra değiştirdiğim bütün şehirlerde huzuru aradım ama şehirlerin siyahlığı beni daha fazla huzursuz hissettirdi. Tanıdığım bütün insanlar, onlar huzuru benden söküp aldılar.
Bunların hiçbirisi bana huzuru öğretemedi, huzuru göstermedi; huzursuzluğu daha fazla tatmama neden oldular.
Sonra bir şey oldu. Ben bir adım attım, bir yola çıktım; o yolu sokak lambaları aydınlattı ve yürüdüm. Yürürken karşımdaki beş gölge, benden kaçmak istedi ama üzerlerine gittim ve onlar gibi gölge olamasam da onlarla beraber yürümeye başladım.
Her adım attığımda ellerimde okuduğum kitaplarda bir sayfa eksildi, filmlerinden birini unuttum, şehirlerden birisi fethedildi, tanıdığım insanlar zihnimde öldü. Ben öğrendiğim her şeyi unutmaya başladım; asıl olanın hissetmek olduğunu gördüm.
Sokak Nöbetçileri.
Onlar benim kitaplarım, filmlerim, şehirlerim, insanlarım olmaya başladılar.
Ben ise şu an en çok huzuru hissediyorum.
Sen bu değilsin, diyor iç sesim defalarca bana. Başımı çevirip ona bakıyorum; o ise gözlerini aydınlanmak üzere olan gökyüzünden ayırmıyor, ışıklar turkuaz gözlerini daha fazla parlatıyor. Ben onun gözlerine bakarken, kim olduğumu sorguluyorum. Bakışları bana dönüyor.
Kim olduğumu unutmama neden oluyor. O benim hafızama hükmedebiliyor. O bana kendimi sevmemi için umut aşılıyor, o bana, beni kurtaracakmış gibi bakıyor.
Bunu istemiyorum. Bunu istemiyorum. Ben hayatın üvey evladıyken, kendimi öz evlat gibi hissetmek istemiyorum. Ben kim olduğumu unutmak istemiyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O Yankı Sarca'ydı.
Kendime durmadan tekrar ettiğim cümle şu an buydu. O Yankı Sarca'ydı. Bu cümle, geriye kalan bütün problemleri çözermiş gibi geliyordu. Ben nasıl düşünüyorsam diğerleri de öyle düşünüyor olmalıydı ki hepimiz onun gözlerinin içine bakıyor, bir şeyler yapmasını bekliyorduk.
