16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Sen ise bana bir hayatın yaşanması gerektiğini öğreten bir çocuk, bir adam, bir kahramandın.
Bugün senelerce elimde tutup okuduğum kitabı bıraktıysam nedeni sensin, nedeni aşk. Nedeni merhamet, direnmek, gülümsemek, feda, bağlılık.
İyi ki vardın, iyi ki varsın ve daima var olacaksın.
Hayata yeniden tutunmamı sağladığın için teşekkür ederim, sana verdiğim sözü tutmaya çalışacağım ve o düğümü hiçbir zaman çözmeyeceğim.
Son kez "Sonuncu Sokak Nöbetçisi, Yankı"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen geçmişte olan bir an, bir anı, bir nefes, bir resim, bir fotoğraf; gelecekte sizin karşınıza çıkabilirdi ve siz, aynı şekilde hissetmeye devam edebilirdiniz.
On yaşında olmalıydım veya on bir. Belki de on iki tam hatırlamıyordum ama yetiştirme yurdunda aylarım geçmişti, bundan emindim.
Mevsim kıştı, kar yağıyordu ve ben üzerimde ince bir pikeyle yatağımda yatıyordum. Herkesin yatma saati aynıydı, çoğu çocuk uyurdu fakat benim için uyumak çoğu zaman imkansız olurdu çünkü Harun Aktan'ın yanından ayrıldıktan sonra her adım sesinde bile ürperiyor, yanımdan geçen her nefeste irkilerek uyanıyordum.
Yan yatağımda yatan kız, geceleri uyurken durmadan kendi kendine konuşuyordu ve çoğu, ağlamalarıyla dolu oluyordu. Anne veya baba diye seslenmiyordu, bir erkek ismini sayıklıyordu. Kardeşi olabileceğini düşünmüştüm fakat birkaç ay sonra kendisini yetiştirme yurdunun ikinci katından aşağıya atıp intihar ederek sakat kaldığında o kişinin annesini öldüren kişi olduğunu öğrenmiştim.
Benden belki de birkaç yaş büyüktü fakat intikam yeminleriyle uyuyan bir çocuğu dinlemek fazlasıyla acı verici oluyordu.
Yine o gecelerden birisiydi. Durmadan aynı ismi tekrar ediyordu, dişlerini sıkıyor, yumruklarını yatağına geçiriyordu. Herkes o kıza o kadar alışmıştı ki duymuyorlardı bile ama ben tam uykuya dalacakken onu duyup uyanıyordum.
