16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Fazlasıyla uzun bir bölüm iki parta ayırdım, sindire sindire okursanız sevinirim. ❤️
Keyifli okumalar!
Şarkılar: Pinhani, Dön Bak Dünyaya Grandson, Identity
Bartu Sarca'nın güncesinden...
14.02.2012
Kalın urganı demire bağlarken gözlerimi ondan hiç ayıramadım çünkü bu onun intihar ipiydi, biliyordu.
"Öleceksin şeytan," dedim nefesimi vererek. Kalbimi yokladım. Ufacık bir pişmanlık bile hissetmeyecektim.
"Ama sen yaşamaya devam edeceksin," diye yanıt verdi. "Hem de beni hiç unutmadın."
"Seni unutacağım."
O ürkütücü gülümsemesi yüzünde yayıldı. "Ben hep orada olacağım, çocuk. Kâbuslarında."
Pişmanlık yoktu ama korkuyu yine hissettim, hem de o kadar geçen zamana rağmen.
Onun ince boynunu urgana geçirdim, altındaki sandalyeyi itekledim ve karşımda işkence çekerek son nefesini vermesini bekledim. Korkmadım, yetmedi, bir kez daha nefes almasını sağladım sonra bir kez daha sandalyeyi itekledim.
Ona işkence çektirdim, o karşımda işkence çekerken keyifle izledim.
Son nefesini verdikten sonra arkamda muhtaç olduğum bir nefes sesini duydum. Lâl, beni izliyordu ve benim değil ama onun gözlerinde korku vardı.
Bu gece uyudum. Ama şeytan haklıydı. O hâlâ kabuslarımdaydı hem de artık yalnız değildim, Lâl'i de koruyamıyordum.
Şeytan artık ikimizi de her gece mahvediyordu.
"Birinci Sokak Nöbetçisi, Bartu Sarca"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bembeyaz karların üzerinde uzanıyordum ve kalbimin olduğu yerden kan akıyordu.
Ellerimi iki yana açmıştım, bacaklarım yağan karın içine gömülmüştü ve yüzüme çarpan kar taneleri benim soluğumu kesmeye başlamıştı ama kendi kanımın kokusunu alabildiğim için hayatta kalmaya devam edebiliyordum.
Soğuktu, inanılmaz soğuktu ama o soğuk beni hayatta tutuyordu. Sıcak olsaydı kendimi belki de Tanrının kollarında hissedip uyuyabilirdim ve ölürdüm ama öyle soğuktu ki buz kesmiştim.
Karlar, göğüs kafesimdeki kalbimin boşluğunu dolduruyordu, benim kalbim artık tamamen buz oluyordu.
Ama ben ölmüyordum.
Helin Aktan yine ölmüyordu, bir türlü ölemiyordu.
Ve ben ölmek de istemiyordum çünkü artık mutluydum. Bir hayatım vardı. Gerçekten bir hayatım vardı.
