Silvado

Silvado Hoofdstuk 4

-' Soms moet je je verstand op nul zetten, en het gewoon doen en pas later beseffen.- '

Aphril.

Was ik soms de enige die zich druk maakte over Silvado die buiten doodsangten uitstraalde. Het kon me ook even niks meer schelen , ik zou hoe dan ook Silvado en rain in veiligheid brengen desnoods de hele kudde. Zo snel als ik kan versnelde ik mij naar de voordeur toe. Twee stevige handen hielden mij tegen en trokken mij terug naar achter. Woest draaide ik mij in een reflex om en keek in de groene ogen aan van Bradd. Aan zijn blik te zien kon ik al raden dat hij het mij ging verbieden om ook maar een voet buiten de deur te treden.  ' Laat me los Bradd, Silvado is hardstikke bang , dat arme dier straalt doodsangsten uit! Willen jullie hem soms buiten laten ?!
" Kalmeer even Aphril. Luister het is buiten te gevaarlijk , we weten niet waar die aan de grond zal komen. Silvado red het wel." Vertelde Bradd op een rustige toon terwijl hij zijn handen van mij middel had los gehaald.  Van binnen kon ik wel ontploffen, hoe konden hun er zo rustig onder blijven.  Woest keek ik hem aan en draaide me om waarbij ik meteen naar de deurklink toe reikte. Ik stond vast bij mij besluit Silvado in veiligheid te brengen koste wat het koste.  Met een zwaai vloog de deur open , die ik met moeite weer dicht kreeg. De houtendeur lande met een harde knal weer neer in het slot. Er stond een harde wind, harder dan normaal. Regen kletterde neer op de dakpannen van de veranda. Het erf was niet meer dan een grote waterige bedoeling met veel plassen en blubber. In de verte hoorde je de kudde paarden hinniken wat klonk als een noodkreet. Het ging door merg en been heen. Het onweer werd steeds harder en was dichtbij. Toen ik een blik wierp op de donkere lucht zag ik dat de wolken in een rondje rond circuleerde. Natuurlijk had ik niet veel stand van tornado's maar ik wist dat als het ging circuleren en om hun eigen as heen draaide dat er een tornado zou vormen. Het betekende niet veel goeds, het enige wat we nu nog konden hopen was dat het ons voorbij zou gaan , zoals Duke en Bradd al is eerder hadden verteld. Een felle bliksemlicht verlichte het deel van het erf en sloeg in , in het stallenblok. Er werd een angstige kreet hoorbaar van de paarden die op stal stonden. Zonder na te denken was ik naar de stallen toe versneld waarbij ik al meteen brand zag bij een van de stallen waarbij de bliksem was ingeslagen in een van de stallen die leeg stonden. De stallen waren voornamelijk gemaakt van hout, behalve de ijzeren tralies.  Er stonden een aantal  paarden binnen, die harstikke van slag waren , en wisten dat er iets mis was. Zij moeten erg geschrokken hebben toen de bliksem ingesloeg. Zo snel als ik kon rende ik op het snelste tempo dat ik tot nu toe kon naar de stallen toe en zag het vuur voor mij ogen zich verspreiden naar ander hout. Naast de vrije stal stond een andere stal waar wel een paard in stond. Het was het jonge paard wat naast Rain stond. Angst was in zijn ogen te lezen en zijn mooie donkerbruine vacht was bezweet van de stres en angst. De rook verspreide zich al snel , en drong door in mij neusgaten. Ik moest oppassen dat ik het niet ging inademen wat dat was schadelijk en gevaarlijk.  In een fractie had ik het rooskleurige halster bij handen weten te nemen en schoof de staldeur open waarbij ik zo snel mogenlijk het halster probeerde om te doen. Natuurlijk was ik ergens bang , omdat je niet weet wat paarden in angst konden doen, hun wilde gelijk vluchten zodra er gevaar dreigte. De kunst was om in zo een situatie rustig te blijven en de angst niet over te laten komen op het paard.
Het dier hinnikte angstig en gooide woest zijn hoofd in de lucht waarbij het met zn ogen rolde . 
" Aphril !! Snel gooi de andere staldeuren, zodat de paarden kunnen vluchten , maak je geen zorgen ze komen later vanzelf wel terug.  " brulde Bradd met een harde stem door het stallenblok heen.  Ik knikte en liet de jonge ruin los, waarbij het meteen naar de uitgang toe rende en even later uit het zicht verdween. Bradd rende naar de andere stallen toe waarbij er sommige paarden in hun stal steigerde en woest met de voornemen maaide. Bradd opende de ene na de andere staldeur en maakte met zijn armen een uitbundige beweging dat ze weg moesten. Al gauw waren alle stallen leeg , terwijl de zwarte rook bijna al het zicht wat we nog hadden had afgenomen.  Buiten ging het er overgins ook nog ruw aan toe. De wind gierde , en leek bijna wel te huilen.  
Silvado! hij stond nog steeds buiten , ik moest wel iets doen. Snel haastte ik mij naar het weiland toe waar hij en Raindancer stonden. Beide waren ze dreif nat , en waren buiten dat erg onrustig. Bradd was mij achterna gegaan , en had mij halverwege tot halt houden weten te roepen. Hij keek mij met een doordringende blik aan.  Mij ademhaling was onregelmatig , mij vingers en lichaam trilde als ik het zou toegeven dat ik bang was.  ' Bradd , ik moet hun twee helpen , ze moeten naar binnen. De tornado kan straks ieder moment misschien wel ergens aan de grond raken!  schreeuwde ik door de gierende harde wind heen terwijl regendruppels tegen mij gezicht aan kletterde.  Bradd vergreep zijn versteviging op mij schouders en trok mij ietjes dichter tegen hem aan , waarbij hij een harde blik in zijn groene ogen had gekregen.  Hij liet mij weer los en haalde snel zijn hand door zn bruine haar heen waarbij hij vervolgens een hoorbare diepe zucht slaakte.
' Denk is na Aphril!  Dat ding komt zo aan de grond , en jij denkt dan dat Silvado en Rain veilig zijn binnen?  waar denk je je ze te kunnen plaatsen? in de schuilkelder?!  Kom op denk is even na.
" We kunnen ze toch ook niet buiten laten staan! ze zijn beide harstikke bang Bradd!   Bradd kreeg een scheve grijns op zijn gezicht van ongeloof en lachte schaapachtig. Hij haalde sarcastish zijn schouders op en rolde kort met zijn ogen. Hij draaide zijn gezicht naar de draaiende wolken die om elkaar heen circelde en keek daarna weer met die ijzige blik in zijn ogen mij aan. Hier had ik geen tijd voor , ik moest nu actie ondernemen voordat dat ding echt aan de grond zou komen , en als dat zo inderdaad ter sprake zou komen dan waren ze helemaal niet meer veilig omdat je ook niet wist welk pad de tornado zou nemen.  Gerriteerd draaide ik mij om en liep verder naar het weiland toe waarbij Silvado als een dolle naar de voorkant van het hek toe galoppeerde en hard snuifde. RainDancer was er niet rustiger op en kwam zo nu en dan met haar voorhoeven van de grond waarbij ze onrustig haar hoofd omhoog gooide en ermee draaide. 
' Weetje Bradd , je doet maar , ik neem nu een besslissing , als we het nu niet doen zal het nooit gebeuren. ' 
" De enige oplossing wat nu het beste is Aphril is de paarden laten gaan."  brulde Bradd door het groffe natuurgeweld heen. Hij keek mij met een vastberaden blik aan , en glimlachte niet. Zijn kaken waren strak op elkaar gespannen , en zijn kleren waren door en door nat. Van zijn donkerbruine haar drupte kleine regendruppels naar beneden van het einde van zijn haarlokken. Hij vertelde dat we ze moesten laten gaan, maar wat als Silvado niet wist waar die heen moest gaan en voor het zelfde geld Rain Dancer niet zou volgen , naar van schrik een hele andere kant op gaan. De wind was nog sterker toegenomen , en moest nu meer moeite doen om mijzelf staande te houden. Vanuit mij ooghoek zag ik dat de draaiende kolkende wolken zich steeds meer vormde tot een trechter. Het was mij al duidelijk dat deze naar de grond toe zou komen. De draaiende massa hing een paar meter voor ons maar het was heel dichtbij de ranch. De kudde paarden die buiten in de wei stonden waren onrustiger als eerst. We moesten nu een beslissing maken , als we de paarden lieten gaan konden ze een veilige omgeving zoeken.
' Oké Bradd , we laten Silvado en Raindancer gaan, maar als ze niet meer terug komen dan ben jij de schuldige. ' riep ik op een norse ondertoon terwijl ik diep van binnen een brok in me keel had en moeite had om de tranen in mij ogen te bedwingen.  Bradd knikte en maakte met een snelle handwending de hendel van het hek open. Raindancer hoefde niet langer na denken om de benen te nemen. Met pijn in me hart zag ik Silvado voor mij voorbij weg struinen. Hij hinikte schril en nam een snelle galopspeurt. Hoefgedender weerklonken over het natte grasvlak waarbij aardbrokken je om de oren vlogen.
Daar ging Silvado. Het duurde niet langer dat de tornado zich een weg naar het vaste land had gebaand en een begin had gemaakt aan de totale verwoesting. Bradd pakte mij beet bij me arm en gaf een ruwe ruk eraan. Hij vertelde dat we naar de schuilkelder moesten gaan, en daar moesten zitten voor zo lang het moest duren. Het deed me pijn Silvado en Raindancer net te laten vrij laten, maar het enige wat ik nu kon hopen was dat ze een veilige onderkomen konden vinden. Een gebied waar het natuurgeweld niet ter sprake was.  Het groffe geweld van bomen die uit de grond werden getrokken werd hoorbaar, en de tornado zou nu een rap tempo voorzetten.  Donder verbrak het groffe geweld van de wind, en knetterde aan de hemel.