Silvado

⭐Silvado Hoofdstuk 14

-' Soms moet je bepaalde dingen laten zoals ze zijn al zijn ze nog zo mooi om toonbaar te maken .

Aphril.

Iets nachts deed mij doen tot wakker maken en besefte dat het mij eigen speeksel was van mij mond die op de rand van het houten deskbord leunde. Het beeldscherm stond nog steeds aan en stond op de pagina waar ik het laatst op gezocht had. Al gauw besefte ik dat het al wat later op de ochtend moest zijn en dat ik waarschijnlijk door de andere stalknechten en Bradd in de stallen werd verwacht. Snel veegde ik mijn mond af en sloot het venster van de pagina. Straks zou Bradd of de andere het zien, en dat zou hem dan meer aanleiding geven om mij vragen te gaan stellen. Snel haalde ik nog even een borstel door mijn haren heen en wierp een snelle blik in de spiegel om te kijken of ik er nog een beetje redelijk uitzag om daar mee de dag door te komen. Buiten scheen het zonnetje en het zag er naar uit dat dit nog is een mooie aangename dag kon gaan worden. Voor vandaag had ik plannen om met Silvado weer is aan de gang te gaan. Ik wilde is zien hoe hij was als we samen te werk gingen aan de vaste grond. Maar voor ik met hem aan de slag zou gaan moesten er eerst nog genoeg andere paarden verzorgen. Voor vandaag stonden er twee ritten op de planning, na de verwoestende tornado die we gehad hadden een paar weken geleden had Duke voorgesteld en daarna al snel besloten dat het goed zou zijn dat we de ritten door de omgeving van wyoming weer op moesten pakken om het aantal klanten te behouden zodat de inkomen ook nog een beetje op stand bleven . De ranch moest natuurlijk ook gewoon onderhouden worden en de paarden moesten we kunnen blijven verzorgen. Helaas hadden we nog steeds niet alle paarden weer terug , maar er hadden er in ieder geval weer een paar om de ritten mee te doen. Duke wist tenslotte als de beste welke paarden hij ervoor kon gebruiken , dat stelde mij al vrij snel op sommige momenten gerust.

Toen ik het erf opgelopen kwam zag ik dat de meeste stalhulpen al bezig waren met kruiwagens te legen met vies zaagsel. Een van de staljongens begroette mij doormiddel van zijn glimlach op te zetten en zijn hand omhoog te steken. Hij veegde ondertussen een kastanje donkerbruine haarlok dat voor zijn ogen hing aan de kant waardoor hij bijna zijn evenwicht over de kruiwagen met mest leek te verliezen. Zodra hij het zelf ook door leek te hebben probeerde hij zichzelf snel te herstellen en om zich weer terug te concentreren op het werk maar het leek er juist erop dat door zijn afleiding op mij het erger werd. Snel probeerde ik door te lopen en niet meer naar hem om te kijken omdat hij compleet van slag leek te zijn door dat ik langs gelopen kwam. Met zijn grijs blauwe ogen keek hij mij een beetje neerbuigend aan en probeerde zich te verontschuldigen omdat hij totaal niet aan het opletten was. Zijn grip op de kruiwagen had hij weten te herpakken en keek mij nog een keer aan waarbij hij daarna nog een beetje onzeker glimlachte. Met een bescheiden glimlach glimlachte ik naar hem terug en pakte hem voorzichtig beet bij zijn rechterschouder waarbij ik hem vertelde dat het niet geefte en dat het iedereen wel kon gebeuren. Skyler knikte toegefelijk maar ik kon in zijn ogen zien dar hij zich ervoor schaamde. Hij wierp zijn mooie grijs blauwe ogen van mij af en vertelde dat hij weer verder moest met zijn werk.
Achteraf moest ik nog een beetje na giechelen omdat het best er komisch uit zag van wat er net gebeurd was. Het gehinnik van de paarden die hongerig naar hun ochtend maal verlangde vulde mij lichaam met een vrolijk gevoel. Toen ik binnenkwam in de rode schuur werd ik verwelkomt door alle hoofdjes die mij vrolijk met tevreden oren aan keken. Sommige schopte ongeduldig tegen de muur en de andere gooide hun hoofden op en neer om zo gezien te worden en hoopte dat ze hem niet over zouden slaan. Zachtjes op de achtergrond stond er een radio aan met een vrolijke sfeer van country muziek. Buiten hing er nog een klein beetje een lichte delen van ochtend mist maar dat was al bijna opgelost. Duke kwam in mij richting uitgelopen met een zwarte leren halster in zijn hand geklemd. Hij duwde het in mijn hand en vertelde dat ik voor hem raindancer uit de weide moest halen zodat die rustig alvast kon klaar gemaakt voor de eerste rit. In eerste instantie wilde ik hier nog wat gaan op uit brengen maar iets in mij vertelde dat ik dat maar beter niet kon doen. Het raad van Duke opvolgen was dit keer misschien wel het verstandigste om gewoon maar te doen. Onderweg naar de wei waar Raindancer stond samen met haar veulen merkte ik de totale rust op die rondom het erf heerste. De vogels die hun ochtendlijke lied vloten , het knisperende geluid van de kleine steentjes die onder mij schoenen door knisperde. De geur van het weiland die als een frisse ovatie mij reuk binnendrong gemengd met de geur van de mest die verder op in de mestput opgestapeld lag. Op een rustig tempo had ik even later het weiland van Raindancer bereikt en werd meteen enthousiast verwelkomt door het gehinnik van Silvado en Raindancer die mij komt al gesignaleerd hadden. Silvado kwam vrolijk naast zijn moeder aan draven en gooide zijn hoofd vrolijk omhoog en omlaag. Raindancer kwam tot stilstand voor de ingang van het hek en brieste tevreden. De dampdeeltjes die uit haar neus ontsnapte loste langzaam op in de lage mist. Haar vlekken waren door de lage dichte mist bijna niet zichtbaar, maar haar grote brede doorlopende bles op haar voorhoofd maakte haar aanwezigheid onmisbaar. Met haar bruine ogen keek ze me vriendelijk aan en leek bijna alsof ze me uitnodigden om verder in haar weiland te betreden. Met mij vrije hand opende ik het hek en sloot het vervolgens achter mij neer. Silvado was nog een beetje dichterbij in de buurt van me gekomen en duwde nieuwsgierig zijn neus tegen mijn arm aan. Een glimlach verscheen er tussen mij mondhoeken en wierp hem een liefelijke blik toe. Hij deed een beetje schichtig zijn hoofd weer omhoog , waarbij hij daarna alweer snel bij mij in de buurt terug kwam. Voor een veulen was hij niet echt bang te noemen, nee hij was heel nieuwsgierig en leek soms overal zijn neus in te willen steken. Het leren zwarte halster had ik ondertussen om gedaan bij Raindancer en probeerde het hek ondertussen te openen. Silvado mocht dit keer niet mee ,ook omdat hij moest leren om al wat afstand tussen zijn moeder en hem op te bouwen zodat hij later als hij een wat groter volgroeid paard was er al een beetje gewend aan zou zijn. Het leek erop alsof hij het er niet mee eens was en ging onrustig heen en weer bewegen waarbij hij dicht tegen zijn moeder aan probeerde te lopen zodat hij met haar mee kon gaan. In alle soorten pogingen probeerde ik hem duidelijk te laten maken dat hij dit keer niet mee mocht , dat hij hier op haar moest wachten . Silvado leek verward te zijn, niet begrijpend van wat er allemaal gebeurde. Hij hinnikte schril en riep naar zijn moeder. Raindancer hinnikte zachtjes terug en keek een paar keer bezorgd achter zich om naar haar veulen. Ze gaf enkele zachte rukken aan het touw en maakte duidelijk dat ze naar hem toe wilde. Hoe wel Raindancer vaker veulens op de wereld had gezet vond ze het nog altijd moeilijk om het alleen achter te laten , natuurlijk begreep ik het ergens wel want het was ook deels gewoon moederlijke instinct. Als ze in het wild hun veulens zouden achterlaten zouden die erg kwetsbaar zijn en een makkelijke prooi voor de roofdieren. Met een rustige stem probeerde ik haat duidelijk te maken dat er niks aan de hand was en dat het allemaal goed zou komen, maar omdat ik in mij achterhoofd besefte dat het niet allemaal zo makkelijk in een keer zou gaan vroeg ik me af waarom Duke hier niets had bij vermeld. Duke was een ervaren paardenman althans dat had ik nu inmiddels wel vernomen in de tijd dat ik hier verbleef. Waarom liet hij mij dan alleen Rsindancer ophalen als hij wist dat Silvado met haar mee wilde en dat zij het liefste haar rug naar mij zou toekeren om terug naar haar veulen te gaan. Stelde hij me soms op de proef. Was dit een soort van test wat ik moest doorstaan , om te ontdekken hoe ik dit moest oplossen ?
Als ik mijzelf met hen in een strijd zou gaan verkeren dan was het mogelijk dat we hier nog lang konden staan, een paard was in alle opzichten dan ook altijd sterker dan de mens. Hoe slim we ook denken te zijn, hoe hard we kunnen schreeuwen maar daar achteraf niks mee bereiken. Hoe we ze soms slaan met een zweep om een trailer in te krijgen omdat het er niet in wil om waarschijnlijk een zeer logische reden. Een paard heeft er dan altijd een rede voor , als het zijn gewicht erin gooit dan zijn wij daarbij vergeleken niks. Als het wil vluchten om zijn soort genoten te beschermen of omdat er gevaar schijnt te dreigen zal het zich erin slagen om zichzelf los te rukken.
Ik moest denken in het opzichten van een leider. Wat zou een leider doen als het wilde duidelijk maken dat ze verder gingen trekken. Silvado was een hengst, een jonge waarvan de hormonen later nog zouden gaan opspelen. Was het misschien de angst die ik ergens van binnen had dat als ik hem los zou meenemen dat hij dan de eerste beste merrie kon pakken om te bespringen. Natuurlijk hij kon ni nog helemaal niks doen bij de grote volwassenen paarden omdat hij kon klein was en zijn lichaam nog niet genoeg volgroeid om de nodige dingen in te brengen. Maar wat als hij ergens halverwege het idee kreeg om er van door te gaan en gewoon maar de weide wereld te gaan betreden. Dan zou Raindancer natuurlijk met hem mee willen en zich los te trekken van het halster touw. Als dat zou gebeuren en ik het niet zou zien aankomen dan zou ze mij met zich meeslepen of dan zou ik vallen op de grond. Niet dat het vallen het ergste zou zijn, maar eerder dat ik hen dan kwijt ben en geen besef zou hebben van waar ze heen zouden gaan.
Silvado moest het hoe dan ook op een dag gaan leren,maar dan zou het in kleine stapjes opbouwen misschien toch wel beter zijn. Raindancer zou steeds meer afstand van hem nemen zodat hij er uiteindelijk geen probemen meer ermee heeft dat zijn moeder weg gaat.
Waarom had Duke mij met deze lastige obstakel beproefd. Wat wilde hij dat ik hiermee ging bereiken. Het hulp halen, nee dat kon ik al maar ik gaf toe dat ik wel iemand was die pas hulp ging halen als ik vond dat ik het op dat moment nodig had. Hier moest ik een logische verklaring voor vinden hoe ik Raindancer het beste kon meenemen. Inmiddels was ik nog steeds niet veel van de opening van het hek van het weiland verwijderd en had mijzelf voorgenomen dat ik gewoon enkele dingen ging proberen om Raindancer zo mee te krijgen zonder dat er dramatische problemen gingen ontstaan. Want ik wist zeker dat ik het niet over mij hart ging krijgen als Raindancer straks een traumatisch probleem er van over heeft gehouden alleen omdat ik haar van haar veulen wilde scheiden om haar op te halen voor een rit . Ergens hoopte ik dat z haar veulen kon duidelijk maken dat er niks aan de hand was , en dat het daarna allemaal zou goed komen. Kon ik een sprong in het diepe gaan nemen en gewoon zien wat er ging gebeuren. Mij gedachtes diep van binnen zeiden dat Silvado zou gaan flippen als hij zijn moeder voor zijn ogen zag weg gaan , misschien zou het zo erg gaan flippen dat hij zou gaan proberen om dwars door het hekwerk heen te gaan of sterker nog ervoer heen te gaan springen. De gevolgen ervan daar wilde ik nou liever niet teveel over gaan na denken. Van binnen praatte ik mijzelf de moed in dat ik het kon , dat ik gewoon moest denken dat ik haar alleen mee nam voor een rit , en verder niks. Vastbesloten opende ik de deur van het hek verder terwijl ik ondertussen mij ademhaling op een rustig ritme probeerde te krijgen . Mij vingers had ik iets steviger om het gevlochten touw heen bevestigd dat gemaakt was van hele dunne draadjes. Voorzichtig gaf ik een kleine ruk aan het touw dat ik als sein doorgaf aan Raindancer dat ze moest opletten en dat we wat gingen doen. Haar voskleurige oor had ze naar mij toe gericht , en zag dat ze vanuit haar ooghoek mij aan keek. Haar hoofd wende ze af van haar veulen en had nu haar beide oren naar voren toe gedraaid. Raindancer slaakte een diepe zucht , en liet haar hoofd een beetje voorover bungelen. Het leek alsof ze zich iets meer aan het ontspannen was. Silvado daar echter in tegen was nog altijd verwart en onzeker. Hij begreep nog steeds niet echt alles van deze situatie maar Raindancer leek hem nu echter wel wat aanwijzingen bij te brengen. Haar linker oor had ze naar achteren gelegd net zoals de rechter. Ze had ze naar haar veulen toe gedraaid en hief haar hoofd een klein beetje omhoog. Haar hals draaide ze zijn kant op en keek hem enkele seconden aan waarbij ze daarna haar oren weer naar voren toe draaide en twee passen naar voren deed waarbij ze nu een paar passen van het weiland verwijderd was. Silvado probeerde weer langs haar heen te scheuren , maar dit keer gaf Raindancer het aan dat ze dat niet goed keurde . Ze gaf een kleine schrille hinnik en deed haar oren snel naar achteren en daarna weer naar voren. Een gevoel van binnen in vertelde mij dat de de situatie leek te begrijpen , en ermee toch akkoord leek te gaan om met mij mee te gaan. Het moest voor haar moeilijk zijn om zo ergens haar veulen achter te laten , maar het leek mij voor haar ook lekker dat ze zich even kon scheiden van haar zoon zodat ze weer even haarzelf kon zijn , en bij de andere paarden zich weer een beetje betrokken kon voelen. Weer gaf ik een kleine ruk aan het touw en deed zelf een paar stappen naar voren . Nu was ik uit de opening van het hek vandaan , en Raindancer volgde me trouw achterna , maar waar ik bang voor was leek te gebeuren. Raindancer had ik weten te draaien zodat ik het hek achter mij kon dichtdoen. Silvado stond verwart te kijken en begon hard te hinniken , net alsof hij leek te zeggen ; ' Laat mij niet achter! Neem mij mee , neem mij mee! Laat mij hier niet achter.' Het was geen fijn gehoor om te horen , en iets binnen in mij leek het te raken. Alsof er een naald door het fijnste stukje van mij hart doorboorde. Het was hartverscheurend , dit was denk voor iedere paardeneigenaar geen fijn beeld om te zien , maar soms was het gewoon de realiteit die je eens een keer onder ogen moest zien.