Silvado

⭐Silvado hoofdstuk 17

" Sometimes you have dive in the deep to see sometimes clearly"

Aphril.

De rit naar het ziekenhuis wat een paar meter verder op lag verliep pijnlijk. Duke en Bradd hadden mij neergelegd achter in de pick up waarbij Bradd de hele tijd bij me was gebleven. Elke hobbel die we over gingen met de pick up wagen van Duke was niet echt bepaald wat je kon noemen aangenaam. Duke probeerde zo voorzichtig mogelijk te rijden maar hij kon natuurlijk niet elke hobbel of ongelijke wegdek gaan afremmen. Het was even door de zuren appel heen bijten en het van de pijn proberen te winnen. De pijn was ondragelijk en vulde me hele lichaam. Ik moest mij proberen te ontspannen en de pijn even proberen weg te denken dus kneep ik voor het idee om de pijn proberen te verminderen mij ogen dicht. Het nam wel echter natuurlijk niet de pijn weg en het was daarnaast ook lastig om aan leukere dingen te denken. Door wat er vandaag was gebeurd begon ik te twijfelen aan mijzelf of Silvado mij nog wel mocht , en dat hij nou niet bang voor mij was. Of dat hij zich hierna anders zou gaan voordoen.

Na een tijdje voelde ik dat de wielen van de Pick up wagen van Duke waren gestopt en hoorde vervolgens een deur open en dicht gaan. We moesten er zijn , anders was ik wel benieuwd waarom hij de portier open en dicht deed. Allemaal vragen waren tegelijkertijd bij mij binnen gekomen en mijn hoofd gevuld , en buiten dat vroeg ik mijzelf af waarom ik nu ineens over alles aan het nadenken was. Bradd streelde met zijn vingers mij gezicht en keek mij met de bezorgde blik in zijn groene ogen aan. ' het komt goed echt waar." Prees ik hem toe terwijl ik lichtjes naar hem glimlachte. De deuren van de achterklep werd opengedaan en Bradd gebaarde naar me dat hij mij zo zou optillen en naar binnen zou meenemen. Het ene moment wilde ik nu het liefste een uitweg vinden om het ziekenhuis te vermijden , maar aan de andere kant was de pijn best ondragelijk en hoopte dat ik er snel van af was , dat het überhaupt niks ernstigs was.
Opnieuw werd mij gedachten verstoord door de hevige pijn die mij lichaam opnieuw vulde en het leek alsof ik opnieuw door een brandende vuur zee moest . Duke was aangekomen bij het ziekenhuis meteen doorgelopen naar de balie waarbij hij melden dat het een spoedgevallen was. De vrouw achter de balie wilde weten wat er precies zo dringend was om het een spoed geval te noemen maar zodra Bradd met mij in zn armen naar binnen kwam leek ze al genoeg antwoord erop te hebben. Zelf had ik het nog niet gezien maar er was op mij shirt een bloedvlek verschenen . Die zich had gevormt tot een grotere circel rondom de wond heen. Bradd had het al wel gezien maar niet dat die zich een grotere vorm had aangenomen.
Alles gebeurde in een paar fractie seconden tijd. In minder dan twee seconden werd ik vanuit de armen van Bradd over gedragen op een ziekenhuisbed met wieltjes waar er boven op een open geslagen witte deken op lag en een wit kussen. Mij hoofd bonkte , mij hart bonste als een bezetenen in mij keel. Mijn ademhaling was sneller dan dat normaal van toepassing was , en zweetdruppels van de spanning liepen onder mijn haarlokken door. Een, twee nee drie, vier artsen stonden er rondom mijn ziekenhuis bed heen en liepen op een snel doorloop tempo met mij mee. De ene onderzocht waar ik pijn had en de andere die zich aan de rechterkant bevond overlegde met een andere arts wat ze nu moesten doen. Een andere arts knipte snel mijn blouse open om te kijken over wat voor soort wond het ging. Zelf dacht ik alleen dat het een grote blauwen plek zou worden, maar daar zou de pijn die ik had te overweldigend voor zijn.

" Het is een diepe wond net iets onder haar borstkas. Ze heeft al veel bloed verloren."
' Dus dan moet ze geopereerd worden zodat we de wond goed kunnen hechten en schoonmaken.' Viel een andere arts in de rede. Een jongere arts die nog in opleiding was keek de derde arts van achter de jonge arts recht in zijn bruin koperen ogen aan en knikte ernstig. Het voelde voor mij alsof ik opnieuw in de grond gezakt was en het erop leek dat ik opnieuw hierna een tijd lang en goed moest herstellen alsof ik daar op zat te wachten.
Vol protest schreeuwde ik door de gangen van het ziekenhuis heen , huilde van de pijn die ik voelde. Maar ook van de angst. Misschien had ik hiervoor al eerder een operatie gehad en was het toen goed gegaan naar het feit dat ze toen mij beide benen hebben moeten amputeren was ik echter nog steeds niet trots op.
"Bradd !! Bradd. Waar ben je ?!
' Rustig Aphril ik ben hier vlakbij je , weet je nog ik zou bij je blijven. Het komt allemaal goed , deze mensen gaan je helpen. ' vertelde hij op een rustige toon. Hoe rustig zijn klank in zijn stem ook mocht klinken en hoe hij de rust over in mij probeerde te brengen. Het hielp niet. Op dit moment was ik bang voor de operatie zag er tegen op. Maar de pijn wilde ik ook weer weg hebben.
Snikkend keek ik voor mij uit en kneep mij ogen enkele seconden samen on zo alles even weg proberen te denken. Silvado die nu met de andere paarden in de weide stond hopend dat hij ze niet een voor een aan het treiteren was. Silverstar die nu al weer een tijdje van de aardbodem was maar altijd voor mij nog vers in het geheugen lag en voelde alsof het gisteren was. De amputatie van mij benen waar ik nu inmiddels mee heb leren omgaan en leven. Mij ouders. O , mijn lieve moeder en vader. Zouden hun al ingelicht zijn over het voorval wat zich had voorgedaan vandaag. Nee, ergens hoopte ik niet dat ze er vanaf wisten omdat ze anders opnieuw met een zware belasting zouden zitten en opnieuw moesten hopen dat het niks ernstigs was.
Ineens voelde ik een golf van vermoeidheid en slapte over mij heen komen . Het ontnam mij in zijn armen en nodigde uit of ik mijn ogen wilde sluiten. Ze voelde zwaar aan en het was bijna zo uitnodigend dat ik het ook wilde doen. Bradd hoorde ik op de achterond nog mij naam roepen , en voelde dat twee artsen aan het rommelen waren. Ik voelde een naald in mijn arm gaan , en hoorde dat ze een infuus hadden aangelegd. De artsen waren druk door elkaar heen aan het praten terwijl een ander mij aandacht erbij probeerde te houden. Ergens wilde ik wel proberen hen te antwoorden maar mij ogen waren gewoon te moe, mij geest was moe. In de verte zag ik een zacht dempend licht , wat al snel veranderde in een groene weide omringt door een aantal volgroeide bomen met zijn mooie olfijf groene bladeren. Het was midden in de lente en alles was vol gebloeid. Bloemen in allerlei verschillende kleuren, van hyacinten tot narcissen. Bijen die de planten probeerde te besprenkelen. Vlinders die zich lieten neerdalen op een paar paarse en roze hyacinten. Vriendelijke wolkendekens die voorbij dreven en het zonnetje dat hoog aan de hemel stond die met haar warme zonnestralen mijn huid leken te verwarmen. Het was een aangenaam fijn gevoel. Naast mij hoorde ik een tevreden kauwend geluid en hoeven die zich iets verder verplaatste in het hoge groene gras . Langzaam gleed ik met mij oogleden naar de rechterkant van mij en zag daar een witte silhouet naast mij staan op een paar meter afstand na. Twee witte oren die tevreden naar voren stonden die alles nauwlettend in de gate hielden. Eerst moest het allemaal bij mij binnen komen en leek heel even alsof ik gek begon te worden , begon door te draaien. Twee keer knipperde ik een beetje ongelovig met mij ogen maar zag dat ze me dit keer niet voor de gek hielden. Daar stond hij. Mijn oude vriend waarmee ik veel mee gemaakt had in die korte 3 weken. Silverstar. Mij ogen reikten verder en namen nog een andere verschijning waar. Zijn vacht was voskleurig, groot en had een lange doorlopende bles over zijn gezicht. Die mooie gezonde glans over zijn vacht lopen en die die vriendelijke uitstraling. Hillwood. Droomde ik ?
In mij gedachten riep ik zijn naam , en met mij ogen keek ik hen beide een voor een aan. Silverstar en Hillwood leken mij gedachten op te vangen , maar gek genoeg kwam Silverstar als eerste naar mij toe , terwijl ik juist gedacht had dat Hillwood als eerste naar mij toe zou komen. Silverstar besnuffelde met zijn zachte neus mijn blonde haren en blies wat warme damp uit zijn neusgaten. Woorden kwamen tegelijkertijd Binnen in mij hoofd en er waren vele dingen die ik wilde uitspreken.
" S.. silverstar , b..ben jij het echt? Silverstar hief zijn hoofd weer omhoog en brieste. Hillwood stond nog steeds op zijn zelfde plek en het leek wel alsof hij een of andere manier niet naar mij toe durfde te komen maar wat hield hem tegen. Mijn vingertoppen had ik naar zijn zachte albino kleurige vacht uitgereikt en was overeind gaan zitten. Mijn vingers raakte zijn zachte warme vacht , en voelde weer hoe hij voelde. Hoe vertrouwd en aangenaam zijn aanwezigheid was. Ineens voelde ik hoe de temperatuur om mij heen veranderen. Het leek ineens kouder te worden , en de zon leek vollledig te zijn verdwenen achter de wolken die een minder vriendelijk aanbeeld hadden gekregen. Het had een donkergrijze kleur gekregen een kleur dat aantoonde dat er sneeuw op komst was. Maar hoe kon het nou sneeuwen als het midden in de lente was ?
Achter mij hoorde ik denderende hoeven over de grond heen razen en een schrille angstige gehinnik de stilte in de omgeving vullen. Zo snel als ik kon probeerde ik overeind te komen en wist snel op te staan. Ik dacht dat ik overlopen zou worden door mijn eigen paard Hillwood maar Silverstar deed iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt.
Silverstar was voor mij gaan staan en steigerde beschermd. Maar er moest wel een goede reden voor zijn waarom Hillwood als een malloot er vandoor moest zijn gegaan. Zoals ik mij hem kon herinneren was hij een paard die niet heel snel van iets schrok. Wat maakte hem dan zo van streek. Silverstar legde zijn oren in zijn nek en rolde met zijn ogen waarbij hij met zijn voornemen maaide. Hillwood zag ik langs hem voorbij rennen , en ergens voelde ik dat Silverstar ook mee wilde. Silverstar lande weer met beide hoeven op het gras en draaide zijn hals een paar halve graden naar mij toe. Met zijn ogen keek hij mij met een bepaalde blik aan alsof die duidelijk wilde maken dat ik op zijn rug moest klimmen. Hij begon een beetje onrustig op zijn plaats te dansen en te hinniken. Iets maakte hen bang. Mijn handen plaatste ik op zijn schoft net aan het einde van zijn manen. Ik was naast hem gaan staan met mij lichaam naar de zijne toe gericht. Zou ik dit kunnen , nu op zijn rug klimmen. Iets wat mij opviel of waar im eigenlijk overdonderd van was is dat ik beweging in mij benen voelde en mijn voeten. Ik kon weer voelen. Hoe was dit mogenlijk? Er ging een overweldigend gevoel door mij heen en moest mij best doen om nu niet erin door te slaan.
Vanuit de verte hoorde ik een schrille overweldigende hinnik van een paard. Boven de stilte die over het veld heerste was er een luide brul te horen van een mannelijke stem. De stem kwam mij in eerste instantie niet bekend voor en kon hem niet direct plaatsen
" Aphrill" brulde de stem door de kou die in de omgeving hing. Het klonk koud en kil. Alsof het naar iets opzoek was maar dan niet voor een aangenaam bezoekje. Het klonk eerder alsof het er aan kwam om iets recht te zetten en dan niet direct in de positieve zin.
Ik wist niet hoe snel ik mij op de rug van Silverstar moest hijsen en mijn vingers vast te pakken aan zijn wit blonde manen.
" Silverstar wie is hij of het ?! Vroeg ik met een angstige klank in mij stem. Ik probeerde niet angstig over te komen maar ik kon echter om mij gevoel wat ik nu had niet liegen.