Silvado

⭐Silvado Hoofdstuk 16

' Soms moeten we diep in ons zelf graven om te achterhalen hoe we zijn.'

Aphril

In die tussentijd dat Bradd was gaan rijden met Sugarbeat stond ik nog in de losgooi kraal bij Silvado. Er was een stilte tussen ons gevallen , en het enige wat we deden was elkaar een blik toe werpen. Silvado draaide daarna weer rustig zijn ogen van mij af en snoof hardop Het lange leadrope touw had ik losjes in mij linker had vast geklemd zitten en wachtte tot het juiste moment voor ons beide was aangebroken. Buiten was er een klein zuchtje wind ontstaan die een lichte verkoeling gaf. De zon was achter een grote wolk verdwenen maar kwam niet veel later daarna weer tevoorschijn. Zodra de zon er ook was , was het meteen drukkend. De temperaturen waren in de tussentijd opgelopen waardoor het een stuk warmer was geworden dan in het begin van de middag.

Twee passen deed ik naar voren en was van plan om Silvado van zijn plaats te verjagen. Voordat ik hem beter kon leren kennen en hij mij moest ik hem eerst van zijn vertrouwelijke plek zien te verjagen. Hij stond stil in een afrondingshoek van de kraal bij het houten dat van eikenhout was gemaakt. Zijn neusgaten waren licht geopend , groter als dat ze van normale waarde waren. Zijn oor wat aan de binnenkant van de bak was had hij naar mij toe gericht en draaide daarmee alle kanten op. Ondertussen probeerde ik mij ademhaling onder controle te houden en mij te beseffen waar ik mee bezig was. Nog twee passen bewoog ik mij voort naar hem toe , met mij lichaam naar zijn middenvak toe gericht. Met mij linker hand bracht ik het touw naar voren waarmee ik met mij handbeweging naar voren probeerde toe te sturen. Silvado leek het niet helemaal te begrijpen en rende als een gek naar voren waarbij hij met zijn hoofd omhoog zoekend en niet wetend van wat er allemaal gebeurde in het rond keek. Hij ging iets verderop weer stil staan en brieste hard , waarbij er daarna een harde snuif te horen viel. Het oplaaide zand was langzaam weer gelijk gekomen met de grond , maar de geur van de stoffigheid hing nog altijd in de lucht. Opnieuw was ik van plan hem te verjagen van zijn vertrouwde plek die hij net had gevonden. Het leek net alsof je iemand uit zijn veilige omgeving haalde die was gevlucht zoals bij bijvoorbeeld een oorlog. Bestemming onbekend en niet wetend van wat er als volgende zou gaan gebeuren. Zodra ik op hem afliep rende hij dit keer niet meteen weg , nee in plaats daar van draaide hij zich om en wilde hij de andere kant op vluchten omdat dat misschien een goede uitweg voor hem was. Maar ik onderbrak zijn vluchtplan en bewoog mij rustig naar hem toe zodat ik hem voor kon zijn. Hij was natuurlijk sneller als mij en het was hem dan ook gelukt om die kant op de stormen waar hij heen wilde , maar alsnog had ik hem weten te keren. Silvado scheurde vervolgens de andere kant op en had weer even wat tijd nodig om dit allemaal onder ogen te zien en het te erkennen dat dit iets nieuws voor hem was. Met zijn neus bewoog hij af en toe over de grond heen en snoof daarna weer. Hij ging na een tijdje te hebben gedraafd en gegaloppeerd weer stil staan en keek weer een beetje zoekend om zich heen , maar leek het nu iets minder eng te vinden als voorheen. Zelf moest ik moeite doen om niet elke keer iets te willen zeggen , want vaak ging dat gewoon van zelf. Dit was werken met je lichaamstaal en daar had je technisch gezien geen spraak bij nodig van de woorden uit je mond. Wat ik nu met hem aan het doen was maakte een deel uit van grondwerken. Silvado en ik waren op dit moment bezig met het uitvechten wie er de leider was , dat ik in dit geval uiteindelijk moest zijn.

Na nog drie keer zijn landje te hebben veroverd op de zelfde hand , besloot ik dat hij moest omdraaien en de andere kant op moest gaan. Dit hoefde hij van mij geen eens te doen van door middel hard weg te rennen , maar door middel van hem met mij lichaamstaal in beweging te brengen. Het waren kleine bewegingen die je met je lichaam maakte. Vaak was je schouder in een bepaalde richting van het paard draaien en er dan naartoe lopen al genoeg. Als je nog niet zo goed wist hoe je dat moest uitvoeren puur omdat je de tactiek ervan nog moest achterhalen kon het paard daardoor in verwarring raken en dan vervolgens niet weten wat je daar nou precies mee bedoelde. Of je hem nou juist wilde weg jagen , of toch bij je wilde hebben. Net zoals je een paard bijvoorbeeld uitnodigde om met jou mee te gaan als je hem wilde ophalen voor bijvoorbeeld een ritje. Als jou stem in je hoofd dan zegt dat hij met jou mee moet komen , maar je lichaam beeld wat anders uit dan kan hij daardoor in verwarring raken en dan dus niet exact uitvoeren wat jij van hem op dat moment vraagt. Lichaamstaal is daarin dus heel erg belangrijk. Het mooie is dat ieder het kan leren hoe oud of jong je ook bent. Paarden zijn daarvoor de perfecte meesters om het je te leren. Zij zijn diegene die je leren dat haastig werk geen rol speelt , maar juist dat je er alle tijd voor moet hebben totdat pas iets lukt wat je van hem of haar verlangt. Haastig werk levert geen mooie dingen op , zowel als in het gewone dagelijkse leven niet dan als in het bijzijn van een dier.