Silvado

Silvado : Hoofdstuk 22

" Dieren zijn onze leermeesters. Zij openen je de ogen en laten inzien waarvoor we eigenlijk geschapen zijn. Zij laten je zien dat je soms ook gewoon een stap terug moet doen en van de kleine dingen moet genieten.

Wij leven momenteel alleen nog in een wereld die uit haasten bestaat , waar we altijd maar moeten haasten op op tijd te zijn , en dan soms de rust vergeten te nemen en te genieten van de dingen om je heen.

Zij zullen je laten zien wat dat inhoud."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Soms blijven bepaalde dingen mij tot denken zetten. Geregeld vraag ik mijzelf soms af waarom paarden mensen niet kunnen beoordelen , waarom paarden je altijd een tweede kans willen geven zelfs als de mens ze soms zo beschadigd kunnen hebben. En soms ook de vraag stel aan mijzelf waarom mensen überhaupt dieren kunnen beschadigen en wat daar dan precies de aanleiding voor is. Silvado hief zijn slaperige hoofd omhoog op toen hij voetstappen bij zijn stal hoorde stil staan en een mannelijke stem iets tegen mij riep. Ik stopte hem met kriebelen en keek op naar diegene die tegen mij iets had gezegd waarvan ik alleen niet precies had gehoord wat hij zei.

Het was Duke en Bradd die zich bij de stal hadden verzameld , Duke vertelde dat ik wat rust moest nemen omdat dit voor mij ook geestelijke inspanning was ondanks ik mij daarvan misschien niet helemaal bewust van was. Zelf noemde ik het meer even je hoofd leeg maken van alle dingen waar je soms me kon zitten. Bij paarden moest je altijd je concentratie er altijd voor honderd procent bij houden , als je dan even afgeleid was dan hadden zij het als eerste door en konden sommige paarden of ponys je dan meteen gaan uitproberen of je nog wel scherp genoeg bent. Bradd was de stal van Silvado binnengekomen en had mij zijn hand toegereikt waarbij ik hem daarna vastpakte. Hij drukte mij een warme zoen op mijn voorkruin en streelde enkele seconden met zijn tedere vingers waarop soms een beetje eelt zat mijn gezicht.

' Wat dacht je ervan als wij samen is een stukje gaan wandelen. En ik dacht voor een keer weer is in de pick up wagen van Duke. Gewoon weer even is een momentje voor ons samen , jij en ik alleen en verder niemand anders. '

" Ik .. Ik weet het niet zo even heel snel hoor Bradd , denk je niet dat het iets teveel is in een keer? ik bedoel ik heb net ook uren met Silvado op getrokken ik bedoel , het verbaasde mij al dat hij zo lang zijn concentratie erbij kon houden het is toch nog een jong paard.' Viel ik Bradd in de reden terwijl ik een beetje peinzend voor mij uit keek omdat ik even niet meer wist wat ik met alles op dit moment aan moest. Het was inderdaad lang geleden dat Bradd en ik weer iets samen ondernomen hadden , dus ja , misschien kon het ergens inderdaad geen kwaad en moest ik het misschien wel gewoon een kans geven. Met veel moeite probeerde ik een overtuigende glimlach op mijn gezicht te krijgen dat het een beetje overkwam dat ik heel veel zin had in zijn voorstel. Bradd keek mij doorzoekend aan met zijn groene ogen en knikte nadrukkelijk. Hij moest zich vast beseffen dat ik ergens twijfelde , daarvoor kende hij mij inmiddels wel goed genoeg voor. Hij pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes liefdevol in. ' Het al je goed doen Aphril echt.' riep hij met een geruststellende stem. Zijn ogen hadden een vriendelijke uitstraling en nam mij vervolgens mee naar de pick up wagen. De rubberen velgen van de banden veerde als een springvering van een fiets over het hobbelige gras heen. Bradd was onderweg iets tegen mij aan het vertellen wat ik onderling ook wel probeerde te volgen en naar hem te luisteren maar mijn gedachten was ergens anders te bekennen. Ik probeerde op zijn verhaal te antwoorden met een hoofdknik of met dat ik het begreep. Hij had het erover dat hij voor hij mij had leren kennen aan vee verdrijven deed , waaronder wat koeien die Duke en hij dan wel is moesten verdrijven naar een ander stuk waar ze konden grazen om zo het gras mooi kort te houden. Hij vertelde dat ze dan altijd de koeien verdreven te paard. Het klonk echter wel heel interessant alleen spookte nog altijd Stephen Pill in mijn hoofd rond. Wanneer die weer toe ging slaan , wat hij ging doen nu hij wist dat Bradd hem ook zag.