Silvado

⭐Silvado Hoofdstuk 21

Aphril

Geschrokken na  een nachtmerrie die mijn nachtrust voor de zoveelste keer al belemmerd had schoot ik wakker. Iets in mij vertelde dat er iets niet helemaal goed in de haak geschoten was. Er was iets gaande en een gevoel binnen in mij vertelde dat ik naar Bradd toe moest.  Geen idee waarom maar ik besloot dat ik het gevoel wat nu had niet zomaar kon gaan negeren. Zo snel als ik kon sloeg ik de dekens van mij af en pakte een zwarte sweater die over een houten stoel heen hing die bij de kast vlakbij in de buurt stond. Snel versnelde ik mij naar Bradd zijn kamer hoe niet echt snel ik ook was omdat ik nog een beetje moeite had met lopen maar toch een tikkeltje koppig was toe en  opende snel met een haverklap zijn deur. Toen ik zijn kamer deur had geopend zag ik dat het zweet op zijn voorhoofd stond dat uit zijn poriën gekomen was. Zijn donkerbruine haar punten aan de voorkant waren doordringt van het zweet. Met mijn handen door de openingen van de krukken heen gestoken versnelde ik mij naar zijn bed toe en keek hem onderzoekend aan. Hij had een bepaalde angst in zijn ogen iets wat ik nog niet eerder bij hem had waargenomen , tenminste niet deze blik. Voorzichtig liet ik mij naast hem neer zakken op het bed en pakte zijn klamme vingers beet.  Hij keek mij met zijn geschrokken groene ogen aan en had nog een hele snelle onregelmatige ademhaling. 

' Aphril ik.. heb zonet degene gezien waar jij mij voor waarschuwde. " vertelde Bradd met een angstige trilling in zijn stem. Hoe hij zijn best ook deed om wat minder angstig over te komen in zijn stem lukte dat hem niet. Hij hoefde mij niet verder uitleg te geven over wie hij het had , het kon maar een iemand zijn die je zo de stuipen op het lijf kon jagen en je de rillingen over je rug doen lopen.  Ik had mij naast Bradd verder plaats genomen en was tegen de achterkant van het hoofdeind gaan zitten met mijn rug tegen de wand.  Warmhartig had ik hem bij mij in mijn armen genomen en stelde hem gerust dat het nu weer goed was. Het leek wel alsof hij in een soort van schok verkeerde.  'Wat heeft hij je precies gezegd , of wat kwam hij doen?  weet je zeker dat je het niet inbeelden.' vroeg ik op een voorzichtige toon , hopend dat het laatste wat ik erbij zei niet bij hem verkeerd binnenkwam.  Bradd ging wat rechter op zitten en had zich van mij los gemaakt. Zijn ogen stonden verbaasd en grijnsde. Hoofdschuddend keek hij mij aan ging met zijn voeten over de rand van het bed heen zitten en stond daarna vervolgens op om een schoon shirt aan te trekken.

' Je denkt dat ik hier een beetje over zit te grappen. Aphril ik hoorde een zweep als een gek op iets hards neerkomen en zag een wit lippizaner paard dat schuim uit zijn mondhoeken had. '  vertelde Bradd terwijl zijn ogen dit keer niet op mij gefocust waren. Langzaam wandelde ik naar hem toe en stond niet veel later voor hem stil en pakte zijn hand vast. " Bradd ik geloof je , echt waar.  Had hij verder nog iets tegen je gezegd? 

Hoofdschuddend schudden hij zijn hoofd en keek daarna even mij kort aan in de ogen. Ineens bedacht hij dat hij nog allerlei dingen moest doen en had dan ook ons gesprek ten einde gebracht. Iets vertelde mij dat hij nog meer te vertellen had , maar dat hem iets er van weerhield om het tegen mij te zeggen.  Natuurlijk kon ik hem nog proberen tegen te houden , maar als hij nu niks wilde zeggen erover kon ik het ergens ook wel begrijpen.  Zo stond ik vervolgens als enige in zijn lege kamer waar zijn dekens nog overhoop gegooid op zijn bed lag met kreukels  in de sprei.  De zon was inmiddels aan de hemel verschenen en de vogels floten een nieuwe dag te gemoed.  Mijn krukken had ik weer bij de hand genomen en was nog even terug gegaan naar mijn kamer waarna ik direct achter mijn laptop gekropen was en nog wat nodige informatie was gaan opzoeken over Stephen Phill en wat er die tijd verder nog allemaal gebeurd was. Of hij verder nog nazaat had of kleindochters of zelf kinderen had.  Het had mij veel moeite gekost om de informatie op te zoeken over zijn verleden en of hij nog verdere familie achtergronden had. Uiteindelijk was ik er een of andere manier achter gekomen dat hij een rijke vader had die een miljonair was en die des tijds in de vroegere tijden een weeshuis had opgezet voor kinderen die geen ouders meer hadden of ouders die hun kinderen moesten afstaan of er geen raad mee wisten. Verder stond het beschreven als een warmhartige weeshuis waar kinderen met liefde in ontvangst  werden , maar in feite was dat niet zo. Het was in het zelfde huis als waar ik mij toen had bevonden samen met Duke , alleen zag het er die tijd anders uit , en scheen er nog een groot huis die tijd naast te hebben gestaan een paar meter verder op. Opnieuw kreeg ik de rillingen over mijn lijf heen lopen bij de gedachten aan hoe al die kinderen daar geleden moeten hebben die er binnen kwamen en waarvan hun lot en toeverlaat onbekend was.