Silvado

⭐Silvado Hoofdstuk 18

Aphril.

Het gevoel van misselijkheid. Het was misschien een van de meest irritante gevoelens die je kon hebben. Het gevoel dat je ieder moment over je nek kon gaan en dan maar op tijd een emmer of iets moest vinden waarin je het kon lozen. Ik wist dan ook niet hoe snel ik mij naar de grijze kleine emmer moest toe bewegen. Toen ik voor mij gevoel leeg was tuurde ik een beetje voor mij uit en kreunde toen ik weer een pijnsteek door mij lichaam heen voelde stromen. De gedachtes van Silvado bleef maar dood mijn hoofd heen spoken en kreeg langzaam steeds meer flashback beelden terug van toen hij mij met zijn achterbeen geraakt had. Tegelijkertijd bleven de beelden die ik in mij droom had gezien ook maar rondspoken. Waarom kon Silverstar ineens praten , en waarom vond ik uitgerekend op dat moment die ene bijzondere ring op de grond?

Een vrouwelijke jonge arts kwam mij ruimte binnen nadat ze op de deur had geklopt en vertelde dat ze even kwam controleren hoe het met mij ging en hoe de wond eruit zag. Het viel haar op dar ik nog niks in die tussentijd gegeten had , maar ik bleef volhouden dat ik al die tijd geen trek had door de misselijkheid. Ze commandeerde op een zorgelijke toon dat ik iets moest gaan proberen te eten , als ik dat niet zou doen dat ze dan een assistente zou inschakelen die mij in de gate bleef houden net zo lang totdat ik wat zou gaan eten. Er slaakte een diepe hoorbare zucht van mij door de rustkamer heen , waarbij ik knikte maar vertelde dat ik dan alleen iets vloeibaars wilde omdat ik voor wat hartigs bang was dat het er dan weer uitkwam.
De vrouwelijke arts knikte vriendelijk en vertelde dat ik de keuze had uit tomatensoep. We konden het in ieder geval proberen. Ondertussen had de vrouwelijke assistent met haar donkerbruine lange haar opgestoken in een lange lage paardenstaart wat rubberen latex handschoenen aangetrokken en begon met de wond te onderzoeken of het er netjes uitzag. ' Ben je nog veel misselijk ? Vroeg ze met een neutrale maar mennende stem. Ze keek me ondertussen met een korte glimp met haar appelgroene ogen aan. Kort knikte ik daarop.
'Heb je nog veel pijn met bewegen , als je bijvoorbeeld iets van je kastje af pakt om iets te lezen of de afstandsbediening om televisie te kijken.' Ergens begon ik te twijfelen of ik ook echt de waarheid zou spreken en toegeven dat ik nog best veel last had , want als ik dat zou doen dan zou ik hier nog langer moeten blijven. Ze keek me met haar groene ogen met een afwachtende blik aan wanneer ik mij antwoord tegen haar ging uitspreken. Uiteindelijk knikte ik toch maar toegevend dat ik nog pijn had er aan. Ze vertelde dat ze wat later in de ochtend wat bloed bij me gingen afnemen om te kijken hoe bepaalde dingen eruitzagen. Toen de vrouwelijke arts later klaar was met de controle en een de gordijnen weer geopend had waarbij tijdens het onderzoeken van de wonden de andere mensen het niet konden zien vertelde ze dat er over een paar minuten weer een arts zou komen die wat bloedtestjes bij me ging doen en me hartslag meten en dan soort dingen. En in die tussentijd moest ik maar de tijd een beetje gaan zien te doden. Tekenspullen had ik niet meegekregen , die moesten nog op de veranda liggen of nee , die had ik überhaupt niet meer omdat die toen opgeslokt waren door de tornado.. Ineens overviel een nieuwe steek mij weer bij de gedachten of ik het beeldje van Hillwood nog wel had , daarvan wist ik niet meer of de tornado die wel of niet mee genomen had op zijn ruwe tocht. Naast mij bed had ik een rood knopje zitten waarop ik kon drukken als ik iets nodig had , na enige aarzeling of ik het wel ging doen besloot ik het toch maar om te doen. Hopend dat ik hiermee geen andere patiënten er wakker mee maakte. Er was een kort geluidje te horen van de knop waarop ik gedrukt had , en niet veel later verscheen er een mannelijke arts. Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht toen hij zag dat ik hem een vragende blik toe wierp.

Een beetje ongemakkelijk haalde ik mijn vingers door me blonde haar heen en keek hem kort in de ogen aan. Lippen trilde op een bepaalde wijze waardoor ik voelde dat ik moeite had om de woorden uit te spreken omdat het een soort van verlegenheid was die me op dat ene moment overviel. De jonge arts met donkerbruin kort gekamd haar waar gel in zat , en een nette lichte spijkerbroek wat gladgestreken was keek me glimlachend aan en vroeg wat er aan de hand was omdat ik op de bel gedrukt had. Zijn handen had hij ontspannen naast zijn lichaam hangen en had een ontspannen glimlach op zijn slanke tedere gezicht.