Silvado

⭐Silvado hoofdstuk 26

- April

Aandachtig bekeek ik de hoefsporen en zag dat het een grote hoefafdruk had. Het paard moest groter zijn dan dat Cosha was.  Ik kon mij niet zo snel bedenken welk paard het zou moeten zijn , of ik het paard überhaupt wel kende.  Ineens herinnerde ik mij weer het paard die mij naar het zandpad had geleid die door het maanlicht was ontstaan. Hij had het litteken en werd later gevangen genomen door die ene jongen die ik toen eerder in mijn dromen had gezien. En de hoefsporen.. misschien waren die wel van het paard  van de ruiter die de witte hengst had mee genomen en mij achter op het zadel achter hem. Hij had een Friese paard met een donkere leren tuig wat een middeleeuwse uitstraling had. Hij nam mij mee naar zijn meester vertelde hij , met andere woorden dus naar Stephen Phill... 

Dus wat ik had gedroomd was dan misschien wel niet een droom maar de realiteit?  Hoe meer ik hier over na dacht hoe gekker ik begon te worden.  Dit moest iets betekenen , de ruiter die mij zocht , waar ik die deal mee had gesloten om elkaar bij zonsondergang te zien , alleen zag ik hem niet.  De zon stond nog niet op z'n laagst dus er was misschien toch nog een mogelijkheid om hem te zien. Met het plukje witte staart in mijn hand van de witte hengst die ik in mijn dromen had gezien wandelde ik naar Cosha toe waarbij ik nog een gaatje strakker het zadel aan trok. Behendig klom doormiddel van op een brede hoge boomstam te staan die op de grond lag op de rug van Cosha en pakte de teugels beet. Nu zou het een kwestie zijn van onze tijd afwachten en kijken wat er gebeurd. 

Twee uren waren voorbij gegaan en de zon was nu bijna onder. Het lichte oranje gele gloed van de zon weerkaatste op het water.  Cosha leek even net zoveel als mij te genieten van dit mooie magische moment van hoe de zon onder ging.  Achter ons hoorde ik iets , maar kon niet direct plaatsen wat. Cosha was daarin tegen erg alert en leek een andere paardengeur te hebben op gevangen. Haar orenspel werd wat onrustiger en voelde hoe de rust in haar lichaam plaats maakte voor een alerte houding waarbij spieren wat strakker gespannen waren. Cosha liet ik een half rondje draaien waarbij haar achterbenen soepel mee bewogen net als de rest van haar lichaam. Mijn ogen werden groter toen ze de verschijning waar namen. 

Het was Eldardus met zijn bruine ruin Gorpius.

' Mooi je bent gekomen zoals er op de brief stond. Je hebt het raadsel dus begrepen.  Kom schiet op mijn meester zit al op je te wachten.'  antwoordde de ruiter. 

" Stephen Phill." riep ik terug.    Elgardus keek verrast op.   Het leek alsof hij niet goed begreep van wat er aan de hand was.   ' Waar heb je het over?

" Stephen Phill is een persoon met slechte plannen , ik vertrouw hem niet zo.  " Eldardus bracht zijn paard wat dichter naar die van mij toe en gebaarde dat ik moest op stijgen.  

De blik in de ogen van Elgardus leken wat te verharden.   ' onderweg moet ik je wat meer vertellen , maar we hebben nu haast. ' viel hij mij in de reden.  Half begrijpend knikte ik instemmend.  De zon was nu volledig verdwenen en de maan had plaatsgemaakt.  Elgardus keek voor zich uit en leek te beseffen wat er te gebeuren stond.  Ineens drong het mij binnen , het ging precies zoals in mijn droom. De maan stond nu hoog aan de hemel het was helder en haar witte licht scheen op het water wat rustig was.  De bubbels kwamen langzaam omhoog en mijn ogen werden groter en ergens van binnen nam de angst van onzekerheid toe.

  ' El... Het water ,  moeten we nu?..   

" Ja we moeten als het water plaats heeft gemaakt voor het pad oversteken, voordat andere ons straks voor zijn. Als we te laat oversteken en het water het pad langzaam weer overneemt zijn we te laat.  De bubbels hebben nu het zandpad doen ontstaan en de maan heeft met haar kracht het water doen scheiden. "  riep Eldardus terwijl hij zijn bruine paard voorop liet stappen.  In de verte stond daar het witte paard wat ik in mijn droom had gezien. Hij hinnikte en leek onze richting op te staren. Net als in mijn droom schraapte hij met zijn voorbeen door het ondiepe water heen en keek trots voor zich uit.  Vol verwondering schudden ik met mijn hoofd om zeker te weten of dit niet verbeelding was. Ik knipperde met mijn ogen , maar hij stond er nog steeds.