Silvado

Hoofdstuk 7

Beste wattpad mensjes , ik ben eruit welke naam gewonnen heeft voor de jongen in het verhaal. Het is de naam...... ( Trom geroffel..... :P)

Cristoph

Gefelciteerd @Brittlovebinky. Jou winnende naam zal nu voorkomen in dit verhaal met de nieuwe personage. ;)

Verder allemaal bedankt dat jullie allemaal een naam hebben ingezonden :) was super leuk om allemaal namen voorbij zien te komen. Als jullie nog met ideeën komen hoor ik het graag

------------------------------------------------------------------
" Soms komen onverwachte dingen op je pad. Die moet je koesteren , en op een later moment eraan terug denken."

Aphril.

Koude woorden ontsnapten vanuit de kleine opening tussen zijn droge lippen. " Christoph , Christoph is mijn naam." Antwoorden Christoph met een bepaalde zwoele stem waarin angst te bekennen was. Ik knikte en keek weer even van hem weg. Nog steeds klopte mij hart als een bezetene in mij keel , maar moest rustig proberen te blijven. " Christoph , weet je waar je moeder is. Lag ze bij jou in de buurt ? Ik hoorde hem zwaar ademhalen en hoe hij probeerde zo min mogenlijk over gekomen dat hij bang was. Zijn ogen gleden af naar het half ingestorten huis en beleven hangen op het slaapkamer gedeelte die voor de helft was ingestort en spullen bedolven onder het puin lagen. De helft van de slaap kamer was naar beneden gezakt, maar een deel van de trap stond nog overeind. Met zijn vinger wees hij naar de slaapkamer die maar een verdieping hoog was. 'Daar. Daar boven was ze voor het laatst voordat er onverwacht verrast werden... Door de tornado.' Vertelde Christoph terwijl naar adem snakte en zijn blik op de manen van Cosha gerricht had.
Ik knikte langzaam en bedacht dat ik snel moest zoeken naar zijn moeder, teminste als ze nog leefde .
Christoph volgde mij met zn ogen terwijl hij ondertussen van cosha was afgestegen. Geschrokken vloekte ik toen ik een koude hand mij schouder voelde aanraken en had bijna uit mijn schrikreflex een klap verkocht aan Christoph die achter mij was komen stil te staan. ' Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen !? Ik had je wel een dreun kunnen verkopen.' Riep ik op een al iets meer gekalmeerde toon.
"Je had me ook al bijna een dreun verkocht , het scheelde niet veel." Antwoordt Christoph koeltjes. Hij haalde zijn vingers door zn zwarte haren heen en wierp daarna een koude blik op het half verwoestende huis. Onverwachts pakte hij mijn hand vast en sleurde mij met zich mee in de richting van zijn huis. Door de onverwachte zet waarbij hij mij met zich had meegetrokken had ik bijna mijn evenwicht verloren. Ik wilde wel wat ervan zeggen, maar daar was te weinig tijd voor. Christoph was gestopt voor een berg puin en was gehurkt gaan zitten terwijl hij net zijn ogen alle hoeken speurde om een teken van zijn moeder op te vangen. In de stille omgeving was een luide roep te horen van Christoph die naar zijn moeder roepte. Er kwam geen reactie terug, en had zijn roep nog twee maal herhaald maar zonder enige sucses. Cosha hief haar hoofd ineens op en draaide met haar oren in de richting van de slaapgedeelte die voor een deel naar beneden gezakt was en was ingestort . Ze gaf een schrille hinnik waarbij haar neusvliezen nog na trilde. Mijn gedachten werden meteen verstoord en was in de richting van het ingestorte slaapgedeelte toe gelopen. Onder de zware betonnen stenen, en het hout hoorde ik een zachte kreun . Het was een jammerende kreun vol pijn en vol vermoeidheid. Een kreun waarbij hoop om hulp die zou komen om haar te helpen. Christoph was naar de grote puin hoop versneld en riep nog een keer naar zijn moeder. Ze antwoorden terug met een trillende stem die een paar letters van de naam van haar zoon uitsprak. In de blik van Christoph kon ik zien dag hij bezorgd was, en dat hij hoopte dat zijn moeder ongedeerd was en niet ernstig gewond. Niemand kon het dit moment zeggen, we zouden het pas zien als we haar onder het puin vandaan gehaald hadden. Cosha had zich naar Christoph en mij toe versnelt en begon onrustig op haar bit te knabbelen. Met haar voorhoef schraapte ze over de natte modderige grond heen waarbij modder spetters in het rond vlogen. Christoph begon onrustig te worden en leek zijn rustige beheersing te verliezen. Als een gek haalde hij kleine stenen weg en stenen die wat groter waren. Nadat hij alle kleine los liggende stenen had weggehaald en brokstukken aan de kant had gesmeten wat bestond uit hout , beton stukken en een paar dakpannen . Het zweet was hem aan de onderkant van zijn zwarte pony uitgebroken en kleine zweepdruppels bungelde in een kronkelige lijn naar beneden over zijn neus. Er lande een zweetdruppel op een stukje beton, en staptte op het vlakke witt grijze gedeelte uiteen. Het was moeilijk om hem zo te zien en wilde hem steunen waar het kon. Ondertussen zocht ik verder met een spoor op te vangen van zijn moeder. Ik had nog een grote steen en een lange zware plank weggehaald toen ik ineens iets voelde. Iets wat geen stenen of planken hout waren, maar iets teersbaars iets wat teder was. Er ontsnapte een pijnkreet wat schokkerig klonk. Dat moest zijn moeder wel zijn.
"Christoph ik heb je hulp nodig! Brulde ik naar hem terwijl ik nog een paar stenen en houtplanken weghaalde. Christoph had zich snel naar mij toe versneld en was voorover het hoopje puin heen gehurkt. Met zijn handen die onder de schrammen zaten haalde hij enkele brokstukken steen weg. Besmeurden vingers die onder het stof zaten werden langzamerhand steeds meer zichtbaar en zag de kronkelige bewegingen van haar vingers van de pijn.
"C..chris... H.. help. " riep er een jammerende roepende stem. Cristoph reikte met zijn vingertoppen naar zijn moederse hand om die enkele seconden te kunnen aantasten. ' hou vol ' waren de woorden die uit zijn mond kwamen.
Inmiddels hadden we genoeg puin opzij weten te verschuiven en hadden we steeds meer een glimp opgevangen van zijn moeder. Niet veel later hadden we haar er onder vandaan weten te halen, maar het was al duidelijk dat ze in een schok verkeerde. Ze had meteen haar armen om haar zoon zn middel geslagen en haar hoofd begroeven in zijn hals. Tranen die besmeurd waren met stof bungelde over haar wang naar beneden terwijl Cristoph zijn moeder gerust probeerde te stellen. Buiten was het weer rustig, maar we konden hier niet blijven hoe rustig de weersomstandigheden nu ook mochten zijn. Allebei waren ze gewond en moesten behandeld worden, natuurlijk zouden Duke en Bradd mij actie mij niet in danken afnemen , maar als ik dit niet gedaan had dan had ik Cristoph en zijn moeder ook niet gevonden. ' Sorry jongens wil wil jullie mooie moeder zoon moment niet verstoren , maar we moeten hier weg. Ik weet een plek waar ze jullie kunnen helpen, jullie wonden kunnen behandelen.' Viel ik hen tussendoor in de reden . De moeder van Christoph keek mij met een verwarde blik aan , en veegde daarna een verdwaalde traan weg van haar wang. Cristoph was dit keer zelfstandig op Cosha weten te komen, maar zijn moeder daarin tegen leek niet van plan te zijn om ook maar een voet in de beugel te doen en Cosha te bestijgen. Het was me al duidelijk dat ze bang moest zijn, of natuurlijk niet weg wilde van haar vertrouwde plek. Voorzichtig pakte ik haar arm beet, die ze meteen van mijn hand los maakte en mij een koude boze blik toe wierp alsof ik een daad begaan had. Ik slikte een beetje moeizaam en keek niet bedacht van haar weg. Met haar groene ogen keek ze me met een wat zachtere blik aan waar onzekerheid in te zien was. Ze had een pas naar voren gedaan en was achter mij stil gaan staan waarbij haar vingers trilde net zoals haar onderlip deed. Haar half lange donkerbruine stijle haar hing warrig en liep verward langs de zijkant van haar schouders. De rimpels die onder haar ogen zaten hadden een treurig aanbeeld. Haar vingertoppen trilde , en reikte mij schouders aan.
' i..ik ga met je mee. Maar beloof dat mijn zoon niks zal overkomen.' Riep de moeder van de lichtgewonde Cristopher. ' Mevrouw , hoe heet uw eigenlijk ?
" Elisabeth Flamester" antwoordde de vrouw met een trilling in haar stem. Ze glimlachte zwakjes en deed een paar stappen naar Cosha toe. Cosha knabbelde lichtjes op haar bit en wierp een blik opzij naar Elisabeth die haar naderde. Elisabeth had ik geholpen met opstijgen van cosha, en had plaats genomen achter Christoph. Zelf besloot ik naast Cosha te lopen en haar de rit terug naar de ranch te belgeiden al wist ze de weg zelf naar huis natuurlijk ook wel. De weg terug naar de ranch verliep stil, en hadden allebei geen woord gewisseld. Ze keken allebei een beetje om zich heen om te kijeln of hun nog iets van overlevende konden oppikken. Cosha liep er rustig bij, met haar hoofd hangend naar beneden in een ontspannen houding zoals ieder paard erbij zou moeten lopen. Mijn voetsstappen deed het hoge stof oplaaien over de droge zandvlakte en afentoe braken er takken doormidden als mij voeten zich eroverheen bewogen hadden. Mijn maag knorde, maar ik moest dat gevoel van trek opzij zien te schuiven. Het was inmiddels al weer een aantal uren geleden dat ik iets gegeten had, maar kon me voorstellen dat Cristoph en zijn moeder ook trek hadden, zodra we terug op de ranch waren zou ik ze hoe dan ook meteen iets van eten aan bieden.
Chosa's hoofd ging een stukje omhoog en haar oren waren allebei naar de voorkant toe gericht waarbij er een kleine hinnik uit haar mond ontsnapte wat haar neusvliezen tot trillen deed. Ze kwam tot stilstand , en probeerde haar voorwaarts te krijgen maar ze leek het daarmee niet eens te zijn. Haar hoofd ging een stukje opzij naar de linkerkant, waarbij ze haar hals in een rechte lijn opzij had gedraaid. Haar neusgaten waren nu iets meer opengesperd en was een en ander oor. Ze hinnikte opnieuw maar dit maal wat harder. Met haar hoef schraapte ze ongeduldig over de zanderige vloer en ging met haar hoofd een stukje omlaag waarbij ze weer terug omhoog kwam kort hard en krachtig snoof. Mijn blik had ik aan de linkerkant van mij gerricht in de richting waar Cosha ook naar keek. Het verbaasde me nu niet waarom ze niet verder wilde en stil was gaan staan. Links van ons stond een hond vastgeketend aan een paal met zilverkleurige ijzerenketting die vastgemaakt was aan zijn hals band. Het was een boldergollie, met zijn staart tussen zijn benen geklemd. Hij piepte en jammerde maar ging tegelijkertijd oom grommen en had zijn tanden zichtbaar gemaakt. Voorzichtig had ik hem iets meer benaderd doormiddel van een paar passen naar hem toe te bewegen, maar deed al gauw een paar passen achteruit toen hij onverwachts naar mij uitviel en naar mij toe gesprongen was waarbij een harde blaf hoorbaar werd in de stille omgeving. Mijn ogen hadden zich al snel gerricht op zijn witte poot die een bloedende stromende lijn hadden waargenomen die uit een wond eruitgedropen kwam. Het dier moest vast veel pijn hebben, het zat vastgekend aan een houten paal. Het leek me duidelijk dat het arme dier achtergelaten moest zijn, want het ras zelf was niet agressief of gemeen het was just een vriendelijk ras , wat dol was op het mee helpen met vee bij elkaar drijven. Opnieuw deed ik een paar passen naar het dier toe. Hij piepte en blafte hard, maar als ik goed in zijn bruine ogen keek zag ik dat het om hulp riep om hem te kunnen losmaken van de paal waarvan hij vastgemaakt was. Cristoph vertelde dat de boldergollie hem bekend voor kwam en dat hij het dier wel is gezien had. Hij vertelde dat het een hond was van plaatselijke buren die wat verder weg woonde, maar dat hij de buren eigenlijk nooit echt gezien had. Volgens Cristopher had hij de hond misschien maar een keer gezien. Ik hoopte dat ik er meer duidelijkheid over te weten kon krijgen, als het ons zou lukken om de hond mee te krijgen en los te maken dat moest als aller eerst de wind behandeld worden. Ik besloot mij even groot als hem te maken en bukte een beetje zodat ik even groot als de hond was. De boldergollie keek mij met zn bruine heldere ogen aan waarbij hij een beetje een sombere uitstraling had , en had zn staart al nu iets minder tussen zn benen bungelen. Het dier kwam nu op een wat rustigere manier naar mij toe met kleine pasjes waarbij het zn linker poot gebogen omhoog hield. Met zn neus wilde hij mij vingers besnuffelen, en gaf hem daar ook de mogenlijkheid voor, noch oplettend dat hij ineens kon gaan uitvallen en mij kon verwonden. Dat was gelukkig niet het geval, het dier was onzeker en bang, maar liet blijken dat het hulp nodig had en accepteerde mijn vingers. Hij trok zn kop weer terug en likte met zijn zalmkleurige tong langs de onderkant van zijn bek. ' Hoe gaan we hem loskrijgen , ik bedoel ik heb niks van een knijptsng bij me of iets waarmee we hem los kunnen maken van de paal.
" Ga anders gewoon het huis binnen of ga kijken of je iets van een zaag of knijptsng kan vinden in de schuur als het er is." Riep Cristoph op een rustige maar meenende stem. Ik fronste mijn wenkbrauw en keek hem met een verbaasde mekwaarrige blik aan. Een blik waarmee ik gebaarde alsof hij wel niet gek geworden was. ' Ik kan toch niet zomaar een huis binnen treden die niet van mij is ?! Riep ik sarcastisch terwijl een verontwaardige glimlach tussen mijn mondhoeken verscheen. Cristoph leek het echt te menen en geen grapje te maken hij klom van Cosha af en ging naast haar stilstaan. Hij gebaarde met een vastberaden blik in zn ogen die elk woord leken te menen. ' Prima ik ga al, maar blijf jij bij je moeder als er iets gebeurd zorg dan dat jullie meteen hulp kunnen halen als het er op aan komt. ' zei ik tegen hem met een vastberaden stem. Ergens was ik onzeker en bang , bang voor dat er straks iemand met een geweer mij zou achterna gaan. Het gevoel moest ik weg proberen te denken en gewoon het verstand op nul zetten. Vastberaden maar voorzichtig had ik de eerste passen naar het huis toe gezet en slikte nog een keer. De voordeur van het oude huis wat nog overeind staat en bestond uit oud hout met porseleinen dakpannen had ik bereikt en mijn vingers hadden zich naar de oude goudkleurige deurknop toe gereken. Met mijn hand klopte ik een aantal keren op de voordeur , maar er kwam geen reactie op mijn geklop. Toen ik de deur een klein zetje gaf schoof hij een stukje open. Mij ogen glunderde naar binnen door de kleine opening waardoor de stofdeeltjes werden belicht door het beetje zonneschijn wat naar binnen scheen. Een walm van stof en geur wat naar een oude verlaten pand rook overviel mij neusgaten. Het hout kraakte onder mij schoenen. Aan de muur hingen twee oude schilderijen van portretten van mensen die vanuit de middeleeuwen afstamde. Aan de rechterzijde van de brede hal stond er een kastanje donkerbruine kast. Het had drie langs houten lades die de zelfde kleur hadden als de kast. Op de langwerpige oude houtenkast stond er een oude porseleinen beeld waar een werkpaard op afgebeeld was. Het trok een zware kar achter zich aan. Met zijn hoofd voorover gebogen naar beneden om zo de balans te vinden om een aangenamen houding aan te nemen. Het porselein was zwart en heel breekbaar. Het was een mooi gezicht om te zien van hoe het gemaakt was.
Mijn vingers gleden langs de bovenste plaat van de kast , waarbij het stof aan mijn vingertoppen aanbracht. Zachtjes blaasde ik het stof weg , en zag hoe het omging en zich door de ruimte heen verspreiden. Het was heel stil in het huis, het enige wat je hoorde was de leegde.

De zoektocht door het grote huis had mij verder geen hulpmiddelen opgeleverd. Maar het had wel mijn interesse getrokken door bepaalde beelden die in het huis stonden en oude zeiszen die aan de muur hingen. Er moest zich naast het huis ook nog iets van een schuur bevinden waar spullen in moesten liggen waar ik misschien iets aan kon hebben. Achtermij hoorde ik iets op de grond vallen , iets wat klonk alsof er een brief naar binnen viel op de deurmat. Ik had mij omgedraaid en was in de richting van de voordeur gelopen waar er inderdaad en brief lag. Het zag er oud geel beige kleurig uit. Met sierlijke zwarte letters stond er een naam opgeschreven. Nieuwsgierig liep ik naar de brief toe en pakte hem nauwkeurig op waarbij ik het tussen mij vingers liet langs glijden. Het leek mij alsof dit voor de eigenaar van het huis was , maar dit huis zag er zo verlaten en oud uit dat het mij niet van zelfsprekend leek dat hij het ooit nog zou lezen. De brief zou ik moeten bewaren , misschien dat ik er later nog iets aan had. Of ik kon hem hier laten liggen, maar dan zou ik nooit weten wat erin gestaan zou hebben. In de woonkamer waren over alle meubels heen witte oude stoffenkleden neergelegd , zodat het niet vies kon worden. Als dat meestal gedaan werd dan waren de mensen verhuisd en nooit meer terug gekomen. De woonkamer had ik na een uurtje verlaten nadat ik de woonkamer en de rest van het huis bekeken had. Ik stond weer buiten en zocht snel met mij ogen af of ik een schuur kon vinden. De oude brief had ik tussen mij spijkerbroek gestopt zodat hij nog netjes kon blijven en niet beschadigd kon worden. Naast het huis stond een hele rij aan struiken en bosjes , en de struiken en bosjes gingen over in bos. Niet veel van de laatste paar bosjes zag ik hout tevoorschijn komen en dat ging langzaam over over in een houten schuur. Er ging een blij gevoel door mij heen en haastte mij naar de houtenschuur toe waarbij ik een open deur aan trof. Zonder enige twijfel ging ik naar binnen en zocht in het donker met mij ogen af naar iets van een voorwerp wat me kon helpen. In een hoek glinsterde een zilverkleurig voorwerp op met donkerrode handvaten aan de onderkant. Het was een knijptang, net wat ik nodig had. Zo snel als ik kon haalde ik de knijptang van de houder af. Ik haastte mij weer snel terug naar de hond waarbij ik door de hond werd opgewacht die zn staart half omhoog kwispelend hield. Het dier blafte zachtjes en gaf me een lik op mn hand. Met de knijptang knipte ik het ijzer doormidden, de boldergollie kwispelde nu nog meer en blafte iets harder waarin meer blijheid te bekennen was. Het had nog steeds pijn en jankte weer zachtjes waarbij het zacht gromde van de pijn. ' het komt goed jochie , we zullen je helpen.' Riep ik op een kalme rustige toon tegen de hond terwijl ik hem in mijn armen genomen had en nog moest zoeken naar mijn evenwicht. ' Cristoph kan jij hem in je armen nemen ? Vroeg ik met een neutrale stem. Hij knikte en nam de hond van mij over waarbij hij voorovergebogen was om hem van mij over te nemen. We hadden de rit terug naar de ranch verder in gang gezet en hadden een uur later eindelijk de dance bereikt waarbij ik snel naar de veranda van Duke toe rende om te melden dat ik er weer was en hulp nodig had.
"Duke , Bradd !!! Ik heb jullie hulp nodig." Schreeuwde ik over het erf heen. Verder op werd de voordeur van de veranda open gedaan en verschenen Duke en Bradd in de deuropening waarbij Bradd rennend naar mij toe kwam en mij meteen ontarmde. ' Snel ik heb twee mensen die verzorgd moeten worden, en een hond waarvan de wond behandeld moet worden. Desnoods doe ik de hond wel. ' riep ik tegen Bradd met een stem die half buitenadem was. Zij vingers grepen mijn schouders vast en hielden mij recht tegen over hem.
" Rustig Aphril. Vertel me eerst ff wat er allemaal is gebeurd." Riep Bradd op een kalme toon.
' Ik heb twee mensen gevonden op mij tocht naar mensen die de tornado overleeft hebben , Elisabeth heeft echt hulp nodig ze is verzwakt uitgeput , en haar zoon Cristoph ook, alleen heeft die alleen een paar schaafwonden. '. Antwoorden ik Bradd terwijl ik mij terug gehaast had naar Cristoph en Elisabeth. De hond had ik overgenomen van Bradd en had hem naar binnen gedragen waarbij ik hem neer had gelegd op de aanrecht. Het dier keek me met zijn chocolade bruine ogen aan en likte mij met zijn tong mijn arm. Ik aaide hem zachtjes over zijn kop en glimlachte. Uit een keukenlade had ik een doekje gehaald en die nat gemaakt waarbij ik het droge bloed een beetje weghaalde van zn poot. Het jankte weer een beetje, maar hij accepteerde het. Toen ik het opgedroogde bloed had weggehaald met achol was het me opgevallen dat het een oppervlakkig kleine snede was. Het moest verder ontsmet worden met achol en hoopte dat hij me niet zou gaan bijten omdat het achol best kon prikken. Het diertje pakte het nog goed op en had niet gebeten , maar hij leek me dankbaar te zijn omdat ik hem had geholpen. Daarna had ik zijn linkerpoot verbonden en hem weer neergezet op de grond waarbij hij een beetje hinkend door de woonkamer liep en op de vloer ging liggen met zn ogen starend voor zich uit.

Bradd kwam de woonkamer binnen samen met Cristoph en zijn moeder. Cristoph wierp mij een neutrale blik toe , en glimlachte niet , maar gaf me alleen een nadrukkelijke glimlach.

Dit was weer hoofdstuk 7 jongens, Sorry voor het lange wachten.