Silvado

⭐Silvado ⭐ Hoofdstuk 19

Aphril

De gouverneur genaamd Stephen Phill was echt niet helemaal lekker in zijn hoofd geloof ik. Zelf vond ik het maar een enge griezel die een geniepige enge gemene glimlach had.  Het medallion had ik inderdaad in mij bezit , maar het aan het geven kon ik gewoon niet maken wie weet wat hij ermee allemaal van plan was. In ieder geval niet veel goeds. De zusters hadden het avondeten gebracht , maar daar had ik nou in eerste instantie niet echt bepaald zin in. Een van de zusters die haar blonde haar had opgestoken in een knot , gekleed in een witte linnenbroek en een wit overhemd aan zetten het eten neer op mijn dienblad. Vriendelijk glimlachte ik naar haar en bedankte haar voor het brengen van mij avondmaaltijd , of beter gezegd ziekenhuisvoedsel.  Morgen zou ik meer te weten komen of ze me echt lieten gaan of toch nog even ter observatie wilde houden. Het liefste wilde ik zo snel mogelijk naar de ranch toe om Silvado weer te kunnen zien , en vroeg me ook wel ergens af wat hij dan van plan was als ik hem niet het medallion zou terug geven. Het eten dat was opgediend op een stenen bord bestond uit doperwten , aardappels en kip. Er zat ook nog een apart bakje bij waar wat jus in zat. De geur die me binnendrong in me neusgaten van het eten beviel me al niet echt , dus besloot het maar te laten staan. De artsen zouden me waarschijnlijk op me kop geven en zeggen dat ik iets moest eten , maar als je lichaam op dat ene moment er geen behoefte aan had , of er niet naar verlangde zag ik er ook niet het nut ervan in om het dan te nemen.  Van me nachtkastje dat naast het ziekenhuisbed stond pakte ik een leeg a4 blaadje vandaan en besloot om nog even wat op het papier te schetsen , in dit geval wat me op dit moment dwars zat.   Ik zat diep in me tekening verscholen toen er ineens Mick naast me stond. Geschrokken liet ik het potlood vallen op de grond en schaamde me daarna een beetje voor me reactie. 

' Je hebt goed gegeten zie ik.' riep hij op een sarcastische toon. Hij keek me enkele seconden met zijn groene ogen aan en had een bezorgde blik in zijn ogen. Hij haalde diep adem en slaakte daarna een zachte zucht die ik kon horen. Zijn hand haalde hij door zijn korte donkerbruine haar heen waar gel in zat en nam naast mij op bed plaats.  Mijn tekenspullen legde hij aan de kant zonder de goedkeuring aan mij te vragen of ik dat wel goed vond. Van binnen wilde ik iets zeggen , maar mijn spraak leek op het een en andere moment verdwenen te zijn. Woorden die me ontnomen waren.  Mike merkte ineens de donkerblauwe kringen rondom mijn hals op en fronste met zijn wenkbrauwen. Zijn vingers gleden langs de blauwe wurgplek waar de gouverneur mij had beet gepakt. Voordat hij de vraag ging stellen hoe ik eraan was gekomen hadden mij lippen zich al van elkaar los gemaakt en kwam er een haperend geluid uit. ' I.. Ik ,  sorry ik kan het je niet vertellen. Als ik het zou doen geloof je me toch niet.' zei ik op een zachte terughoudende toon tegen hem. Wat ik zonet had uitgesproken meende ik oprecht , de meeste mensen zouden me niet geloven , en wie weet als ze me hier tegen een geest zouden zien praten , laat staan mij zien vechten om niet gewurgd te worden door een dood iemand misschien voor gek verklaren en mij naar een psychiatrische instituut sturen nadat ze me ouders hadden ingelicht.  Mike keek mij een beetje niet begrijpend aan en leek wat opheldering te willen krijgen over hoe ik er nou precies aan kwam. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel hoe hij naar mij keek en hoe hij naast mij op bed zat te wachten op antwoord wat ik niet durfde te geven.  

' Ik denk dat ik een beetje moe ben.'  loog ik terwijl ik Mike geen blik toe wierp. Mike zag ik vanuit mijn ooghoeken knikken en overeind komen. Hij vertelde dat over een paar minuten de laatste controle zou zijn waarbij er een arts kwam om de boel nog te controleren.  Van binnen voelde het niet goed om het binnen te houden , maar nu op dit moment kon ik even geen mensen vertrouwen waaraan ik dingen kon vertellen zelfs niet Bradd en misschien ook wel niet Duke.  Toen Mike mij ruimte weer had verlaten pakte ik de tekening er weer bij en wierp een korte blik naar de klok waarvan de wijzers langzaam verschoven over de cijfers die in de klok genummerd stonden.  Echt tekenen ging me nu ook niet meer lukken dus legde hem maar weer aan de kant en voelde met me vingers aan de beurse plek op mijn hals. Waarschijnlijk ging Mike dit met de andere artsen overleggen dat ik een wurgplek op mijn hals had zitten waarvan ze niet wisten hoe die er gekomen was , alleen ik.  In de ruimte waar ik sliep en verbleef hing er een totale stilte en hoorde alleen mij eigen hart kloppen en de geluiden van al het apparatuur waar ik nog aan lag voor het geval.