Silvado

Hoofdstuk 6

Aphril

In de verte hoorde ik stemmen, stemmen die nog ver weg leken te zijn. Mij hand verplaatste ik iets opzij , en voelde een koude kille vloer aan. Naast mij was een lege plek te bekennen, dat betekende dat Bradd zijn plaats had verlaten zonder ook maar iets te zeggen. Het werd mij al snel duidelijk dat hij dat had gedaan omdat hij mij waarschijnlijk niet wakker wilde maken. In de ruimte hing een sterke geur, een geur van bloed en rotting.  Een bepaalde pijnscheut die door mij hele hoofd heen schoot maakte het er niet leuker op. Moeizaam opende ik mij ogen , en keek nog half suffig om mij heen. Mij bevestiging klopte, Bradd was weg. Aan de linkerzijde van mij zag ik het levenlooze lichaam liggen van Stann. Ik moest in slaap gevallen zijn, zo diep dat ik het gewoon niet in de gate gehad moet hebben dat Bradd was opgestaan.  Toen mij gedachten weer terug gingen naar Stann die het niet overleefd had leek mij lichaam ineen te krimpen en de gedachtens ervan mij te overvallen. Bradd had hem geprobeerd te redden , maar helaas had Stann niet genoeg kracht om het te overwinnen van de pijn. Helaas kende ik hem nog niet lang genoeg om ook zijn andere kant te zien , buiten die keer dat hij mij bijna iets vreselijks aangedaan had.  Het waren dan ook geen prettige gedachtens om zo aan hem terug te denken, hem te kunnen herinneren. Maar andere momenten waarbij hij zich anders naar mij toe gedroeg kon ik mij ook niet zo snel naar de geest halen.
De geur van het dode lichaam drong teveel door tot in me neusgaten en moest hier echt nu weg voordat ik over mij nek ervan zou gaan. Om Stann' s lichaam heen lag nog altijd een grote plas donkerrode bloed, maar het was inmiddels opgedroogd en ruikte al minder , maar niet te min de geur van het verottingsprocses.
Langzaam kwam ik overeind en moest even enkele seconden blijven stil staan omdat een bepaalde duizeling mij hoofd overdonderde. Nadat het duizelige gevoel was weggetrokken van hitte en het gevoel van dat ik uit balans was haalde ik mij hand weer van de muur af. Buiten hoorde ik de stem van Bradd, en niet alleen van Bradd maar leek ook de stem van Duke te horen. Duke.. natuurlijk hij moest zelf van te voren naar een veilige plek gevlucht zijn, al had hij ons van te voren wel even mogen waarschuwen.
Met moeite opende ik de twee zware ijzeren deuren en voelde een aangename briese wind langs mij blonde haren waaien.
Mij pupillen werden groter toen ze de ravage zagen van wat de tornado had aangericht, maar het meeste wat toch wel mij aandacht trok was toen ik Bradd samen naast Duke zag staan. Duke zag er ongedeerd uit en had alleen een schram over zijn wang lopen die schuin naar de onderkant van zijn kaak toe liep. Naast Duke stond cosha die meteen haar hoofd opgewekt ophief toen ze mij voetstappen had opgemerkt.  Er weerklonk een zachte hinnik dat uit haar mond ontsnapte en haar neusvliezen tot trillen deed zetten. Duke draaide zijn hoofd om en keek mij met zijn blauw grijze ogen aan. Bradd volgde Duke en glimlachte toen hij mag had gezien. Bradd was naar mij toegelopen en had met zijn vingers mijn hand opgezocht waarbij zijn vingers zich om mij hand heen grepen. Hij kneep zachtjes erin , en voelde de warmte van zijn hand afstralen.  Zijn lippen trilde en hij opende zijn mond waarbij de woorden ontsnapte met de vraag hoe ik mij voelde. Momenteel kon ik er niet zo heel snel antwoord op gegeven alleen dat ik mij diep van binnen afvroeg hoe het met Silvado was en Rain Dancer en de andere paarden. Duke had de afwezigheid van mij opgemerkt en had een paar passen naar mij toe gedaan waarbij hij zijn donkerbruine hoed een stukje omlaag duwde. Met zijn vinger ging hij langs zijn grijze kleine snor , en mompelde zachtjes wat. Cosha keek voor zich uit en schraapte ongeduldig met haar hoef over de grond heen terwijl ze het geluid van onweer wat in de verte nog na rommelde opving.  Het slechte weer was langzaam aan het opklare, en er ontstond een lichtblauwe opening in de wolkendek.  Mij ogen dwaalde af naar het verwoeste erf , en zochten naar enige sporen van de kudde. Maar het was niet meer dan een lange modderige natte boel waarbij voetsporen waren volgelopen en waren uitgewist. 
' Duke.., mag ik Cosha lenen om Silvado en Rain te zoeken ' vroeg ik toen ik plotseling mij had omgedraaid naar hem. Bradd liet mij arm los en leek mij met een ongelovige blik aan te staren. Duke lachte schaapachtig en schraapte zijn keel een beetje. " Geen sprake van. Heb je al goed om je heen gekeken, het is modderig en glad. In een galop kunnen paarden uitgeleiden en benen breken. Cosha is het enige paard wat we nu tot onze beschikking hebben. Dus het antwoord is nee Aphril het is gewoon veel te riskant." Antwoorden Duke kortaf. Mij hoofd bungelde naar beneden en kreeg een bepaalde verslagene gevoel in mij. Bradd pakte mij hand vast maar ik wist me van zijn hand los te halen. Boos draaide ik me om en wandelde op een snel tempo weg, ondanks de pijn die ik nog had. Bradd wilde me nog tegen houden , maar Duke hield hem tegen doormiddel bij hem beet bij zijn schouders te pakken.