Silvado

Silvado : Hoofdstuk 23

" Ontloop niet de stilte. 

Maar bemin het. 

April

De hele gedurende nacht had ik lopen malen over wat er mij de volgende dag bij zonsondergang te wachten zou staan. Buiten waren de vogels alweer druk begonnen met zingen en de zon moest nog aan de nieuwe hemel verschijnen.   Vandaag was een dag waarvan ik geen besef had van wat voor wendingen het zou gaan krijgen. Net voordat ik uit mijn bed wilde stappen werd mijn kamerdeur geopend en kwam er vanuit de deuropening een houten dienblad te voorschijn.  Bradd kwam met een bescheiden glimlach mijn kamer binnen gewandeld en plaatste het dienblad naast mij neer op het houten nachtkastje.  Zijn warme lippen taste een liefdevolle zoen op mijn voorhoofd en zijn zangerige stem waarvan de klanken als muzieknoten klonken vroegen of ik een goede nachtrust gehad had.  Zijn belangstellende vraag beantwoorde ik met door middel hem een zoen terug te geven en hem daarna doorzoekend aan te staren.   Hoe lekker het ontbijt er ook uit zag , en mijn maag rammelde omdat het de nacht doorgekomen was zonder eten wat ergens best aannemelijk was omdat een mens 'snachts hoorde te slapen riep  voor mij de plicht om de paarden te gaan verzorgen, maar Bradd wist mij op mijn hart te drukken dat ik nog steeds rustig aan moest doen en dat de zorg over de paarden wel goed kwam en dat ik dat aan de andere stalknechten moest overlaten. Hoe moeilijk het ook misschien voor mij moest zijn wist ik ergens wel dat zijn woorden die hij uitsprak klopte. Nog steeds moest ik herstellen van de buikoperatie , maar ik kende mijzelf ondertussen beter als geen ander en was altijd weer gedreven om meteen weer vol er voor te gaan maar moest soms ook leren om wat gas  terug te nemen. 

Bradd vertelde mij dat hij nu de paarden ging voeren en mesten en dat ik mocht komen als ik genoeg gerust had. In eerste instantie probeerde ik hem in de reden te vallen en vol te houden dat ik al genoeg uitgerust was , maar dat was natuurlijk ergens niet zo omdat ik de halve nacht had liggen malen over wat mij vanavond te wachten kon staan.  Misschien had hij gelijk , en misschien moest ik mij hierna nog een keer omdraaien.  Bradd haalde zijn vingers langs mijn gezicht langs en gaf mij vervolgens nog een zoen waarbij hij daarna de kamer verliet.  Mijn plan om zo snel mogelijk onopvallend weg te sluipen hiervandaan was in het water gevallen en ergens verbaasde het mij niet als er beneden in de woonkamer nog iemand de wacht op mij hield omdat ik zoals Bradd nog wel is zei koppig kon zijn.  Zodra hij de kamer verlaten had pakte ik het croissantje van het stenenbord af en scheurde er een stukje vanaf waarna ik vervolgens een beetje jam op smeerde.  Het raam had ik ondertussen een stukje open gezet zodat de frisse lucht verder de kamer kon opvullen.  Het was moeilijk om voor mij de andere aan het werk te zien buiten en dat ik vervolgens zelf nu niks mocht doen.  

Voor mijzelf moest ik het moment zien vast te stellen wanneer ik het beste kon weggaan.  Ik was vastberaden ervan overtuigd om Silvado aan de hand mee te nemen zodat ik in ieder geval niet alleen was,  maar aan de andere kant was het ook fijn als ik een paard had waar ik op kon zitten bijvoorbeeld als mijn voeten te moe waren. Of mocht er gevaar zijn dat ik dan meteen weg kon vluchten. Cosha. Op haar had ik nu een keer gezeten en zou het misschien minder snel opvallen als ze er ineens niet was. Hoewel, aan de andere kant viel het natuurlijk wel op als er een paard ontbrak, maar hoe snel zou het opvallen bij een paard die niet altijd gebruikt werd.  Cosha zou vandaag het paard worden wat ik meenam. Dus Silvado kon dan thuis blijven,  ergens wist ik niet tot hoevere hij mij kon helpen 

Toen ik voor mij doen rustig aan gedaan had en het eten voor zoverre had laten zakken besloot ik een tas klaar te maken waarin ik een appel mee nam voor onderweg en een flesje water voor als ik de dorst moest stillen. Water kon je in iedere situatie van pas komen.  Snel wierp ik nog een blik uit het raam en pakte mijn rugtas beet en wandelde mijn kamer uit. Eenmaal beneden aangekomen was het stil en was er niemand te bekennen. De vrouw van Duke was waarschijnlijk boodschappen gaan doen , dat deed zij standaard iedere donderdag.  Duke ging ik er vanuit dat hij of aan het klussen was of dat hij er zelf even tussen uit was om nieuwe paden te verkennen waarbij hij later vakantiegangers er naartoe kon meenemen te paard. Over de andere paarden gesproken. Ondanks er al wat aardig weken voorbij zijn gegaan , of sterker nog 4 maanden hadden we nog geen enkel spoor opgevangen van de paarden die tijdens de tornado gevlucht moeten zijn.   Ik hoopte dat ze veilig waren en dat ze een leider gevonden hadden die hen bescherming kon bieden. De vraag was nog altijd of ze terug zouden komen , maar we hadden goed aan de keuze gedaan om ze vrij te laten tijdens te tornado.