Silvado

⭐Silvado Hoofdstuk 15

-' Gij zijn degene die ons dingen laten zien. Wij zijn slechts de toeschouwers die het mogen bewonderen. Ervan mogen leren en uiteindelijk zelf mogen beslissen wat we ermee gaan doen.-

Bradd

Aphril leek te zijn verrast door iets , maar ik wist niet precies was , nou ja het leek me duidelijk dat ze zich vereerd over Silvado. Haar ogen waren op de albino ruin gefocust en het leek alsof ze even zich in een andere ruimte bevond die niet gelinkt was aan deze aarde. Mij vingers lieten haar hand los en raakte haar schouder aan waarbij ik met een vragende blik haar in haar grijs blauwe ogen aan keek. Ze staarde mij met een vragende blik terug aan en leek alsof ze mij wilde vragen wat er zonet juist gebeurd was. Toen ze het met op dat moment wilde vragen was ik haar al voor , en antwoorden dat hij gewoon van het gras te eten stond , net zoals ieder ander paard hier op deze ranch.
Met het halster in haar hand en zonder mij ook maar terug te antwoorden of een andere vraag te stellen wandelde ze het weiland in. Aan haar houding te zien zag ik dat ze een tiketje gespannen was en leek alsof ze niet wist hoe ze haar houding aan moest nemen. Het leek wel alsof ze naar iets opzoek was , maar ik had geen idee naar wat precies. Aphril kwam niet veel later terug met Silvado die elke keer in het halstertouw probeerde te happen dat was een nieuw tikje dat hij de laatste tijd zichzelf had aangeleerd. Aphril had ik bijgebracht dat hij dat niet mocht blijven doen want dan zou hij dat later als die ouder was ook nog doen en dan bleef het waarschijnlijk niet bij alleen in het halstertouw happen. Ze was elke keer bezig om hem van dat touw te laten afblijven maar Silvado leek het in te gaan zien als een spelletje. Na een paar keer hem erop te wijzen dat het niet mocht was hij er maar mee gestopt en liep verder braaf met haar mee het erf verder op. Ze besloot hem eerst nog even te gaan poetsen voordat ze met hem aan de slag zou gaan. Zelf besloot ik ook maar is een paard wat extra aandacht te gaan geven. Er stonden hier zat paarden die zo nu en dan een beetje wat extra aandacht konden gebruiken , dus besloot ik sugarbeat maar te poetsen die stond hier toch nog op stal. Duke had andere paarden meegenomen die geschikt waren voor de toeristen die kwamen. Zelf was hij op Raindancer gegaan puur omdat het weer een tijdje gleden was dat ze met een zadel op had gereden, maar Duke van haar wist dat ze een heel braaf paard was alleen soms een beetje energiek kon zijn. En dan zal je maar net zien als je iemand erop zet die niet helemaal ervaren ermee is dat ze er daar mee vandoor kan gaan, of ze diegene even goed gaat uitproberen.

Toen ik aankwam in de stallen stond Sugarbeat me al op te wachten, ze hinnikte tevreden toen ik haar stal bereikt had en duwde haar neus tegen mij borstkas aan. ' hoi meisje. Wat dacht je van een lekkere lange poetsbeurt , lijkt dat je iets ? En misschien kunnen we daarna nog wel even rijden , de andere jongens zijn hier toch nog wel voorlopig. ' flsuisterde ik op een toon die alleen zij en ik konden verstaan. Sugarbeat slaakte een zucht en brieste daarna tevreden . Sugarbeat volgde mij met haar hoofd na totdat ik in de zaddlkamer verdwenen was. Haar poetskist stond op de bovenste plank. De zadelkamer was het enige wat na de tornado nog een beetje intact was gebeleven, maar ook daaraan moest nog veel opgeknapt worden. Het moest nog een keer goed schoongemaakt worden, omdat er overal stof rond dwarrelde door de kamer , en de grond ermee bezaaid lag.
Met de poetskist in mij hand was ik weer terug naar haar stal gelopen en schoof de houten staldeur open. Sugarbeat ging netjes meteen een paar passen achteruit en keek mij aandachtig met de vriendelijke blik in haar bruine ogen aan. Haar oren had ze naar voren staan en maakte soms een paar kauw , kom bewegingen een tekenen van onderdanigheid, maar het was bij haar ook gewoon omdat ze dan liet zien dat ze ontspannen bij je was. Voor mij was het ook weer lang geleden dat ik mij echt weer tot een paard gericht had. Hier werkte je met meerdere en verschillende paarden tegelijk , dus echt met eentje een band proberen te schapen ging moeilijk. Al had je dan natuurlijk nog wel dat er een eerste klik bestond met elkaar. Met sugarbeat kon ik redelijk goed overweg, andere stalhulpen die hier werkte zeiden altijd dat ik goed met sugarbeat overweg kon , dat ze altijd rustig bij mij was. Dat klopte ook wel misschien, maar ik geloofde dan eerder dat ik zelf van aard gewoon een rustig persoon was. Zelf was ik niet van het drukmaken over de kleinste dingen. Bij paarden kon ik ook gewoon mijzelf zijn en wist ook dat stres en druk zijn bij hun niet handig was. Soms konden zij je juist een of andere manier weten te kalmeren. Maar paarden zijn een spiegelbeeld van onze ziel , en weerspiegelen juist onze gevoelens , hoe wij ons voordoen en laten zien als wij ze iets willen duidelijk maken , maar dan weer net niet op de goede manier waardoor er soms een miscommunicatie kan ontstaan. Soms hoef je nog geen eens woorden uit te spreken maar is lichaamstaal genoeg ze te vertellen wat wij bedoelen.
Nog altijd leer zelfs ik bij van ze , hoe oud je ook bent of hoe jong, helemaal uitgeleerd zullen we nooit zijn.
Sugarbeat had ik niet vastgezet , laat staan een halster om gedaan in haar stal. Vaak poetste ik haar gewoon los in de stal , zodat ze kon bewegen als ze dat wilde. Kon weg lopen als ze niet gedaan of benaderd wilde worden. Natuurlijk moest je altijd nog oppassen als ze ineens van iets schrikken of niet helemaal in stemming waren en nog wel is konden trappen . Paarden trapte niet altijd zomaar, ze hadden er vaak een goede rede achter. Soms hadden ze slechte herinneringen aan bepaalde dingen van wat er in hun verleden was gebeurd over gehouden en hebben zich dan altijd voorgehouden dat als er bijvoorbeeld iemand zijn stal in zou betreden dat het slecht zou zijn en die gene hem of haar pijn zou doen. Met paarden werken was en is altijd een risico , omdat je nooit weet wat ze kunnen gaan doen. Het zijn vluchtdieren en dat zullen ze altijd blijven hoe mak ze ook kunnen zijn.