Silvado

⭐ Silvado Hoofdstuk 20

Bradd

Aphril had haar lege bord weer terug op de houten tafel gezet , en ik was ondertussen naast haar gaan zitten waarbij ik vroeg hoe het met haar ging. Haar koude dunne vingers had ik vast gepakt en drukte een zoen op haar vlakke platte bovenkant van haar hand. Haar grijs blauwe ogen keken mij vermoeid aan en het was mij al gauw duidelijk waarmee ze de blikken met me uitwisselde dat ze moe was en wat rust nodig had. Haar krukken had ik naast te bank gezet zodat ze er zelf bij kon als ze wilde lopen , maar omdat de artsen ons nog hadden verteld dat ze niet al te veel mocht lopen en voornamelijk moest rusten stelde ik haar voor dat ik haar naar boven wilde dragen omdat ik dacht dat het er goed aan deed dat ze op haar eigen kamer kon rusten. In eerste instantie ging ze tegen mij voorstel in en dramde maar door dat ze wel op haar krukken kon lopen naar boven , maar de uitstraling van haar bleke gezicht vertelde mij al genoeg.  Voorzichtig maar soepel had ik haar weten op te tillen en over mijn armen te dragen waarbij ik haar naar boven droeg en daar haar in dr bed neerlegde. Ik was nog even bij haar gaan zitten en pakte haar hand vast waarbij ik haar vroeg wat er nou allemaal aan de hand was , omdat ze de hele weg terug vanuit het ziekenhuis naar de ranch al zo stil was. Ze bleef maar volhouden dat er niks aan de hand was. Mijn vingers gleden langs haar linker wang , waarbij ze haar hoofd een beetje van mij weg trok en naar de linkerkant keek. Ze slaakte een diepe zucht en liet haar wurgplek aan mij zien waar een grote blauwe plek. Hoe stom het misschien ook was had ik de wurgplek nog niet eerder opgemerkt en vroeg hoe ze eraan kwam. Toen ik haar het vroeg was ze stil en antwoorden ze niet direct terug. Het vreemde was ook dat de artsen van het ziekenhuis waar ze in gelegen hebt de afgelopen dagen mij hier niets over verteld hadden of Duke. Ze keek weer naar mij en haalde toen het medaillon tevoorschijn die ze voor mij voor hield.  Ze trok mij dichter naar zich toe en pakte met haar slanke vingers mijn hoofd beet met beide handen waarbij ze daarna het antieke voorwerp weer had weg gestopt.  Verbaasd en nieuwsgierig vroeg ik aan har of het met elkaar te maken had en daarop knikte ze bevestigend met haar hoofd. 

" Beloof dat dit onder ons blijft Bradd , kan je dat beloven? vroeg ze met een menende stem waarbij haar grijs blauwe ogen strak in de mijne priemde. Bevestigend knikte ik met mij hoofd dat ze mij kon vertrouwen.  Aan haar stem te horen was dit onderwerp lastig voor haar , maar waarom wist ik niet precies.  Als het net zoals de vorige keer over dat geesten gedoe ging wist ik niet of ik wel naar haar moest luisteren , al klonk het natuurlijk een beetje stom als ik mijzelf het nog een keer hoorde zeggen.  Ze haalde diep adem en slaakte vervolgens een zucht waarbij ze haar vingers langs haar tedere hals liet glijden en mij daarna weer zorgwekkend aan staarde.  

' Dit is wat gouverneur Stephen Phill me heeft aangedaan.'  Verward keek ik haar aan en schudden even ongelovig met mijn hoofd. Volgens mij was dat niet echt mogelijk dat een overledenen iemand iets kon aan doen ik bedoel wurgen?  Oke ik was dan niet echt een gelovig type maar dit was misschien wel het meeste waanzin verhaal wat ik iemand heb horen zeggen. 
'ik denk echt een beetje dat je een beetje doorslaat.  Misschien is het een verstandig idee als je een beetje gaat rusten. '
Aphril keek me met een verwarde blik aan alsof ik net iets heel vreemds gezegd had. Ineens schoten haar ogen vol met tranen en had ze haar hoofd begraven in mijn borstkas. Mij handen omarmde haar hoofd , en mij vingers streelde door haar blonde haren heen. ' O Aphril , wat gaat er toch allemaal door je heen , als ik je beter begreep wist ik misschien waar je mee zit. ' riep ik met een zachte fluisterende stem. Ze maakte haar hoofd los van mijn lichaam en keek me met haar betraande ogen aan. 

" Je zal me toch niet geloven als ik vertel dat ik Hillwood opnieuw heb zien doodgaan en Silvado ontvoerd zien worden.' riep ze met een verslagen stem waarin ze opnieuw verdronk in haar tranen zee.  Het was moeilijk om haar zo te zien , ik wilde haar wel helpen maar wist stom genoeg niet hoe.  Wanhopig van wat ik met mijzelf aan moest pakte ik haar warme vingers vast en keek haar met een doordringende blik aan. Wat ik nu ging zeggen klonk al volslagen stom in mijn hoofd , alsof ik wartaal aan het uitpraten was , maar ik wilde haar helpen. En als ik haar wilde helpen met waar ze last van had , in dit geval van de geest die zich Stephen Phill noemt moest ik er open voor staan voor het feit dat er geesten bestonden. Misschien heb ik over dat gedeelte wel teveel gezwegen , misschien wel omdat het feit dat ik bang ben om er open voor te staan. Sinds het ongeluk wat met Stann was gebeurd heb ik echter op bepaalde blekken wel een koude waarneming gevoeld waarvan mij arm haren overeind stonden.   Wat ik nu ging doen was misschien wel een domme actie , en ik had echt geen besef of dit nog veel met zich zou gaan meebrengen , maar dit moest ik doen voor Aphril.