Merhaba ballarım,dramın anasını ağlattım yine.
İyi okumalar☀️
Yanımdan ruh gibi süzülerek geçen anneme baktım. Ama onun gözleri bir kez bile bana değmemişti. Lav yutmuşum gibi hissederken dudaklarımı birbirine bastırdım.Onu her gördüğümde böyle hissetmek canımı yakıyordu.
Anlık bir kararla çok uzaklaşmayan annemin arkasından gidip kolundan tuttum. İrkilerek bana bakan kadınla yutkunduğumda yüzünü seyrettim bir süre. Her daim parlayan gözlerindeki yıldızlar intihar etmişçesine karanlıktı bakışları.
Güzel yüzü solmuş,göz altları son gördüğümden bu yana daha da koyu bir renk almıştı. Ona bakarken kalbime hançer saplıyorlarmış gibi olduğunda yeşillerimi kaçırdım.
"Bir şey mi oldu Efla?" dediğinde gözlerim tekrar onunkilere tutundu. Neredeyse üç aydır doğru düzgün sesini duymamıştım. Konuştuğu an her şeyi siktir edip ağzımı açtım.
"Anne..." dedim titrek sesimle.
"Anne ne oldu bize böyle?" dediğümde afallamıştı. Titrek bir nefes aldı.
"Önemli bir şey yoksa gidiyorum." Soğuk çıkarmaya çalıştığı sesi çabalarını boşa çıkarıp titrediğinde yutkundu.
"Anne sencede konuşmanın zamanı gelmedi mi?" dedim. Geriye bir adım attı.
"Neden anne? Beni neden yok saydın? Neden yaptın bunu konuş yalvarırım."
"Üzgünüm bebeğim..." dedi annem pes ederek.
"Anne neden öyle dedin ki benim hakkımda? Neden istemedin ki beni görmeyi?" dediğimde sesim çatlamıştı. İtiraf etsin istiyordum. Yanında olayım,eskisi gibi olalım yaralarımızı saralım istiyordum.
"Sorma hiçbir şey lütfen..." dediğinde kolunu bıraktım.
"Ne demek sorma anne? Eskiden canımın acısını hissederdin sen. Önce hissetmeyi bıraktın şimdi de görmeyi mi? Görmüyor musun anne,ölüyorum ben..."
Gözünden akan bir damla yaşla tüm çabalarım boşa gitti. Islanan yeşillerime bakıp yüzümü avuçladı.
"Özür dilerim güzelim. Özür dilerim..." diye fısıldadı gözyaşları arasında.
"Her şey senin için.. Lütfen anla beni. Sen anlarsın beni değil mi?" dedi hızlıca. "Anlarsın beni sen yargılamazsın." diye devam ettiğinde alnımı alnına yasladım.
"Sen de hissederdin beni anne. Artık hissetmiyorsun ben de seni anlamak istemiyorum.." Ellerinden kurtulduğumda yıkılmış ifadesi ruhumun çığlıklar atmasını sağlamıştı. Kanıyorduk,yıllardır kanıyorduk. Ancak bu duvarlar ilk kez böyle bir âna şahit oluyordu. Biz hep beraber yıkılmıştık. Şimdi ikimiz de ayrı ayrı ölüyorduk. İtiraf etmeliydi,kendisi gelmeliydi bana.
Gözleri arkama kaydığında yüzündeki ifade donmuştu. Hemen geriye çekilip yaşlarını sildiğinde arkamı döndüm. Babam omzunu duvara yaslamış bizi izliyordu.
Bakışlarımıza karşılık gülümseyip bize adımladı. Aniden alkışlamaya başladığında titredim.
"Harika dramaydı. Çok beğendim." dediğinde midemin bulantısıyla onu görmezden gelerek yanından geçip gittim.
Hepsi onun suçuydu.
Odama girip kapıyı kapattığımda ruhum çekilmiş gibi aynanın karşısına geçtim. Yüzümdeki acınası ifadeyle kendimden iğrendim. Güçsüzdüm.
Kanatları kırılmış bir kuştan öte değildi özgürlüğüm.
En kötüsü ise annemin asla itiraf etmeyeceğini biliyordum. Yani asla serbest kalmayacaktık,asla bu adamdan kurtulmayacaktık. Her zaman yolumuza taş koyacaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EFLÂ ➳ bxb
Random[TAMAMLANDI] "Saymayı bırak." yumuşak sesiyle ona baktım. "İsteyerek olmuyor." derin nefes alıp beni göğsüne bastırdı.Sevgisini en çok hissettiğim anlardan birisindeydik. Gülümseyip konuşmaya devam etti. "Sakinleşmen için sana şarkı söylememi ister...
