EFLÂ ➳ bxb

31.

Merhaba ballarım,iyi okumalar♡ Yorumlarınızı bekliyorum.

Geceki krizimin üzerine Aksel hissetmiş gibi onlarca mesaj atmıştı. Sabahta içi rahat etsin diye evden gizlice çıkmış ve onunla buluşmuştum.

Şu an onun evindeydik.

Önümdeki test kitabına bakıp bağdaş yaptığım bacaklarımı çözdüm. Sıkılmıştım artık kaç saattir soru soru soru. Yeter ya.

"Efla son iki sorun kalmış çöz onları." dedi Aksel. Gözlerimi devirip başımı arkaya attım.

"Ya ben seni görmeye geldim test kitabıyla ilişkiye girmek için değil." dediğimde gülüp koltuktan kalkıp yanıma oturdu.

"Son senen ve sınavına bir aydan az kaldı farkındasın değil mi?" dediğinde elimi çenemr yasladım.

"Umrumda değil." dediğimde kaşlarını çattı.

"Efla üniversite kazanmazsan baban olacak manyak delirir." dediğinde dudaklarımı ısırdım. Haklıydı.

"Zekiyim ben bir kere. Kazanamazsam da evlenirim amaan." dediğimde gözlerini ısırdığım dudaklarımdan çekip yeşillerimi dikti.

"Öyle mi kiminle evlenecekmişsin?" dedi.

"Bilmem ki. Bulurum birini o zamana kadar." dediğimde dik dik bakmaya devam etti.

"Belki Turgayla evlenirim. Hani olur ya arkadaşlar birbirlerine söz verirler falan."  dediğimde gözlerinin rengi koyulaştı. Kıskandığını belli etmekten çekinmiyordu ve bu hoşuma gidiyordu.

"Gerek yok ben evlenirim seninle." dedi sinirle. Dudaklarımdan küçük bir kahkaha firar ettiğinde,

"Nedenmiş?" dedim.

"Zenginim,yakışıklıyım,gencim daha bir sürü özelliğim var sayayım mı?" dedi.

"Hmm,öyle mi?" dediğimde soluksuz 'öyle'dedi.

"Çok meraklısın bakıyorum benimle evlenmeye. Belki sevdiğim biri vardır ve onunla evlenmek istiyorumdur." dediğimde gülen yüzü solmuştu.

"Sevdiğin biri mi var?" dedi.

Gözlerinin derinlerine bakarken fısıldadım. "Var sanırsam." dediğimde yüzü tamamen kararmıştı.

Gözlerinde gördüğüm saniyelik hüzünle yutkundum.

"Salak senden hoşlanıyorum." demek istesemde söyleyemezdim. İlk adımı atıp her şeyi mahvetmekten korkuyordum.

"Neden üzüldüğünü hissediyorum?" dedim.

"Neden üzülecekmişim?" dediğinde omuz silktim.  Ani bir kararla elimi uzatıp bileğini tuttuğumda ne yaptığımı merakla izliyordu.

Kırmızı kalemimi açıp bileğine 42 yazdığımda gülümseyip kapağını kapattım. Titrek bir nefes verdiğimde anlamını bilmemesini umuyordum.

"Bu ne şimdi?" dediğinde çöken omuzlarımın rahatlamadan dolayı mı yoksa anlamadığı için üzüldüğümden dolayı mı çöktüğünü anlamamıştım.

"En sevdiğim sayı." dediğimde gülümsedi.

"Anladım." diye mırıldandı.

"Aç mısın yemek yiyelim mi?" dediğinde kafamı salladım. Açlıktan ölmek üzereydim. Ayağa kalkıp elimi tutarak beni de kaldırdığında elini belime koydu. Mutfağa giderken belimdeki eli heyecandan terlememi sağlamıştı.

"Geç otur bir şeyler sipariş edelim." dediğinde dudaklarımı büzdüm.

"Hep hazır yiyoruz kendimiz yapalım bir kere." dediğimde birkaç saniye düşündükten sonra onayladı.