| Aksel |
Telefonu kapatıp anahtarı çevirerek arabayı çalıştım. Biraz önce Efla'nın annesiyle konuşmuştum. Efla'yı bir şekilde ikna ettiğini,onun beni beklediğini söylemişti.
Annesine gelmesini söylememiştim bu konuda oldukça net bir cevap almıştım ondan. O kalmaya fazlasıyla kararlıydı.
Eftal'i görünce ne yapacaktı bilmiyordum. Umarım kötü şeyler olmazdı,ki bu imkansızdı.
Açıkçası çokta umrumda değildi ne olacağı.
Belki kötü biri gibi düşünüyordum ama ister istemez yorgun düşmüştüm bu savaşta. Bu saatten sonra sadece Efla'yı yaşayacaktım,gündüzüm de gecem de o olacaktı.
Bu şehrin yıkık dökük duvarları arasında daha fazla ezilemezdik.
Annesinin attığı konuma ulaştığımda arabayı durdurup indim. Terk edilmiş eski bir parktı. Kapısından içeri girdiğimde salıncaklardan birine oturmuş,başı öne eğik Efla'yı gördüm.
Yanına adımlarken ne diyeceğimi düşünüyordum. Her şey sona ermişti,rahatlamamız gerekiyordu ama öyle olmamıştı. Efla'yı mutlu görene kadar da rahatlamayacaktım.
Yanına vardığımda bile başını kaldırıp bakmamıştı.
"Eflâ'm," diye seslendim. Bana karşılık ağzından çıkan sessiz hıçkırıp gülle gibi indi yüreğime.
Kollarımı ona dolandığımda kalkmamıştı yerinden. Onun yerine başını göğsüme yaslamış ve hıçkırıklarını daha sesli bir hale getirmişti.
Yorgundu hissedebiliyordum.
"Ağla Eflâ'm,ağla. Bunlar son gözyaşların." diye fısıldayıp sarımtırak saçlarını öptüm.
"Aksel-" hıçkırdı.
"Annemsiz kaldım Aksel. Kimsesiz gibi hissediyorum." dediğinde yutkundum.
"Kimsesiz değilsin Efla,deme öyle. Annensizsin artık ama kimsesiz değilsin." dediğimde başını kaldırıp ıslak yeşillerini gözlerime dikti.
"Sen varsın değil mi..?" diye mırıldandı.
"Evet ben varım,arkadaşların var. Hem-" sustum. Tutulmayan sözler vermek istemiyordum. Annesiyle görüşebilirdi ama bu imkansız bir hale geldiğinde tekrar yıkılacaktı. Yeni hayatımızı ihtimaller üzerine kuramazdım.
"Hem?" diye mırıldandı. Yüzü bana dönükken başını tekrar göğsüme yasladı.
"Hiç,sadece birkaç önemsiz hayal." diye geçiştirdim onu.
"Anladım." dediğinde sert bir rüzgar dağınık saçlarını daha fazla dağıttı.
"Gidelim mi artık?" dediğimde yavaşça ayağa kalktı.
Birkaç adım ardından sendelediğinde onu kucağıma aldım. Sesini çıkarmayıp omzuma yasladığında arabaya ilerledim.
**
| Eflâ |
Eşyalarımı kapıdan sokarken içim kan ağlıyordu. Canım çok fena yanıyordu. Ama mecbur olduğumun farkındaydım. Hayatım boyunca bir şeylere mecbur bırakılmıştım ama bu kez benim içindi her şey.
Annemi o cehennemde bırakmış olmak çok koymuştu.
Buluştuğumuz yerden ayrılmadan önce alnımı öpmüş,ardından birer birer tüm yara izlerime sevgisini sunmuştu,son kez.Ben onun için ağlarken o benim için fazlasıyla mutluydu.
Kanayan yaradan bahsetmiştim ya? Annemin bana son sözü, " Sen kurtarılabilecek bir parçaydın,ben ise ölümü garantileyen. Mutlu ol benim güzel meleğim,hep gülsün yüzün. Canını tatlı sızılardan başka hiçbir şey yakmasın. Aksel'i sev,çokça sev. Ve sevginizi taçlandırın." deyip gözyaşlarımı silmişti.
Sonra devam etmişti. "Biliyor musun? Hep torunum olsun istemişimdir. Bu belki Aksel'den olmayacaktır ama lütfen,benim için bir evlat edin. Ona huzuru tattır. Aklının almayacağı kadar sev lütfen..."
Son konuşmamız bu olmuştu,ağlasamda sızlasamda çıkmıştım o kapıdan. Ardımda cesetler bırakmıştım,kurtaramamıştım kimseyi. Annem gibi olamamıştım.
Annem benim kurtarıcımdı. Her bir yaramı özenle sarmış,en etkili merhemden bile daha iyileştirici öpücüklerini hiçbir zaman benden esirgememişti. Sevgiyle sarmıştı kolları beni,acıyla harmanlanmış gözleri hep güzel güzel gülmüştü bana. Son zamanlarımızı güzel geçiremediğimiz için çok kızgındım kendime,biraz da kırgın.
Babam... Babamı ise asla affedemeyecektim. Canım çıksa bile aklımı kaybetmeyecek ve ona sonsuza kadar nefret besleyecektim.
Her yaptığını görmezden gelir,ona en azından bir tutam sevgi beslerdim. İçimde yaşayan tek bir çiçek bırakmamıştı,kuraklığı getirmiş bir damla suyu esirgemişti. Annemin aksine birçok şeyi bana çok görmüştü.
Acıyan canımla yeni evimize baktım. Gözyaşlarım kurumuştu. Arkamdan gelen Aksel, önüme geçerek kurumuş yaşlarımın bıraktığı izlere birer öpücük kondurdu. Annem gibi seviyordu ve bu cidden güzel bir histi. Babamla karşılaştıramıyordum çünkü o hiç olmamıştı.
Tüm kalbiyle beni sardığında dudaklarımın arasından bir cümle sızdı.
"İyi ki varsın."
**
Merhabalar,
Son zamanlarda çok meşgulüm ve kuşum hastalandı :(( o yüzden bölüm biraz geç geldi
Bu arada beni takip edip diğer kitaplarıma da göz atarsanız çook sevinirim(*reklam**reklam*)
Neyse görüşürüz🌈
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EFLÂ ➳ bxb
De Todo[TAMAMLANDI] "Saymayı bırak." yumuşak sesiyle ona baktım. "İsteyerek olmuyor." derin nefes alıp beni göğsüne bastırdı.Sevgisini en çok hissettiğim anlardan birisindeydik. Gülümseyip konuşmaya devam etti. "Sakinleşmen için sana şarkı söylememi ister...
