EFLÂ ➳ bxb

2.

Okulun bahçesinde boş kamelyada arkadaşlarımla otururken ağzımdaki sigaradan bir nefes daha aldım. Baygın bakışlarımla onları süzüp konuşmalarına odaklanmaya çalıştım.

"Bizim şu Ebru var ya,Ekremle üçüncü kattaki sınıfta basılmış" Eza'nın dedikoducu tavrına güldüm.

"Bize ne kızım." Ezgi ikizinin boş cümlesine sinirle karşılık verdi. Pek hoşlanmazdı milletin hayatını konuşmaktan.

"Ay aman be bi' dedikodu yaptırmıyorsunuz!" tripli sesini kimse umursamamıştı. Turgay hariç. Çünkü o bir amcıydı.

"Aman bebeğim gel bana anlat boşver onları..." devamını dinlemek istemediğim için ayağa kalktım.

"Ben sınıfa gidiyorum." herkes onaylar ses çıkarıp işine dönmüştü.Islık çalarak ellerimi cebime koydum. Dışarıdan gören birisi çok keyifli olduğumu sanabilirdi,fakat değildim. Amaç zaten birilerine iyi olduğumu inandırmaktı. Ne kadar işe yaradığı muammaydı çünkü yüzümdeki yaralar iç açıcı durmuyordu.

Sınıfın kapısına geldiğimde müdürün kapısından çıkan adamla göz göze geldim. Beni süzüp aksi yönde ilerlemeye başladı. Bir yerden tanıdık gelen gözleri umursamayıp sınıfa girdim. Sırama yayıldığım gibi uykuya dalmıştım.

**

Okul çıkışı yanımda oturan Ömer tarafından sarsılarak uyandırıldım.

"Okul bitti kalk artık lan. Ölüm uykusuna mı yattın amına koyayım. Bıraksak seneye anca uyanırsın." söylenmelerine sırıtıp esnedim. Kedi gibi gerindikten sonra çantamı elime aldım. Tüm derslerde uyuduğum için hiç açılmamıştı zaten.

"Sakin ol lan" dediğimde gülüp omzuma vurdu.

"Yürü okulun kapıları kapanacak birazdan. Kalırsak boku yeriz."

"Kontrol ediyorlar okulu,merak etme kalmayız." gülümseyip çıkışa yürüdük.

Okul bahçesinden çıkınca vedalaşıp  yollarımızı ayırdık.Motorum elimden alındığı için yürümek zorundaydım ve bu çok yorucuydu. Tembellikten bazen yemek yemiyordum ben,yürümek ne haddimeydi!

Saçma sapan şeyler düşünürken izleniyor gibi hissedince duraksadım.
Etrafımı dikkatlice süzüp bir şey olmadığına kanaat getirip devam ettim.
Biraz ilerleyip aniden arkamı döndüğümde siyah bir silüet sağ sokağa sapmıştı. Delirmediğime şükredip koşmaya başladım. Ne? Salak gibi kaçan kişinin peşinden gitmeyecektim elbette. Arkamdan gelen seslerle daha da hızlandım. Eve az kalmıştı zaten,ölmezdim. Sola sapıp evin sokağına girdiğim an kolumdan tutulup duvara yaslandım. Korkuyla derin bir nefes alıp karşımdaki kapüşonlu,yüzü görünmeyen kişiye baktım. Elini üzerimde hissedince iyice panik yaptım ve dizimi bacak arasına geçirdim. Yumruk atıp yere serdiğim gibi koşmaya devam ettim.Bu kadar kolay kurtulabilmem beni şüpheye düşürürken eve yaklaşmıştım.Evin bahçesine girdiğimde biraz olsun rahatlamıştım. Kapıyı çalıp etrafımı korkuyla süzdüm,kimse yoktu. Nefes nefese kapının açılmasını beklerken kapı açıldı.

"Ne bu halin?" annemin sorusunu görmezden gelip içeriye girdim.

"Spor yapıyorum" yorgunca verdiğim cevaba göz devirdi.

"Sen mi?" kaşlarımı çatıp ona döndüm.

"Yapamaz mıyım?" beni geçiştirmek için onaylayıp mutfağa gitti.
Odama girip kendimi yatağa attım akşam yemeğine kadar biraz daha uyuyabilirdim.

Karnıma batan şeyle gözlerimi rahatsızca araladım. Elimle ceplerimi yoklayıp cebimdeki şeyi çıkardım. Kısık gözlerimle baktığım şey küçük bir anahtarlıktı. Bir kılıcın etrafına sarılı iki yılan vardı.Okuldan birilerimin koyduğunu varsaydım. Anahtarlığa bakarken yılanlar hareket ediyor gibi olunca komidinin üzerine fırlattım. İyice delirmiştim amına koyayım.

Annemin sesiyle üzerimi düzeltip aşağıya yemek yemeye indim. Ne yapacağımı daha sonra düşünürdüm.