EFGAN

I | İHANET

Herkese merhaba,

Evett...

İlk kitabım, ilk heyecanım

Kusursuz değil, muhteşem ötesi değil ama bir şans verebileceğiniz bir kitap. Umarım beğenir ve heyecanımızı birlikte yaşamamızı sağlarsınız.

Umarım...

Yorumlarda ve vote'de sizleri görmeyi çok isterim.

Görüşmek üzere🖤

Instagram:puskul_lu
Twitter: Deryapala23

                               EFGAN

                                    1

                            " İhanet"
#Feridun Düzağaç - kül

12 Mayıs, salı günü
Saat, 09:15

İçinde bastıramadığın hisler var, biliyorum. Bazen geçsin diye dua ediyorsun, bazen içinde kalmasını istiyorsun. Dolup taşsan da bastıramadığın o hislerin seni sen yapıyor biliyorsun. Ve seni öldürmeyen acı, daha da güçlendiriyor. Hissediyorsun.

Sabah serinliğinin tenimde yarattığı ürperme hissi ile gözlerimi kırpıştırdım Göz kapaklarımı zorlukla açabildim. Ama hala tam uyanabilmiş değildim. Aklıma dün geldiğinde demir'i kaç kez aramıştım açmamıştı. En son "işim var "diye mesaj atmıştı.

Demir...

Sevgilim. Demir uzun zamandır seviyordum. 5 aydır birlikteydik.  
Lise 3. Sınıfta tanımıştım onu. Ve bu yılda sevgili olmuştuk.

Elime aldığım telefonu açma tuşuna bastım. Arasam mı aramasam mı diye ikilemde kalsam da aramıştım ama bir yanıt gelmemişti.
Uzandığım yataktan doğrulup ayaklarımı soğuk zeminle birleştirdim. Banyoya doğru yürüdüm.
Sıcak bir duş aldıktan sonra ıslak saçlarımı kuruttum.kabarıklığını dindirmek için üstünden hafif maşa ile geçtim. Sade bir ruj ve hafif bir rimel sürüp banyodan çıktım.odaya döndüğümde telefonuma baktığımda hala bir geri dönüş yapmamıştı.

Bir anda arkadan belime sarılan eller irkilmeme sebep olmuştu."iyi ki doğdun kuzum." Duyduğum sesin sahibini tanımam güç olmamıştı. Ayça. Ve o an anlamıştım ki bugün doğum günümdü. Annemle babamın ölümünün üzerinden tam on sekiz yıl geçmişti. Doğduğum gün babam annemi hastaneye kaldırırken yolda gelen bir kamyona çarpmış ve kaza yapmıştı. O gün o kazadan birtek ben kurtulmuştum. Anne ve babamın son nefesine sebep olmuştum. Hayata ilk gözlerimi açtığımda bilemezdim. Ama yaşadıkça öğrenmiştim. Öğrendikçe hergün biraz daha canım yanmıştı. Çünkü kabullenmesi güç ve tarifi olmayan bir acıydı bu. Hayatımın geri kalanını yetimhanede geçirmiştim. Liseye başladığımda ise yurtta kalmıştım. Ve şimdi ise son senemdi. Üniversiteye hazırlanıyordum.

O anın verdiği duygusallıkla sol gözümden akan yaşı temizleyen Ayça "kuzum bugün senin doğum günün, niye ağlıyorsun ki sen." Dedi. O kadar sıcak ve içtendi ki Ayça. Sadece yüzüne bakıp sevilebilecek biriydi. Kalbinin güzelliği yüzüne yansımıştı âdeta.
" Bir an duygulandim" dedim. Aradan hemen sonra varlığını hiç fark etmediğim nazlı konuşmuştu. "Hadi dışarı çıkalım ve bunu kutlayalım. Akşama kadar eğlenelim." Ona gülümsediğimde kolumdan çekiştirerek tekrarda " hadi ama" dedi. O an aklıma demir'in yanına gideceğimi düşündüğümde " peki" dedim. "Ama bugün demirle'de buluşacağız. Sonra belki banuyla'da buluşuruz." Dediğimde Ayça "Tamam ama biz seni bırakana kadar" diyip güldü.

Banu'yu fazla sevmezdi. Sadece ısınamıyor desek daha doğru olur. Bunu normal karşılıyorum. Çünkü her insan birbirini sevmek zorunda değildi.