"ကိုကိိုမရှိဘူး...မြို့ထဲသွားတယ်"
ရည်မွန်ထွေးက ရောက်မဆိုက်စီးပြောတော့
ဆောင်းဦးရင်ထဲမြေပြိုသလို။သူ
ကောင်းဆက်ကိုနှုတ်မဆက်ရဘဲနှင့်တော့ ရန်ကုန်မသွားနိုင်။
"ကိုကိုဆောင်းတော့ ရန်ကုန်သားကြီးဖြစ်တော့မှာဘဲ"
ထပ်ဆင့်ပြောကြားလာသောရည်မွန်ထွေးစကားများကို သူကောင်းကောင်းမကြားနိုင်။
ကောင်းဆက်ကိုနှုတ်မဆက်လိုက်ရမှာသာ
စိုးရိမ်နေသည်။
"အဲ့တာဆိုငါပြန်တော့မယ်...ဖိုးကောင်းလာရင်ပြောလိုက်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
အမှတ်တမဲ့မြင်လိုက်မိသည့်
ရည်မွန့်ခေါင်းမှာပန်ထားသော ပန်းရောင်ဖဲပြားကလစ်လေးက သူ့ကိုနောက်နေဟန်။
မုန်းသည်။ကလစ်တွေကိုမုန်းသည်။ကလစ်ပန်သောမိန်းကလေးတွေကို အကြောင်းမဲ့
မနှစ်မြိုပါ။
စကားစမြန်မြန်ဖြတ်ကာ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ရသည်။အထုတ်အပိုးတွေပြန်စစ်ရဦးမည်။
အထူးသဖြင့် မှန်ဝိုင်းလေးနှင့်ရှုံကြိုးကလစ်အထုတ်လေးကိုတော့ လုံခြုံစွာသိမ်းထုပ်ထားပါရဲ့လားပြန်စစ်ကြည့်ရဦးမည်။
ကောင်းရာ...မင်းဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲ။
———————
"ညည်းမောင်ကိုဆုံးမစရာရှိတာဆုံးမ၊ရိုက်စရာရှိတာရိုက်၊စာမလုပ်ရင်လည်းဆော်သာဆော်"
ကိုယ်တိုင်တော့ဆောင်းဦးကို လက်ဖြင့်ပင်မရွယ်တတ်သော
ကြီးမေသည် ရန်ကုန်မှအစ်မကြီးကိုတော့
စိတ်ပါလက်ပါအပ်နှံနေသည်။
အစ်မကြီးနှင့် သူ့အဖေအမေတို့ကတော့ ကြီးမေစကားကိုရယ်ကြသည်။
"ကလေးကလိမ္မာပါတယ် ဥါ်လေးရယ်၊သမီးကလည်း ကလေးတွေကိုအရမ်းမရိုက်တတ်ပါဘူး၊ဒါပေမဲ့စာနဲ့ပတ်သတ်လာရင်တော့ သမီးနဲ့တွေ့ပြီဘဲ"
"အေးပါ ညည်းလုပ်ချင်သလိုသာလုပ်"
အိမ်ရှေ့တွင် ရယ်လိုက်ပြောလိုက်နှင့်
လူကြီးများစကားပွဲကျနေသော်လည်း အိပ်ခန်းထဲရှိဆောင်းဦးမှာ အထုတ်တွေစစ်ရင်းငူငူငိုင်ငိုင်။လက်ထဲတွင်လည်း ကြီးမေပေးထားသောငွေထုတ်လေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ကြီးမေနှင့်ခွဲရတော့မည်။သူချစ်သောရွာနှင့်ခွဲရတော့မည်။ပြီးတော့.....
VOUS LISEZ
ဆောင်းတို့သည်လည်း မအေးတော့ပြီ
Roman pour Adolescents(on going) ဆောင်းဟူသည် အေးချမ်းသောအရာဟု တင့်စားပါလျှင် ကိုယ့်ဆောင်း သည်အဘယ်ကြောင့်ပူလောင်ရပါသနည်း... ဆောငျးဟူသညျ အေးခမြျးသောအရာဟု တငျ့စားပါလြှငျ ကိုယျ့ဆောငျး သညျအဘယျကွောငျ့ပူလောငျရပါသနညျး...
