FIRE WATER

3. Falling (Zawgyi)

ဘယ္ေလာက္ပဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေပးပါေစဦး နာရီ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာ ေလယာဥ္ခရီးေၾကာင့္ ေဝ့ရင္းမွာ ႏုံးခ်ိေနၿပီ။ နာရီ ၂၀ လုံးလည္း လန္က်န႔္က သူ႔နားေနၿပီး အေဖာ္ျပဳေပးႏိုင္တယ္ရယ္ေတာ့မဟုတ္။ ဘာေတြရႈပ္ေနၾကမွန္းမသိ သူ႔လူေတြနဲ႔ အစည္းအေဝးထိုင္လိုက္ သူ႔ဘာသာ အလုပ္လုပ္လိုက္နဲ႔။ ေဝ့ရင္းမွာ စားလိုက္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ ဂိမ္းႏွိပ္လိုက္ကလြဲလို႔ တျခားလုပ္စရာမရွိ။

ရွန္ဟိုင္းကို ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕အကြက္အကြင္းက ေႏြရာသီညေနမွာေတာင္ လွမေနခဲ့။

ေလယာဥ္ဆင္းခါနီးကေန ေလယာဥ္ေပၚကအဆင္း ကားေပၚတက္တဲ့တေလွ်ာက္ လန္က်န႔္က သူ႔ပုခုံးကို ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားပုံက ေဝ့ရင္းကပဲ ျပန္ေျပးေတာ့မလိုလို။

ေလဆိပ္က ထြက္လာတုန္းက ကားေတြတသီတတန္းႀကီးေပမယ့္ မၾကာခင္မွာေတာ့ ‌သူတို႔စီးလာတဲ့ကားနဲ႔ ေနာက္တစ္စီးအျပင္ အပိုမပါေတာ့။ ေဝ့ရင္း သတိထားမိတာ ဒါအရင္က သူေရာက္ဖူးတဲ့ လန္အိမ္ကို သြားတဲ့လမ္းနဲ႔မတူ။ ကားက ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္ကို သြားေနသည္။

လန္က်န႔္ကို ေမး‌မလို႔ သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့လဲ လန္က်န႔္ပုံစံက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လို႔ စိတ္ရႈပ္ေနပုံေပါက္တာနဲ႔ ေဝ့ရင္းလဲ ေမးမေနပဲ သူေဆာ့လက္စ ဂိမ္းကိုပဲ တစ္လမ္းလုံးဆက္ေဆာ့ လာခဲ့သည္။

ကားစီးရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ လန္က်န႔္က သူ႔နဖူးကို နမ္းၿပီး ႏႈိးမွ ေဝ့ရင္းလဲ သူ႔ဘာသာအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းသိေတာ့သည္။

"ငါတို႔ေရာက္ၿပီလား"

"အင္း မ်က္လုံးကိုအရမ္းမပြတ္နဲ႔"

လန္က်န႔္က သူ႔လက္ကို ဖမ္းဆုတ္ထားၿပီး ေဝ့ရင္းအတြက္ မ်က္စဥ္းထုတ္ေပးသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေလယာဥ္စီးတာ အိပ္တာေတြနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးက မ်က္စဥ္းခပ္လိုက္မွ နည္းနည္းေနလို႔ေကာင္းသြားေတာ့သည္။

သစ္ပင္အတန္းလိုက္ လမ္းအဆုံးမွာ လက္နက္ကိုင္ေတြ ေစာင့္ေနသည့္ ဂိတ္တံခါးကိုျဖတ္ၿပီး ေတာအုပ္လို ေကြ႕ဝိုက္ေနသည့္ လမ္းအတိုင္း ေမာင္းလာၿပီး ၅မိနစ္ေလာက္ထိ အိမ္နဲ႔တူတာမျမင္ရေသး။