FIRE WATER

12. Drowning

(Zawgyi)

ေဆာင္းကုန္လို႔ ေႏြဦးေပါက္လာၿပီဆိုေတာ့ ပင္ယံထက္မွာ ရြက္ႏုေလးေတြ စီရရီထြက္ျပဴလာသည္။ တေဆာင္းလံုး ညႇိဳးေလ်ာ္ မြဲေျခာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္တို႔လည္း အစြမ္းကုန္စိမ္းလန္းဖို႔ တာဆူေနၾကၿပီ။

တေဆာင္းတြင္းလံုး ပင္စည္ကိုင္းခက္ မဲမဲေတြၾကားကေန မီးခိုးေငြ႔တလူလူနဲ႔ ျမင္ေနခဲ့ရသည့္ အိမ္ေလးရဲ႕ ေခါင္မိုးမည္းမည္းေတြေတာင္ ရြက္သစ္အုပ္ၾကားမွာ တစြန္းတစသာျမင္ရေတာ့သည္။

သစ္ေတာ္ပင္ႏွင့္ ေမပယ္ပင္အိုတို႔ၾကားက ေျမလမ္းေလးမွာေလွ်ာက္လာရင္း တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ သူေျခစံုရပ္လိုက္သည္။

တျခံလံုးက ပင္ပ်ိဳပင္အိုတို႔နဲ႔ ျခားနားစြာ တပင္လံုးသည္းသည္းလႈပ္ေနသည့္ ခ်ယ္ရီပြင့္တို႔ႏွင့္ ပန္းေသြးႏုုျခယ္ကာလွပေနသည့္ ခ်ယ္ရီပင္အိုႀကီး အေျခမွာရပ္ရင္း ေမာ့ၾကည့္မိသည္။

ေလေျပေအးတခ်က္အေဝ့မွာ ပြင့္ဖတ္ေႂကြတို႔က ပန္းႏုေရာင္ မိုးစက္ေတြလို တေျဖာေျဖာေႂကြဆင္းက်လာသည္ကို မ်က္ႏွာေမာ့ရင္း ခံယူေတာ့ ႏူးည့ံလွတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေတြက သူ႔ကိုယ္ကို တို႔ထိရင္း ေျမျပင္ေပၚသက္ဆင္းသြား၏။

အသာအယာဆန္႔တန္းလိုက္တဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္း႐ွည္႐ွည္ေပၚကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္သက္ဆင္းလာတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ပြင့္ဖတ္ေႂကြေလးကို လက္ဖဝါးထဲ အသာအယာဆုပ္ယူထားလိုက္သည္။

ဒီပြင့္ဖတ္ေႂကြေလးလည္း သူ႔အရင္က ပြင့္ဖတ္တို႔နည္းတူ ယြန္းေသတၱာေလးထဲမွာ သိမ္းဆည္းခံရဦးမည္။

ဒါသူ႔အတြက္ အမွတ္အသားတစ္ခုပင္. . .

သူခ်စ္တဲ့လူသားသည္လဲ ထိဖို႔ကိုင္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေလအေဝွ႔မွာေတာင္ ေႂကြက်လုမတတ္ ခ်ယ္ရီပြင့္ေလးလိုပဲ ႏူးညံ့လွပလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွင္သန္ခ်ိန္တုိေတာင္းလြန္းလွသည္။

ထိုလူသားႏွင့္ ပမာပံုတူသည့္ ခ်ယ္ရီပြင့္တို႔ကို သူမုန္းလြန္းလွေပမယ့္ မဆန္႔က်င္ႏိုင္။

ေႏြဦးတစ္ခါေပါက္လွ်င္ ခ်ယ္ရီပြင့္ဖတ္တစ္ပြင့္ သူသိမ္းဆည္းမိျမဲ။