FIRE WATER

Gray Zone (Zawgyi)

ပင္လယ္ျပင္ျပာျပာ၊ ေရလိႈင္းကေဖြးေဖြး၊ ေလျပည္တညႇင္းညႇင္းနဲ႔ ေနကလဲသာလို႔ သာယာလိုက္တာ သာယာလိုက္တာနဲ႔ ခ်ီးသာယာ ခ်ီးပဲ ခ်ီးပဲ။

ရႊယ့္ယမ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေက်ာက္စြန္းထိပ္တက္ၿပီး တစ္ေလာကလံုးကိုေတာင္ လွန္ဆဲ ပစ္ခ်င္တာ။

သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီဘာမွၾကည့္စရာမ႐ွိတဲ့ ေရျပင္ရယ္၊ ေစာက္ဘဝင္ကိုင္ေနတဲ့ ေဝ့ရင္းရယ္နဲ႔ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဖုန္ထူကားၾကပ္ မီးခိုးမႊန္ေနတဲ့ မကာအိုကိုျပန္သြားၿပီး အေလလိုက္ခ်င္ေနၿပီ။

လက္ထဲက အရသာတစ္စက္မွမ႐ွိတဲ့ ေအးစက္ေဂါက္ဂတ္ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ေစာက္အရသာမ႐ွိတဲ့ဒီအစားအစာေတြကိုလဲ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူစားတဲ့ဟာေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ အရြက္ဆိုတာ ဒီလိုအစိမ္းလိုက္ ဆီစမ္းၿပီးသုတ္စားဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ပဲငံျပာရည္ ခ႐ုဆီေလးနဲ႔ေၾကာ္မွ။ ၿပီးေတာ့အသားေတြ ဘာအရသာမွမ႐ွိ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ကင္ထားတာ။ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ဆိုတာ မၾကားဖူးၾကဘူးလား။ ဟိုဖင္ျမင့္ေနတဲ့ ေစာက္႐ူးေကာင္ ေဝ့ရင္းက လြဲရင္ ဒါကိုဘယ္သူမွမစားႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္ပဲ မသိရင္ သူက ဂရိမွာ ေမြးလာတဲ့အတုိင္း ဝိုင္ေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ လုပ္ေနတာ။

ျပန္မယ္။ မကာအိုကိုပဲ ျပန္မယ္။ ဟိုမွာ ဦးေလးေခ်ာင္းရဲ႕ မုန္ညႇင္းခ်ဥ္ေခါက္ဆြဲ ခ်ဥ္ငံစပ္ကိုစားမယ္။ ပဲျပားအခ်ဥ္နဲ႔ ဝက္သားေရာေၾကာ္ခိုင္းမယ္။

စဥ္းစားေနရင္းကို ဗိုက္ထဲက ဆႏၵျပပြဲဆီက တဂြီဂြီအသံေတြက အခ်က္ျပေနသည္။ အခုထိ ေနာက္ေၾကာင္းမ႐ွင္းေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္မေခၚတဲ့ က်န္းခ်န္ ငႏြားလဲ ခ်ီးတြင္းထဲ ျပဳတ္က်ၿပီး အသက္တစ္ခ်က္႐ွဴတိုင္းခ်ီးမြမ္းလို႔ ဦးေဏွာက္ထဲအထိ ခ်ီးေရာက္ပါေစလို႔ က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္သည္။

ရႊယ့္ယမ္ ေဒါသကထြက္ေနပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္နားၾကည့္ၾကည့္ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ တ႐ုတ္ခ်ည္းပဲ။ ဂရိငတံုးေတြဟာ စီးပြားေရးအကြက္မျမင္တတ္တာ။ ပါရီမွာေတာင္ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ေနၿပီ အခုထိ သူတို႔က ဆလပ္လို႔ ပါစတာလို႔ေကာင္းတုန္း။ စိတ္တိုလာၿပီး အားလံုးကို ေသနတ္နဲ႔ ေမႊ႔ပစ္ခ်င္လိုက္ေတာ့တယ္။