Poezja życiem pisana

Kruche życie

Stąpam po cienkim lodzie.

Stopami czuje jak powoli łamie się.

Brak pewności pojawia się.

Czy wyciągniesz pomocną dłoń?

Chwycę ją mocno.

Nie puszczaj mnie nawet na chwilę.

Boję się.

Przed oczami mam wszystkie wspomnienia

i wspólne chwile.

Próbuje uśmiechać się, ale nie umiem.

Udawać, że jest dobrze.

Nie umiem.

Trzymaj mocno mnie.

Boję się, że zaraz zniknę.

Życie jest takie kruche.

Widzisz to teraz.

Jak szlak, który był mój, ktoś za mną zaciera.

Próbując dobrać się do mojego ciepła.

Zaraz zniknę.

Trzymaj mocno.

Nie puszczaj mnie nawet na chwilę.

Czuję, jak to zbliża się.

Kiedy powiem już!

Puścisz mnie, a ja zapadnę się i zniknę

Życie popatrz, jakie kruche jest.

Jak tafla lodu zapad się!

Odwrotu czasem już nie ma

Od podjętej decyzji.

Niepokój w sercu się pogłębia.

Choć powiedziałeś już tak!

Czujesz strach.

Coraz większy niepokój ogarnia twoje serce.

Uciec chcesz, ale wiesz, że już nie jesteś w stanie.

Stać cię tylko na jeden krok,

jeden krok, nic więcej

Zrobię go i zapadnę się w głębię!