အေးမြတဲ့လေထုက ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံးပြန့်ကျက်လာသည်။ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်မြင်နေရတဲ့ စိုက်ပျိုးပင်တို့က မျက်စိအေးစရာ ရှိနေသည်။မနက်အစောကြီးထနေကျဖြစ်သူပီပီ အိပ်ရာကစောစောထရင်း စောင်တွေခြင်ထောင်တွေကိုခေါက်ပြီး ခေါင်းရင်းက သစ်သားစဉ်ပေါင်တင်ထားလိုက်သည်။
ပွနေတဲ့ဆံပင်ကို လက်နဲ့ခပ်ဖွဖွဖီးလိုက်သည်။
အိမ်လှေကားမှ ခပ်မြန်မြန်လှမ်းလျှောက်လာတော့ အိမ်အောက်ထပ်ကအဘသာအောင်တို့ပင် မနက်စာစားနေကြပြီ။မီးဖိုဘက်မှထွက်လာတဲ့ ငါးခြောက်နံ့က ကျွန်တော့်ရဲ့ဗိုက်ကို ကလူကျီဆယ်နေပြန်သည်။
"ဟာ..လူလေး ခုနေ့အရင်နေ့တွေထက်တော့စောသားပဲကွ။ဗိုက်ဆာနေပြီထင်တယ်။
သြား..သွားမျက်နှာမြန်မြန်သစ်ချေ။ပြီးရင်မနက်စာလာစားလိုက်တော့။မင်းအဖွားက မင်းကြိုက်တဲ့ငါးခြောက်လေးဖုတ်ပြီး ကြက်သွန်နဲ့သုပ်ပေးထားတယ်"
"ဟုတ် အဘ။ခနနော် ကျွန်တော်မျက်နှာသစ်ပြီးတာနဲ့ မနက်စာလာစားလိုက်ပါမယ်"
အဘသာအောင်တို့လင်မယားက ကျွန်တော့်ကို ငယ်ငယ်တည်းက ထိန်းကြောင်းလာခဲ့ကြတဲ့သူတွေပါ။သားသမီးမရှိတဲ့အပြင် ကျွန်တော့်အဘိုးသူကြီးမင်း အသက်ရှိစဉ်အချိန်တည်းက ဆွေများသားရင်းလို အလုပ်တွေကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း အတူတူနေထိုင်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ကျွန်တော့်ဖေဖေ ခုလက်ရှိရွာသူကြီးကို ထိန်းကြောင်းခဲ့ရုံမက ကျွန်တော့်ကိုပါ မြေးအရင်းတစ်ယောက်လိုချစ်ပြီး ထိန်းကျောင်းခဲ့တာဖြစ်သည်။
အသက်အရွယ်ရလာတဲ့အခါ အဘနဲ့အဖွားတို့က ကျွန်တော့်တို့ပိုင် စိုက်ပျိုးရေးခြံလေးထဲကို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။အဖော်အဖြစ်ဆွေမျိုးမကင်းတဲ့အစ်မတစ်ယောက်ထားပြီးနေကြပေမယ့် ဒီအဖိုးအဖွားတွေကို စိတ်မချလှတဲ့မေမေက ကျွန်တော့်ကိုပါ ဒီခြံလေးထဲမှာ ရက်ခြားနေစေခဲ့တာဖြစ်သည်။
အဖိုးနဲ့အဖွားတို့ အိမ်ပြောင်းနေမယ်ပြောတုန်းကဆို မေမေက အသည်းအသန်ငိုခဲ့တာ။မိဘမဲ့ဖြစ်ခဲ့သူမေမေက သူ့ယောက္ခမဖြစ်တဲ့ဖေဖေရဲ့ အဖေနဲ့အမေကို ရိုသေလုပ်ကျွေးခဲ့ရုံမက အဘသာအောင်တို့ကိုပါ မိဘအရင်းလို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်။သံယောဇဉ်တွယ်တတ်သူမေမေက တွေ့သမျှကလေးတွေကိုလဲ မုန့်ပဲသရေစာတွေပေးရင်း ရွာလူကြီးဇနီးဆိုတဲ့ မေတ္တာပိုင်ရှင်တစ်ယောက်လို စံပြုနေထိုင်တတ်သူဖြစ်ပါတယ်။
YOU ARE READING
အစိမ်းနုရောင်အိပ်မက်
Fantasyအခ်စ္ဟာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ရယူျခင္းလား ေပးဆပ္ျခင္းလား ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္းေပလား။အခ်စ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းဆီ ကြဲလြဲစြာအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလို႔ရပါတယ္။
