ညေရာက္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ရြာထဲက လူႀကီးလူငယ္တို႔ဓာတ္မီးကိုယ္စီဆြဲရင္း သူႀကီးအိမ္သို႔ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။အစည္းအေဝးတင္မဟုတ္ပဲ စတုဒီသာပါ ႐ွိတာေၾကာင့္ အတက္ႂကြဆံုးကေတာ့ ကေလးေတြပင္ျဖစ္သည္။
ေအာက္လင္းမီးအိမ္ေတြဖြင့္ၿပီး ျခံေ႐ွ႕ကိုအလင္းေပးထားသည္။လျပည့္ခါနီးရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေကာင္းကင္မွာေတာ့လမင္းႀကီးကထိန္ထိန္သာလို႔ေနသည္။
ေႏြရဲ႕ဓာတ္ခံအပူဒဏ္ကိုေတာ့ ယပ္ေတာင္တျဖပ္ျဖပ္နဲ႔အံတုေနၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလညႇင္းေလးကေတာ့ ေအးျမမႈကိုယူေဆာင္လာပါသည္။
"ကေလးေတြကဟိုဘက္ဝိုင္းမွာထိုင္ၾကေနာ္ လူႀကီးေတြနားမွာေရာက္ရပ္ခတ္မေနၾကနဲ႔၊စားၿပီးရင္အားလံုးျပန္ၾက"
ဦးေလးရဲ႕အသံကို ထန္းလ်ွက္ရည္အိုးကိုေမႊရင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကားရေနရပါသည္။
အကိုနဲ႔ကာလသားတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အုန္းသီးႏႊာသူကႏႊာၿပီး အုန္းသီးျခစ္သူေတြကေတာ့ အစ္မလွယဥ္တို႔နဲ႔အစ္မပိုးဥတို႔အုပ္စုပင္ျဖစ္ၾကသည္။
"အကို"
"အင္း.."
အုန္းသီးခြဲေနရင္းမွ လြန္းတံရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္လံုးေလးေတြက ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ အုန္းသီးေတြကိုၾကည့္ေနျပန္ပါသည္။ဒီေကာင္ေလး အုန္းသီးစားခ်င္ျပန္တာလား။အစားပဲေခ်ာင္းေနတာကြာ။
"ဟိုဟာေလ.."
"ေျပာ..ဘာလဲ"
"ဟို..အုန္းရည္ေလ ေသာက္ခ်င္လို႔ ခ်န္ထားေပးပါအံုး"
ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔စားခ်င္တာကိုေတာ့ ပူဆာတတ္သား။
ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အနားမွာ႐ွိတဲ့ဖန္ခြက္ထဲကို အုန္းသီးတစ္လံုးကိုခြဲရင္း အုန္းရည္ထည့္ေပးထားလိုက္သည္။မ်ားမ်ားလည္းထည့္မေပးရဲပါ။အုန္းရည္ဆိုတာ ရင္ပူတာေၾကာင့္ ေႏြအပူနဲ႔ဆို ဒီေကာင္ေလးခံႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္းကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။
"ေရာ့..သားေလး၊အပ်ိဳႀကီးတို႔ဝိုင္းကိုအရင္ခ်ေပးလိုက္ေနာ္။ေနာက္တစ္ဝိုင္းက သားဦးေလးတို႔ရြာလူႀကီးေတြဝိုင္းကို ေပးလိုက္"
ESTÁS LEYENDO
အစိမ်းနုရောင်အိပ်မက်
Fantasíaအခ်စ္ဟာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ရယူျခင္းလား ေပးဆပ္ျခင္းလား ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္းေပလား။အခ်စ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းဆီ ကြဲလြဲစြာအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလို႔ရပါတယ္။
