Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde. Ruh bedene hapsolduğunda, acı ruha aşık olduğunda. Kutsal olmayan bir çocuk yer yüzüne indiğinde.
Bir masal başladı... cinayeti, ilk kendini öldüren bir çocuğun ellerinde. Kanlı ellere mucizevi bir nur indiği...
LÜTFEN BÖLÜM HAKKINDA YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN!! PARAGRAF BAŞI YORUMLAR :)
Medyadaki şarkı ile okumanızı tavsiye ediyorum....
Bölüm şarkısı : evanescence - my immortal Sınır: 100 vote, 150 yorum...
Sınırgeçildiği gibi o haftanıniçinde bölüm gelecektir. ♡
İlk bölümyayınlandı. Ne kadar sıfırdanbaşlamak bir yerlerde kırıklık bıraksada, hâlâ tekrar büyüyüp yine o günlere geleceğime inanıyorum. Belkide çok daha büyüyeceğiz.
Bölümlerdedeğişiklikve ekleme çıkarma olacak bu yüzden her bölümü okursanız, eski anılarla birlikte farklı anları yaşamış olacağız.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnstagram: kimsesinkalemi
Waatpad : kimsesinkalemi
Twitter : kimsesinkalemi
Başlama tarihiniz?
-İYİ OKUMALAR-
1. SİYAH VE BEYAZ
Katil... zaman bir insanın en büyük katiliydi. Geleceği var eden geçmiş, doğacak katillerin kanları ile beslenirdi. Geçmiş ise insanın en büyük düşmanıydı. Geçmişte, kozanın karanlığında yaratılan kelebek, gelecekte kanatlarına konan renkleri göremeyecek kadar kör olacaktı. Kör olacaktık. Ve ben onun karanlığına, daha kozadayken cılız bir ışık vurmaya çalışan olandım...
Bir babanın nefreti, yaşayabileceğin en büyük yalnızlıktır. Çaresizliği ve savunmasızlığın yarattığı en büyük gürültü orada kopardı. Ve bugün o nefretten en büyük izimi aldığım andı, çaresizlik bazen o kadar yoğun olurdu ki, kokusunu bile almaya başlanırdı. Kör bir koku, acı bir tadı.
Babam benden bu kadar nefret edemezdi değil mi? Birkaç kağıt parası için beni hiç tanımadığı bir adama satamazdı, satmamalıydı. Sonuçtan ben onun kızıydım. Benim kanatlarım oydu. Korktuğumda, arkama döndüğümde onu görmeliydim. Ondan kaçmak için değil, sığınmak için ağlamalıydım.
Baba bunu yapma, kanatlarıma ihtiyacım var.
"Hadi, uğraştırma beni!" dedi her zaman işittiğim o sevgiden tamamen uzak olan sesi ile.
"Baba lütfen ne dediğinin farkına var. Bak bana, ben buraya aittim. Burası işte, burası benim." dedim her zaman babama karşı cizdiğim saygı çerçevesiyle.
