Nare

Nare 21| Ateş

Yazılma Tarihi: 22 Haziran 2021 (Evet o gün yazmaya başladım ama bitirmedim. Çünkü yaşasın şerefsizlik!)

Yayımlanma Tarihi: 30 Temmuz 2021

Oy ve yorumları unutmayalım. 🤍

Sizleri seviyorum.

Keyifli okumalar. 🦋

• • •

10 Mayıs 2020;

2 haftadır olduğu gibi, yine gözlerimi mide bulantısıyla açtım. Büyük bir gürültüyle yataktan kalkıp banyoya ulaştım. Klozetin yanına oturup içime ne varsa geri çıkarttım.

Baş dönmesi ile zorlukla ayağa kalktım. Sifonu çektim, suyu açıp yüzümü soğuk su ile yıkadım.

"Nare'm iyi misin?" Kapının ardındaki boğuk sesle hafif bir gülümseme oluştu yüzümde. İyi miydim yoksa kötü müydüm birazdan beraber anlayacaktık.

Banyo dolabında uzun zamandır duran eczane poşetini aldım. Uzun zaman diyorum çünkü ne zaman aldığımı hatırlamıyordum. Poşeti avucuma alıp gözlerimi sıkıca kapattım. Sürekli inkar ediyordum ama belliydi. Sadece kaçıyordum.

Kapıyı açtığımda Poyraz'ın endişeli bakışları ile karşılaşmıştım.

"İçeriye geçelim mi? Seninle bir şey konuşmak istiyorum." Yüzümü, avuçlarını arasına aldı.

"Bir şey mi oldu? Hastaneye gidiyoruz, hadi hazırlan!"

"Hastaneye gitmemize gerek yok, sadece konuşmamız gerek."

"Bir tanem, zorluk çıkarmasan olmaz mı? Sonra konuşabiliriz, öyle değil mi?" Yumuşak çıkan sesi ile başımı sağa sola salladım.

"Yolda da konuşabiliriz." Teklifi ile tekrar başımı sağa sola salladım.

Zaten karışık olan saçlarını daha çok karıştırarak bana bir görsel şölen sundu. Göz kapakları arada kapanıp kahveleri saklıyor, kusursuz esmer teni gün ışığı ile mükemmel görünüyordu.

Poyraz Göktuğ Alkan... Kalbimle zorun mu var adam?

"Çabuk anlat o zaman. Direkt hastaneye gideceğiz sonra. Önemli bir konu olmalı. Eğer değilse yarın eğitimine burnumu sokacağımdan emin olabilirsin."

İşaret parmağımı dudaklarına bastırdım. Aynı zamanda avucumun içindeki eczane poşetini gözüne sokmak istercesine yüzünün önünde tuttum. Şeffaf poşetinden içindeki görünen kutu onu afallatmıştı.

Gebelik testi.

"Uzun zamandır mide bulantısı ile uyanıyorum. Saçma bir şekilde kokulara hassasiyetim oluştu. Ve 1 aydır reglim gecikiyor."

Hiçbir tepki vermeden sadece beni dinliyordu. Konuşmamı bitirdiğimi anladığında sertçe yutkundu.

"Olabilir mi?" Titreyen sesiyle dudaklarımı birbirine bastırdım. Hayatım ben sana daha karnımdaki minik çıkıntıdan bahsetmedim. Bunlar ne ki?

"Büyük ihtimalle," dedim büyük bir umursamazlıkla. Aslında içim içimi yiyordu. Hamileydim, bunun farkındaydım. İçimde umut kırıntıları oluşmuştu bile. Ya değilsem, düşüncesi beni kötü yapıyordu. Bu düşünceye kendimi kaptırmıştım.

Fakat ondan daha önemli bir konu vardı.

İster miydi?

"Ne yapmamız gerekiyor?" Alnıma vurmamak için kendimi zor tuttum. Bu adam bu kadar saf değildi. Ne oldu buna?