you're my drug.

hoofdstuk 54

*Harry p.o.v*

Het is zondag middag en ik en alex zijn op bezoek bij haar vader. Niet met een speciale reden maar gewoon omdat alex haar vader weer even wilde zien. Ondanks alles nu goed is hou ik haar vader toch goed in de gaten je weet maar nooit.

''toch hazz?'' ik kijk op. ''sorry wat zei je?'' alex rolt haar ogen. ''wat w-'' ze stopt met praten wanneer ze haar mobiel hoort overgaan. Ze haalt hem uit haar zak en bekijkt het nummer. ''het is louis, wacht even ik ben zo terug.'' Zegt ze en loopt naar de gang.

Een pijnlijke stilte vult de kamer. ''dus harry...'' zegt Alex's vader. ''het is weer goed tussen jullie'' ik knik. ''wist je dat ik heel blij ben met jou?'' ik frons en kijk hem aan. ''hoezo?''

''voordat alexis' moeder stierf was ze een heel zacht meisje, ze was iemand die anderen altijd wilde helpen, felle kleding droeg, altijd luisterde naar iedereen en nooit boos was. Het enigste was ze verkeerd deed was roken. Waarom ze dat deed weet ik niet. Maar na het overleiden van mijn vrouw is ze totaal veranderd. Ze was boos, sloot zichzelf op, droeg zwart, dronk veel, gebruikte drugs. Ze raakte zichzelf kwijt en het ergste is dat ik mezelf ook kwijt raakte. Ik was er niet voor haar.

Maar jij hebt haar geholpen ondanks alles. En ik ben je zo dankbaar dat jij er voor haar was toen ik dat niet was.'' Ik knik zacht en laat de woorden tot me doordringen. ''ik deed het omdat ik van haar hield.'' Is het enigste wat ik zeg.

Weer vult een stilte de kamer tot de deur open gaat en alex de kamer weer in komt lopen. Ze loopt naar de bank en laat zich weer naast me zakken. ''wat wilde hij?'' vraag ik terwijl ik een arm om haar heen sla. ''ow hij vroeg hoe het ging enzo, en of hij samen met zayn en jade morgen kan langskomen in het ziekenhuis.'' Ik knik. ''hoelaat moet je ookal weer terug naar het ziekenhuis?'' vraag ik. ''10 uur volgens mij.'' Ik knik.

''laten we maar eens gaan hazz'' zegt alex als ze opstaat. Ik knik en duw mezelf omhoog. ik loop naar de gang en pak onze jassen waarmee ik terug loop naar de woon kamer. ''hier'' zeg ik en overhandig alex haar jas. ''dankje'' zegt ze en trekt haar jas aan.

''tot de volgende keer pap'' zegt ze en omhelst haar vader voorzichtig. ''tot de volgende keer'' zegt hij en laat alex los. Ze geeft hem nog een glimlach waarna ze richting mij loopt en mijn hand pakt. ''ga je mee?'' ik knik en we lopen naar de voordeur. ''doei!'' roep ik en sluit de deur achter me. Samen lopen we naar haar auto. ''harry'' ik knik. ''wat is er?'' ze kijkt me moeilijk aan. ''zou je alsjeblieft kunnen rijden ik voel me niet zo lekker'' ik kijk haar bezorgd aan. ''gaat het wel?'' ze knikt. ''gewoon een beetje kortademig, gaat zo wel over als ik thuis mijn medicijnen inneem'' ik pak haar gezicht vast en wrijf over haar wang. ''weet je het zeker'' ze knikt. ''oké, ga maar zitten, ik rij wel'' ze kijkt me dankbaar aan en neemt plaats op de bijrijder stoel. Ik loop om en neem plaats achter het stuur.

***

Wanneer we thuis komen gooi ik mijn jas op een stoel en laat mezelf met een plof vallen op de bank. ''harry! jas opruimen en schoenen uit op de bank.'' Hoor ik mijn moeder zeggen wanneer ze de huiskamer binnen loopt. Ik hoor Alex grinniken. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik pak mijn jas en loop naar de kapstok waar ik hem ophang en mijn schoenen netjes onder zet. Wanneer ik de woonkamer weer in loop zie ik alleen mijn moeder aan tafel zitten.

''mam waar is alex?'' ze haalt har schouders op. ''ze is net naar boven gelopen'' ik knik en loop de trap op. Wanneer ik mijn kamer in loop is er geen alex te bekennen. Misschien de badkamer?

Wanneer ik de badkaer deur open zie ik alex zitten op de badrand met een potje in haar hand. ''hier ben je. Wat ben je aan het doen?'' even is ze stil. ''ik neem mijn medicijnen in.'' Ik loop naar haar toe en hurk voor haar neer. ''je voelt echt niet lekker of wel?'' zachtjes schud ze haar hoofd. ''moet ik de dokter bellen?'' weer schud ze haar hoofd. ''het kan'' ze haalt diep adem. ''het kan een bijwerking zijn, zei de dokter'' ik knik. '' oke dan doen we het even rustig aan. Maar waarschuw me als het erger word oké?'' ze knikt. ''kom we gaan beneden tv kijken'' zeg ik wanneer ik haar optil en de badkamer uit draag. Ik loop van de trap af en zet haar neer op de bank. Ze kijkt me met een glimlach aan.

''harry ik ga werken. Het eten staat al in de oven. Ik ben om 10 uur terug. Bel me als er iets is'' zegt mijn moeder wanneer ze voor de deur staat. ik knik. ''is goed mam'' antwoord ik. ''oke dan ga ik. Doei!'' ''doei Anne'' roept alex nog voordat ze de deur achter zich dicht trekt.

''heb je al honger?'' vraag ik na 10 minuten. Ze haalt haar schouders op. ''een beetje'' ik knik en sta op. Ik loop naar de keuken. Ik buk om in de oven te kijken en zie dat de lasagne goed is. ik pak de bak uit de oven met een paar oven handschoenen .

Wanneer ik de lasagne verdeeld heb over de twee borden loop ik terug naar de kamer en zet de borden neer op het kleine tafeltje voor de tv. "hier heb je je lasagne" zeg ik, en houd de lasagne voor alex.
"Alex?" Vraag ik wanneer ze niet reageerd. "He!" Snel zet ik de borden op de tafel. "Alex zeg wat!" Zeg ik terwijl ik haar arm vast pak.

"Het.. gaat niet goed harry" zegt ze met een hoge zachte stem. "hoe bedoel je!?" Roep in paniek. "ik krijg-" verder komt ze niet want ze begint hard te hoesten. "ik bel nu een ambulance!" Ik grijp baar mijn mobiel en toets het alarmnummer in.
Nadat ik mijn verhaal heb gedaan, zegt de vrouw dat er zo snel mogelijk een ambulance aan komt.
Ik gooi mijn mobiel op de tafel en draai me om naar Alex. mijn ogen worden groot wanneer ik zie dat ze nog steeds hoest en nu bloed bij haar mond zit. ik kruip snel bij haar en trek haar op mijn schoot. "sst... het komt goed" ze schud haar hoofd en blijft door hoesten. "jawel daar zorg ik voor." weer schud ze haar hoofd en tranen vormen zich in haar ogen. "ik kan.. ik kan dit niet meer" ik voel de tranen nu ook in mijn ogen branden. "zeg dat niet!"
Ze pakt de kraag van mijn shirt vast. "Harry luister" ik schud mijn hoofd. "luister" zachtjes schud ik mijn hoofd. "ik wil dat je me... naar me luistert. bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan. ik hou van je en ik wenste dat ik je nooit meer kwijt zou" wanneer ze verder wil gaan word ze onderbroken door weer een hoestbui. het kleine randje bloed bij haar lippen veeg ik weg met mijn duim maar word al gouw weet vervangen door nieuw bloed. " ..zou raken. maar luister blijf niet stil staan, ga verder zoek iemand die gezond is, en op een dag... op een dag kan je met haar een gezinnetje beginnen. en ik hazz, ik zal trots van boven af op je neer kijken. ik.. zal altijd bij je zijn" tranen stromen over mijn gezicht. "nee Alex! Je mag niet weg gaan, ik heb je nodig! We hebben nog zoveel om te doen! Samen studeren, onze eerste keer delen, kinderen krijgen, samen oud worden. ik hou van je! Je kan me hier niet alleen achter laten!" ze glimlacht zacht. "Het spijt me" zegt ze zwak. "ik hou van je Harry, ik zal altijd.. bij je blijven waar je ook bent" wanneer ze dat zegt verliest ze de blik in haar ogen. Ze geeft me nog een laatste kneepje in mijn hand. ze ademt haar laatste adem uit en laat haar hoofd zacht op mijn borst rusten.

"ik hou ook van jou Alex, rust zacht"

Einde.