you're my drug.

hoofdstuk 34

Na een heerlijk gegeten te hebben ben ik echt ontzettend moe. Het komt mede door de chemo, maar ook nog een beetje door de jetlag denk ik.

Ik zet mijn voet op de laatste tree van de trap, naar ons appartement/kamer . Maar als ik er nog een wil zetten struikel ik. Ik probeer mezelf ergenst aan vast te grijpen. Het enigste voor me, is harry. In mijn reactie grijp ik voor me, aan zijn broek. Doordat ik bijna val trek ik zo hard aan zijn broek dat hij naar beneden zakt.

Harry staat gelijk stil en draait zich om. "Wat doe jij nou?" Vraagt hij geschrokken.  Ik sta stil, en kijk naar zijn kont en begin dan te lachen. "Hahahaha een knal roze hahah onderbroek?" Lach ik. Harry's wangen kleuren rood en hij kijkt naar beneden. Hij bukt snel en trekt zijn broek weer omhoog.  "Waarom trek je mijn broek naar beneden!?" Ik giegel. "Ik struikelde wéér"

ja 'weer' ik was deze avond al zo'n 3 keer gestruikeld. Nu weet ik ook weer waarom ik nooit een jurk wilde dragen. Harry schud zijn hoofd grinnikt en loopt weer verder.

Als we bij onze kamer komen worden mijn ogen groot. "Harry het aapje zit er weer" zeg ik enthousiast.  Ik hoor Harry zuchten. Ik loop er rustig naar toe en ga op mijn knieën zitten. Het aapje komt naar me toe en klimt via mijn knieën op mijn schoot.  "Aawh Harry mag hij mee naar binnen?" "Ow nee echt niet" "aaah please Harry"

"nee!"

"Please!"

"Nee"

"aaah harry!"

"Oké! neem hem maar mee naar binnen dan!"

"Dankje hazz" zeg ik. Ik sta voorzichtig op en loop naar Harry, ik geef hem een kusje op zijn wang. En loop naar binnen. "Dankje hazz" herhaalt jij zeurderig. "Wat zei je?" Grinnik ik. "Ow niks" mompelt hij.

***

Ik word wakker en rek me uit. Het felle zonlicht schijnt naar binnen door de enorme ramen. De heerlijke lucht van bacon dringt mijn neus binnen. "Hello sweetheart" zegt harry die voor het gasstel staat. Ik stap mijn bed uit en slof naar harry toe. Ik sla mijn armen rond zijn middel en geef kusjes in zijn nek. "Goodmorning love" zeg ik "aah stop" kreunt harry "wanders raak in afgeleid en dan brand de bacon aan" "hmm bacon"

"Vergeet je je medicijnen niet in te nemen?" Herrinerd Harry me. "Oja" ik slof weer naar mijn koffer en neem stuk voor stuk met een glas water al mijn medicijnen in.

"Waar is ons aapje" vraag ik als ik bezig ben, mijn ontbijt op te eten. "Ow die heb ik buiten gegooid. Hij zat aan mijn haar" mijn ogen worden groot "je hebt wat!?" Gil ik. Harry begint te lachen "grapje hij ligt daar in de hoek op een shirt van mij" ik geef harry een speelse stomp en zeg:" laat me niet meer zo schrikken."

"Harry?" Vraag ik als als ik tussen zijn benen op een ligstoel lig, op het balkon kijkend naar het prachtige uitzicht.
"Ja?"

"Vind je me eigenlijk nog wel mooi... als mijn haar er allemaal af is?" Vraag ik zacht en voel de tranen prikken in mijn ogen.
Harry is even stil.

"Natuurlijk! Is dat echt waar je mee zit?" Zachtjes knik ik. "alex, tuurlijk vind ik je nog mooi als je kaal bent... ben je nou aan het huilen?" Vraagt Harry geschrokken. Ik knik zachtjes en stop mijn hoofd in zijn shirt. "Ik wil je gewoon nooit kwijt en vooral nu niet" breng ik uit.
"Dat gebeurt ook niet alex, ik blijf voor altijd bij je" zegt hij

"voor altijd" herhaalt hij nog een keer zacht en kust mijn kruin een paar keer.
"I love you hazz" "love you too"

*

"Dus wat gaan we vandaag doen?" Vraag ik na een poosje, maar precies op dat moment gaat mijn telefoon af. Ik pak hem uit mijn zak en kijk nieuwsgierig naar het scherm. "Onbekende beller" lees ik hardop. Ik sta op en loop naar binnen.

"Met alexis"

"Hey alex, dit is je vader"

Mijn hart stopt even en ik voel een grote woede opborrelen. 

"Wat moet je?" Vraag ik boos.

"Ik wil met je praten, ik heb in de gevangenis tijd gehad om na te denken, ik heb bezoek gehad en gehoord dat het niet zo lekker loopt met je gezondheid"

"Ben je vrij dan?"

"Ja, gelukkig wel. Alex ik wil zo graag met je praten, maar als je het niet wil dan snap ik dat. Dan zal ik dat accepteren en je met rust laten"

Iets in me zegt dat ik het niet moet geloven en het laten gaan. Maar een ander deel van me is nieuwsgierig naar wat hij te zeggen heeft. Het blijft mijn vader en dat zal hij altijd blijven, ook na wat hij me heeft aan gedaan.

"Oké, ik wil wel een keer komen, maar er moet wel iemand met me mee"

"Oke is goed, kan je morgen?"

"Nee, het eerste is over 4 weken"

"Ow, oke dan bel ik tegen die tijd nog wel"

"Oke, doei"

"Doei Alex"

Ik druk weg en loop weer naar buiten. "Wie was het?" Vraagt harry als ik weer op zijn schoot ga zitten. "Mijn vader, hij wil met me praten." "En ga je het doen?" Vraagt hij nieuwsgierig "Er mag iemand mee zodat ik zeker weet dat er niet weer iets gebeurd" Harry knikt. "Mag ik mee?" ik glimlach "natuurlijk mag jij mee"

Weet jij een naam voor het aapje? Zet hem dan even in de comments

Vote & comment?