you're my drug.

hoofdstuk 11

Harry begint te snikken en aalt zijn grote handen door mijn haar. ''waarom huil je?'' vraag ik zacht. even is het stil voor dat Harry antwoord geeft. ''ik vind het zo erg, ik wilde dit juist voorkomen'' zegt hij zacht. ''je hebt je best gedaan, het was gewoon al te laat'' breng ik snikkend uit.

''kom laten we naar huis gaan, het was echt een lange dag'' ik knik en sta op.

als we in de auto zitten, is het stil. niet ongemakkelijk maar gewoon stil. ik kijk uit het raam. ineens voel ik een hand op mijn bovenbeen. ik kijk naar de hand. en dan naar harry. oké nú is het een ongemakkelijke stilte.

wanneer we het garage pad oprijden klik ik mijn riem los en wacht tot we stil staan. ik open de autodeur en stap uit.  ''Alex'' zegt Harry. ik draai me om en wacht tot hij bij me staat. hij pakt allebei mijn polsen vast. mijn hart begint harder te slaan en ik voel dat ik het warm krijg.

ik heb echt geen idee waar ik moet kijken op dit moment, dus ik kijk maar gewoon naar zijn grote gespierde armen.

''Alex'' ik kijk op en mijn ogen vinden zijn ogen. ''ja?'' antwoord ik.  ''ik ben er voor je. ik wil dat je dat niet vergeet'' 

''dat weet ik hazz'' zeg ik een beetje teleur gesteld, wat had ik dan verwacht? dat hij me zou vragen?

''wat is er?'' vraagt harry die waarschijnlijk iets door heeft. ''nee, niks er is niks..'' ik draai mezelf om en loop naar de voordeur. Harry komt snel achter me aan gelopen. ''heb ik iets verkeerds gezegt?'' zegt hij terwijl hij mijn schouder vast pakt.  ik zucht. ''laat me even'' zeg ik en vervolg mijn weg naar binnen. hij zucht. ik had gewoon gehoopt dat hij iets anders zou zeggen dat is alles.

Als we naar binnen lopen komt anne al snel naar me toe gelopen. ''en? wat zei de dokter?'' vraagt ze bezorgd. ''ik heb kanker'' zeg ik net of het niks is. ik draai me om en ik ren naar de badkamer en sluit de deur. ik kan het niet meer aan. mijn vader, mijn moeder, de kanker en dan ook nog het feit of ik wel of niet iets voor harry voel, soms doet hij alsof hij me leuk vind en de andere keer doet hij alsof we vrienden zijn. ik kan er gewoon zo boos om worden. ''mijn leven is een f*cking hel''

ineens hoor ik geklop. ''alex!'' hoor ik een jongens stem roepen.

 Harry.

''alex!'' hoor ik weer. ''doe aljeblieft de deur open!'' ''nee harry laat me met rust'' snik ik.

''harry laat haar even, ze moet alles even verwerken'' ik zucht opgelucht. dat is anne. ''maar ik ook, en dat wil ik samen met haar doen'' zegt harry. een poosje is het stil ''alex?'' hoor ik harry zacht vragen. ''ja?' 'ik wacht hier achter de deur tot er eruit komt'' ik zucht. ''dat kan nog lang duren!'' zeg ik nog half snikkend. ''dat heb ik voor je over''

na zo'n 2 uur in de hoek van de badkamer gezeten te hebben denk ik dat hij wel weg is. ik loop naar de deur en haal hem van het slot. als ik hem open zie ik Harry zitten op de grond tegen de muur. hij zat daar echt? voor mij? zo'n 2 uur lang? ik zak langs de muur naar beneden. ik kruip dichter tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn schouder. zo val ik in een slaap, vol met dromen, over wat er vandaag allemaal gebeurd is en misschien nog gaat komen.

sorry voor het ongelofelijk korte hoofdstuk, ik beloof dat ze langer worden Xx