you're my drug.

hoofdstuk 8

''mis je haar nog erg?'' vraagt harry. ik knik  '' een beetje'' zeg ik snel. wat zeg ik? een beetje? ik mis haar zo erg.
maar dat wil ik niet toe geven.
ik heb nooit goed afscheid van haar kunnen nemen. toen ik haar voor het laatst levend zag, hadden we ruzie. en waar ging het over? niks, gewoon helemaal niks. ze heeft haar laatste minuten met mij als een ruzie doorgebracht. ik zucht. ik zou haar zoveel dingen nog willen vragen. en nog zoveel willen doen. ik had haar willen zeggen dat ik van haar hou. maar dat kan nu niet meer. ik zou er alles aan willen doen om haar te spreken, en te vragen wat ik moet doen. 

harry slaat zijn armen om me heen. ''Je weet dat je eerlijk tegen me kan zijn?' 'ja tuurlijk, hoezo?'' hij glimlacht. ''omdat ik kan zien dat je liegt, je mist haar meer dan wat dan ook'' 'niet'' antwoord ik kortaf.

ineens kolpt er iemand op de deur. ''ja?' het hoofd van anne verschijnt om het hoekje 'hai harrold, ik wil je even spreken, het kan wel even duren'' zegt ze op een lieve toon. harry knikt. hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en zegt ''ik ben zo terug'' dan gaat hij achter zijn moeder aan.

ik lig nu al zo'n 20 minuten met mijn ogen dicht. vanmiddag heeft me geen goed gedaan. ik kan mijn moeder maar niet uit mijn hoofd zetten. een paar tranen rollen over mijn wang en ik begin te schokken. ineens voel ik een koude windvlaag. ik kijk op en ik schrik mezelf helemaal dood.

er staat een vrouw, met witte kleding, in een fel wit licht. haar golvende licht blonde haren tot net over haar schouders. 'mijn moeder' ze is prachtig.

''m-mmam?'' stotter ik. ''ja meis.. ik ben het'' ik voel het bloed uit mijn gezicht trekken. ik geloof het niet. ik knipper nog een keer maar ze blijft er echt staan. voorzichtig sta ik op. en loop naar haar toe.
Mijn benen beginnen te trillen.
ze houd haar handen in een kommetje zodat ik mijn handen daaron kan leggen. Voorzichtig steek ik ze vooruit en ik leg ze in haar handen. als ze haar handen sluit met de mijne ertussen breek ik.
''w-wat kom je doen?'' weet ik uit te brengen. ''ik kom eens kijken hoe het met je gaat'
'm-maar dat kan niet, je bent dood, je ligt een kaar kilometer verderop, dood onder de grond' 'daar is mijn lichaam alex'' zegt ze op die lieve toon die ik zo lang niet meer heb gehoord. ''maar hoe kan ik je dan aanraken, en zien?" Ze haalt haar schouders op.

even later zitten we op het bed. ''ik weet dat je het moeilijk hebt'' zegt ze ineens. ''wat? hoe weet je dat?'' vraag ik vol ongeloof. ''Ik ken je al zo lang, zoals ik je beloofd had voor ik dood ging, ik ben altijd bij je.' 'waarom ben je niet eerder gekomen?'' is het enigste wat ik wil weten. ''omdat je altijd zo sterkt was, maar de laatste tijd... je maakt jezelf kapot. ik weet hoeveel je me mist, ik weet hoe bang je bent dat je dood gaat.' 'mam dat dood gaan... ik wil dood, ik wil bij jou zijn, ik wil niet meer leven met al deze shit, niemand houd van me zoals jij deed'' ze kijkt me doordringend aan. ''en harry dan?" Ik kijk verontwaardigd op. "Ik kan hem net twee dagen, natuurlijk houdt hij niet van mij'' ze kijkt me weer aan met een glimlach. ''hij vind jou leuk, en jij hem'' zegt ze dan. woedend sta ik op.

''één 'houden van' is anders dan iemand leuk vinden en twee, ik voel niks voor harry!' ze begint te lachen.

''ik wil niet meer van iemand houden nadat je bent weg gegaan, alles gaat uit eindelijk toch kapot'' zucht ik  ''dat ik dood ben gegaan betekend niet dat iedereen nu ineens iedereen dood gaat, ja tuurlijk sterven we ooit allemaal op een dag, maar jij ook, ik weet dat je sterk genoeg bent om je leven weer op de rails te krijgen. en ik zal je zeggen, de komende dagen worden niet leuker, maar je hebt iemand die om je geeft, je moet hem vertrouwen. en bedenk altijd dat ik bij je ben.'' dan is ze even stil

 ''je bent jong'' begint ze ineens weer ''er staat nog zoveel te wachten op je, voor je dat weet ben je oud en verrimpeld, en dan? dan denk je aan vroeger? hoe leuk je het had? nee.. want dat kan dan niet'' ergenst heeft ze gelijk, mijn leven gaat verder, ik kan niet blijven hangen in het verleden.

"Mam ik hou van je" zeg ik met een kleine glimlach. Ze knikt zacht. "Dat weet ik, ik ook van jou"zegt ze lief.  "ik koet gaan alex" zegt ze zacht. 
"Waarom?"
 ''omdat je zo wakker word lieverd'' 
 "nee mam blijf, ik moet je nog zo veel vragen en vertellen'' smeek ik. ''dat weet ik, en ik beloof dat ik snel terug kom.'' de tranen rollen over mijn wangen. ze geeft me een knuffel en begint langzaam te vervagen. ''tot snel mam'' snik ik. ''vergeet niet dat ik er altijd ben'' zegt ze nog en is dan helemaal weg. wacht wat zei ze?

plots schrik ik wakker en kijk om me geen. geen moeder... was het een droom?

tranen rollen over mijn wang. ik laat me achterover vallen en sluit mijn ogen.

*harry p.o.v*

snel loop ik weer naar boven, het gesprek ging over mijn stiefvader, hij blijft nog een maand langer in Afrika. hij zit namelijk in het leger. het verbaast me niks. het is al de 3de keer het hij het thuis komen uitsteld. ik heb hem al zo'n jaar niet meer gezien.

 stil open ik de deur en zie tot mijn verbazing dat alexis licht te slapen.

duurde het zo lang?
ik trek mijn shouders op en loop naar haar toe om haar een nachtkus te geven. maar zie dan dat haar roze wangen helemaal nat zijn van tranen. voorzichtig til ik haar ooglid op en zie dat haar oog helemaal rood is. ik heb zoveel medelijden met haar. ze heeft het zo moeilijk en ik moet hier voor haar zijn, om haar te helpen. En ik ben blij dat ik kan helpen.

ik besluit om haar niet meer wakker te maken. dus ik ga haar pyjama aan doen. voorzichtig trek ik haar shirt uit en trek daarna haar pyjamashirt aan. daarna haar broek gevolgd daar haar pyjamabroek. 

ik til haar op en trek onhandig de deken opzij. daarna leg ik haar in het bed en trek de deken over haar heen.

zelf kleed ik me ook uit tot mijn boxer en ga dan dicht naast haar liggen. ineens slaat ze haar arm om me heen. ik weet niet of ze wakker is of niet, en ik ga het ook niet testen, maar erg vind ik het niet.

vote? comment?