you're my drug.

hoofdstuk 10

zacht bewegen zijn lippen op die van mij. hij brengt zijn handen naar mijn wangen. al mijn zorgen lijken voor een moment te verdwijnen. wat Harry met me doet? geen idee maar het voelt magisch. langzaam zakken zijn handen naar mijn nek en glijden door naar mijn heupen, ik voel Harry's tong over mijn lippen en ik open mijn mond. Harry drukt me dichter tegen hem aan en de tijd lijkt stil te staan.  

''uuhm.. mevrouw we moeten nu echt beginnen.'' zegt de dokter, die ineens weer achter me staat.

ik kijk naar Harry. ''ga maar snel, ik wacht hier'' fluistert hij en plaatst een kusje op mijn voorhoofd. een kleine glimlach neemt plaats op mijn lippen en ik draai me om

ik loop achter de dokter aan die me de maker in lijd. wanneer we er zijn sluit hij de deur achter me en zegt: ''oké, doe je shirt en broek uit, de rest mag je aan houden''

ik doe netjes wat hij zegt en leg mijn kleren op het tafeltje. hij schuift een soort lange plank uit een grote witte ronde buis. ''daar mag je op gaan liggen'' zegt hij. ik ga liggen en kijk naar het plafond. het is wit, zoals alles hier.

''oke ik ga even uitleggen hoe het werkt. kijk, ik schuif je straks in die tunnel , daar lig je ongeveer een half uur in. de bedoeling is dat je zo stil mogelijk ligt. omdat we weten dat het voor sommige mensen niet mogelijk is. hebben we een alarm knop erin geplaatst zodat je er gelijk uit kan als het je teveel word.'' ik slik, een half uur is wel heel lang. ''hier heb je je koptelefoon, want anders word je gek van het lawaai hier. ''oké is goed'' zeg ik bedenkelijk. ''oké zet hem maar op dan kunnen we beginnen.'' ik zet hem op en de dokter schuift me in de buis. gelijk begint de muziek te spelen: airplaines. hoe oud hij ook is het blijft een mooi lied. in mijn hoofd zing ik mee

Can we pretend that airplanes

In the night sky are like shooting stars?

I could really use a wish right now

Wish right now, wish right now

Can we pretend that airplanes

In the night sky are like shooting stars?

I could really use a wish right now

Wish right now, wish right now

na de eerste 2 coupletten dwalen mijn gedachten af. naar harry. hij zoende me, zou ik ook echt iets voor hem betekenen? of ben ik gewoon een speeltje voor hem?

ik bedoel ik weet eigenlijk niks van hem, oe hij was op zijn oude school.

wat was zijn reputatie?

ineens word mijn muziek gestopt. ''oke alexis je bent nu al 5 minuten bezig, ga zo door'' en dan speelt mijn muziek weer verder. nog maar 5 minuten. waar moet ik nu eens aan gaan denken. ik weet niks meer. ah laat ik maar gewoon naar de muziek luisteren.

Well you only need the light when it's burning low

Only miss the sun when it starts to snow

Only know you love her when you let her go

Only know you've been high when you're feeling low

Only hate the road when you're missing home

Only know you love her when you let her go

And you let her go. 

opeens stopt je muziek weer ''uuhm alexis, we hebben nu al gevonden wat we zochten. blijf stil liggen en ik haal ik je eruit.''

ik word eruit geschoven en kleed me snel aan. ik ga zitten en de dokter laat harry binnen. ik kijk op en glimlach als hij naast me komt zitten. 

''oke dus alexis, we hadden al het vermoeden maar nu is het zeker. het is vreselijk om te zeggen, en we gaan er alles aan doen om je beter te maken.''

''wat is het?'' vraag ik bang om het antwoord. 

''je hebt longkanker'' ik voel dat ik wit word. ''dat is onmogelijk'' geschrokken kijk ik naar harry en dan weer terug naar de dokter. ''sorry er zijn in jou linker én je rechter long een kwaadaardige tumoren gevonden''

''nee dat kan niet'' zeg ik lachend terwijl de tranen over mijn wangen lopen. harry pakt mijn hand, maar gelijk trek ik hem terug. ik wil mijn mond openen om wat te zeggen maar er komt niks. helemaal niks.

ik voel dat ik boos word, bozer dan ooit. op alles en iedereen, maar vooral op mezelf. ik ren naar de deur, open hem en sla hem met een klap dicht. ik ren zo hard ik kan. achter me hoor ik de deur opengaan. ''Alex, kom terug!'' het is Harry. maar ik negeer het. ik wil niet terug naar dat verdomde kamertje. achter me hoor ik iemand rennen dat zal Harry wel zijn. 

na een poosje hou ik het niet meer, de druk op mijn longen word te groot en ik laat mezelf vallen. kut leven.

al snel voel ik twee armen om me heen. ''Alex rustig'' probeert Harry me te kalmeren maar het lukt niet echt. ''Harry ik kan verdomme niet rustig doen. mijn leven is naar de kloten'' snik ik. Harry knielt voor me neer en pakt me stevig vast. zachtjes wiegt hij me heen en weer. ''sss het komt allemaal goed, ik ben nu bij je'' sust hij me. ik snik en verberg mijn hoofd in zijn shirt. ''maar Harry het kan helemaal niet'' breng ik uit. Harry is even stil. ''het kan gewoon niet, ik kan geen long kanker hebben, dat ding heeft het gewoon verkeerd. kom dat moet ik zeggen'' snik ik en wil op staan, maar Harry houd me nog steviger vast. ''niet ontkennen Alex'' zegt hij. ik kijk op en zie een traan over zijn wang lopen. ''klote ziekte!'' roep ik en begin weer hard te huilen.