you're my drug.

hoofdstuk 47

Haastig gaan de deuren van de ambulance open en ik word op de brancard eruit gereden. Harry rent achter me aan en houd mijn hand vast. Om het moment geeft hij er een zacht kneepje in.

we rijden met een enorme snelheid door de gangen. Ondertussen is het hoesten nog steeds niet gestopt. ''links naar de operatie kamer!'' roept een van de ambulance broeders. Opeens begin ik nog harder te hoesten, weer proef ik het bloed. ''harry!'' piep ik. Harry kijkt me geschrokken aan. ''hou alsjeblieft vol'' zegt harry. Ik knik langzaam.

Ik hoor deuren achter me openslaan en ik word de operatie kamer in gereden.

''spoedgeval 13, patiënt heeft longkanker. Volgt therapieën in dit ziekenhuis en hoest bloed.'' Zegt één van de ablulance broeders. Iedereen om me begint te lopen en te praten. Ik ben zo verwart. Plots komt er iemand naar me toe. ''hallo ik dr. Grims. ik heb nieuws over de situatie. Vorig onderzoek heeft aangetoond dat u kwaadardige tumoren heeft in allebei uw longen. Helaas is één van die tumoren in de linker long open geklapt. Vandaar het bloed. Daarom zullen we een spoed operatie moeten uitvoeren en één van de geklapte tumor moeten verwijderen. Helaas zitten hier ook consequenties aan vast. De overlevingskans is namelijk maar 40 procent. Natuurlijk mag u zelf beslissen of u deze operatie ondergaat. Maar zo niet, dan kunnen we u verzekeren dat u de ochtend sowieso niet haalt. Het spijt me, u krijgt 10 minuten om uw beslissing te nemen en afscheid te nemen.'' Daarmee loopt hij weg.

Harry komt bij me zitten en slaat zijn armen om mij heen, ik barst in huilen uit. ''kom op Alex, je kan dit ik weet het zeker.'' Zegt hij terwijl hij wat bloed van mijn kin afveegt. ''harry... ik weet niet of ik de operatie wel wil ondergaan'' harry's gezichts uitdrukking veranderd. ''hoe bedoel je?'' vraagt harry zacht. ''hazz, snap het dan. Als ik deze operatie overleef, wat dan? Dan zal ik maandag mijn bestraling hebben die waarscheinlijk ontzettend veel pijn zal doen. Ik al verder in angst leven en elke dag bestaat de kans dat ik het einde niet haal, Ik heb ontzettend veel pijn. En ik ben alleen maar een last voor je. Door mij wil je niet aan een studie beginnen en-'' verder kom ik niet want ik word onderbroken door harry. ''stop alex! Je bent geen last voor me, en voor die studie heb ik zelf gekozen, en ik zal je blijven stuenen bij alles wat nog komt, alsjeblieft doe het voor mij, ik kan niet zonder jou... blijf bij me. En als je deze operatie lukt dan beloof ik je dat ik je alle goede dingen in het leven laat zien.'' Ik verberg mijn hoofd in zijn shirt.

''oké ik ga de operatie aan'' mompel ik. ''ik hou van je'' zegt harry. ''ik ook van jou''

''heeft u besloten?'' ik kijk op en die dr. Grims staan. ''ik doe het'' hij knikt. '' een wijze beslissing. het spijt me meneer maar u zult buiten moeten wachten'' harry knikt. ''je kan het, dat beloof ik. Tot straks'' zegt harry. Hij geeft me een kus en staat op. Hij loopt naar de deur en draait nog één keer om ''ik hou van je'' zegt hij en een traan verlaat zijn oog. Hij draait zich om en loopt nu echt de deur uit.

Er komt een zuster naar me toe en hurkt voor me neer. ''oke alex, we gaan beginnen. Hou je alsjeblieft sterk. Ik weet dat je het kan'' zegt ze. Ze staat weer op en loopt weer terug.

''oke iedereen, laat de operatie beginnen er is geen tijd te verliezen'' roept iemand om. Er komt een man naar me toe die zegt dat ik moet gaan liggen. Hij legt uit wat er allemaal gaat gebeuren. Ik luister aandachtig, maar de helft krijg ik niet mee. Ik denk alleen maar aan harry, ik zal voor hem blijven vechten. Nadat de man klaar ik met vertellen loopt hij weer terug. ik zucht diep en pak het kleine kettinkje van mijn moeder tussen mijn vingers. ik breng het naar mijn mond en plaats er een kusje op. "Wees alsjeblieft bij me mam" fluister ik zacht.

Plots voel ik grote steken door mijn longen en ik begin te schreeuwen. Dokters rennen op me af en leggen me neer op het bed. Ze duwen een kapje op mijn mond en langzaam word alles zwart.

***

Harry p.o.v

Met een gebogen hoofd loop ik naar de deur, nog één keer draai ik me om. ''ik hou van jou'' zeg ik. En loop de deur uit. De tranen lopen over mijn wangen. Plots voel ik 2 zachte armen om me heen. Ik draai me om en zie mijn moeder. Ik sla ook mijn armen om haar heen en barst in snikken uit. ''wat is er allemaal gebeurd'' ''alex... een tumor in haar long is geklapt. Ze ondergaat zo een spoed operatie'' snik ik. Mijn moeder begint te wrijven over mijn rug en schommelt me bijna onmerkbaar heen en weer. Maar toch gaat het hard genoeg om het op te merken. Ik hou zo veel van mijn moeder. Soms kan ik haar niet uit staan maar toch is ze er altijd voor me als ik haar nodig heb.

''maar schat dat is toch fijn, zo word ze weer beter'' zegt ze zacht. ''ja, als ze het overleeft '' mijn moeder stopt met wrijven. Ze laat me los en kijkt me doordringend aan. ''hoe bedoel je, als ze het overleeft?'' ik zucht. ''Ze heeft maar 40 procent kans om te overleven'' mijn moeder slaat haar hand voor aar mond. En het is even stil. ''harry, ze haalt het wel, alex is erg sterk zo wel fysiek als geestelijk'' ik knik even en probeer te kalmeren.

Maar plots hoor ik geschreeuw, het lijkt uit de operatiekamer te komen. ALEX!

Het gaat niet goed met haar. Ik raak in paniek en ren naar de deuren, maar plots word ik vast gehouden. Ik kijk om en zie mijn moeder aan mijn arm trekken. "Mam laat me los!" Schreeuw ik. " nee harry! wees niet zo eigenwijs! De dokters moeten hun werk kunnen doen. Jij moet ze niet gaan onderbreken, door als een gek naar binnen te rennen. Alexis moet zo snel mogelijk geopereerd worden dus je moet afwachten" langzaam begin ik minder kracht te zetten. "En als je van haar houd wacht je nu af tot de operatie is afgelopen. Ik weet dat het lastig is maar ik zal hier bij je blijven" ik zucht en loop langs mijn moeder heen. Ik plof neer op een van de ongemakkelijke houten ziekenhuis stoeltjes. Het is dus nu alleen nog maar afwachten

Alle mogelijke opties spoken door mijn hoofd. Zal ze het wel of niet overleven? Hoe zal het zijn als ze het wel overleeft? Hoe zal ìk zijn als ze het niet overleefd? Hoe zal alles verder gaan? Om eerlijk te zijn ben ik doodsbang. Ik kan niet zonder alex. Ik wil haar niet kwijt. Toen het verkeerd liep tussen mij en alex wist ik niet wat ik moest doen. Ik ben toen maar naar de kroeg gegaan en heb mezelf vol gezopen. Toen ik die avond naar louis' huis kwam voor Alex was ik ook dronken. En het moment dat ik Alex tegen kwam toen ze naar haar vader wilde gaan, was ik ook opweg naar de kroeg. Maar alleen het spreken met haar heeft me geholpen om mijn plannen te veranderen.

ondertussen is het half 4. Ik zit hier dus al een uur lang. En de zenuwen worden er niet minder op om eerlijk te zijn. Ik schrik op van een tikje op mijn schouder. Ik kijk op en zie mijn moeder met een bakje koffie in haar handen. Ik pak het dankbaar aan en neem een slokje waarbij ik bijna mijn tong verbrand. Ik besluit dus maar om even te wachten.

Na een kwartier heb ik mijn koffie op en staar voor me uit tot plots de deuren openslaan. Er word een bed uit de deuren gereden met een meisje erop. Alex! Ik ren er naar toe maar ik word tegengehouden. "Hou alsjeblieft een beetje ruimte voor ons" zegt een van de 4 dokters die er rond lopen. Ik rol met mijn ogen en negeer de dokter. "Hoe is het met haar? Is de operatie gelukt? Wat gebeurd er nu?" Vraag ik gespannen terwijl ik mee ren met het bed. "De operatie is met succes verlopen, de patiënt word nu naar de kamer gebracht waar ze altijd heeft gelegen." Een last valt van mijn schouders af. Ik ben zo opgelucht.

"Mag ik weten wat u van de patiënt bent? " vraagt dezelfde dokter. "Ik ben haar vriend" hij knikt. "Zijn er nog meer mensen?" Ik knik "mijn moeder" "oké dan zullen jullie even moeten beslissen wie het eerste bij maar zal mogen, ze mag namelijk maar één bezoeker tegelijk" ik knik begrijpelijk. "Als u nu zo vriendelijk zou willen zijn om hier te wachten, over een kwartiertje mag u op bezoek komen. Eerst moeten wij de apperaten aansluiten en het infuus inbrengen." Ik knik en sta stil. Ik draai me om en loop terug naar mijn moeder en leg alles uit. " ik ben zo op gelucht harry!" Zucht ze en slaat haar armen om me heen ik knik en sluit mijn ogen.

Ik storm de kamer binnen en alle herinneringen vliegen door mijn hoofd. Alle goede én slechte.

Van mijn moeder mocht ik eerst. Wat ook wel begrijpelijk is. Ik loop door het kleine gangetje en zie Alex in haar bed liggen. Ik ren naar haar toe en streel over haar hand. "alex ik ben zo blij, ik ben zo trots op je. Ik wist wel dat je het kon, laat me alsjeblieft niet meer zo schrikken. Ik hou zoveel van je, hoe voel je je nu?" Vraag ik. Ik frons als ik geen antwoord terug krijg. "Alex?" Ik kijk op en zie dat ze haar ogen dicht heeft. "Alex!" Roep ik in paniek. Wat is dit? "Alex zeg iets terug, alsjeblieft!"

"Doe rustig! ze is nog onder narcose" hoor ik een redelijk bekende stem zeggen.

Vote, comment & follow?