you're my drug.

hoofdstuk 43

Nog half slapend loop ik naar mijn koffer die half open geritst op die grond ligt in een hoek van de logeer kamer. ik kniel voor mijn koffer neer en rits hem verder open. Ik pak een skinny jeans met scheuren in de pijpen, en een lekkere dikke sweather van Liam die hij gistreren aan mij gegeven heeft. al mijn winterkleren liggen nog bij Harry en ik heb totaal geen zin om daar om te gaan.

Ik pak mijn beanie van het nachtkastje en trek hem over mijn hoofd. ik loop naar de ging en sluit de deur achter me, loop de trap af en wacht heel even voor ik de woonkamer binnen loop. ik hoor een hoop gelach en geroep. ik open de woonkamer deur en gelijk komt de geur van wiet mijn neusgaten binnen. ik kijk naar louis en Liam die stoned op de bank zitten. ''louis wat is dit!?'' roep ik boos. louis kijkt me aan en zegt:'' ow hey alex, dit is een joint en ik ben stoned. haha wil je ook?'' ik kijk louis woedend aan. ''louis je zou vandaag mee gaan naar mijn vader!'' iets in zijn blik veranderd. ''owja... oeps sorry vergeten, maar ik kan nog wel mee'' ik schud mijn hoofd. ''nee, nee dat kan je dus niet idioot. ik ga wel alleen naar mijn vader maar. als ik niet terug kom is dat jou schuld'' roep ik en loop naar de keuken om ontbijt te maken. ''ze is zo knap als ze boos is'' hoor ik Liam tegen louis zeggen. ik rol met mijn ogen en vervolg mijn tocht naar de keuken.

ik maak een klein sprongetje en kom terecht op de stoep. ik ben opweg naar mijn vader.

Ik weet nog heel goed dat ik met harry de afspraak maakte om samen te gaan, maar met harry vermeid ik al het contact dus vroeg ik gisteren aan louis of hij mee wilde. hij had ja gezegt en beloofd om met me mee te gaan . maarja louis had zo even zijn 'lolletje' vanochtend waardoor ik nu alleen in de kou loop.

Ik verstop mezelf nog een beetje in mijn sjaal die voor mijn ogen schuift en tegen iets aan bots. ik kijk geschrokken op en zie een jongen staan, met bruin warrig haar. ''sorry gaat het... alex?'' zegt harry terwijl zijn ogen groter worden. ''alex ik ben zo blij om je te zien, waarom neem je mijn telefoontjes niet op? ik was zo bezorgd, waar was je al die tijd?'' ik kijk naar de grond en het dringt nu pas echt tot me door dat harry voor me staat. ''harry ik heb geen zin om met je te praten, ik heb iets belangerijkers te doen.'' ik wil doorlopen maar harry pakt me bij mijn arm. gelijk trek ik mijn arm los. ''wacht alsjeblieft, het spijt me van alles. ik snap dat je boos bent, maar ik heb je nodig en..'' ik onderbreek harry. ''stop! ik heb haast en dit is niet het moment om dit te bespreken harry, ik heb tijd nodig en die moet je me geven, dus bel me alsjeblieft niet, stuur me geen berichtjes en zoek me niet meer op!'' harry's hoopvolle gezichts uitdrukking verdwijnt. ''en als je het nu niet erg vind ga ik naar mijn vader'' zeg ik en loop weg. ''wacht je gaat naar je vader?'' Roept harry. ik sta stil en draai me om. ''ja harry, ik wil weten wat hij te zeggen heeft'' antwoord ik. ''mag ik mee?'' ik zucht. wat denkt hij wel niet. ''nee harry je mag niet mee! je hebt me bedrogen met één of andere Braziliaan. ik ben klaar met je. wij?'' zeg ik en wijs met mijn vinger naar harry en mij. '' 'wij' zijn over... voorlopig. dus zoals ik net al zei, stop met contact zoeken en laat me los, ik heb tijd nodig!'' roep ik en draai me nogmaals om ,ik vervolg mijn weg naar het huisje waar ik ben opgegroeid. achter me hoor ik harry nog een paar keer roepen maar ik negeer hem. 'i just need some time'

ik adem diep in en zet een stap in de tuin. wat me verbaast, is dat het erg opgeruimd is. al het onkruid is gewied, er staan bloemetjes in de perkjes en het tuinpad is mooi schoon geveegd. ik loop naar de voordeur een druk twijfelend op de bel. ''op hoop van zegen dan maar'' zeg ik zacht.

na een paar seconden gaat de deur open, ik bekijk de man die voor me staat van top tot teen. mijn vader. deze kant van hem heb ik al een lange tijd niet gezien. hij draagt een normale spijkerbroek, een licht blauw overhemd en bruine leren schoenen. ''alex, wat ben ik blij om je te zien'' zegt hij. hij leunt naar voren voor een omhelzing maar ik deins achteruit. mijn vader slaakt een klein zuchtje en knikt begrijpelijk. ''kom binnen'' ik loop naar binnen, tot mijn vader vanuit de kamer roept. ''alexis schoenen uit graag.'' ik frons en loop terug. ik schop mijn schoenen uit en loop weer naar de woonkamer. ben ik wel in het goede huis?

ik schuif een stoel naar achter en neem plaats tegenover mijn vader. er vind een ongemakkelijke stilte plaats tot mijn vader die verbreekt. ''moest harry niet mee?'' ik schud mijn hoofd ''het loopt niet zo lekker tussen mij en harry'' zeg ik treurig. hij knkt en gaat verder met praten.

''alexis, nu je hier zit weet ik niet meer wat ik allemaal moet zeggen, het zo lang geleden en ik ben zo blij om je weer te zien, maar goed uuh.. waar moet ik beginnen.

nadat je bent weggegaan hier, ging ik er niet op vooruit. ik ben nog meer gaan drinken, nog meer gaan gebruiken en dat verliep niet goed, zoals je natuurlijk nog weet ben ik je een keer komen opzoeken op school, en als ik er nu aan denk schaam ik me kapot, hoe kon ik gods naam zo doen, wat heb ik je allemaal aangedaan!? ik heb mijn eigen vlees en bloed geslagen , ik heb je uitgescholden en zelfs bedreigd ik weet niet wat me bezielde maar ik heb er zoveel spijt van. en ja, ik snap waarom je bent weg gegaan, ik snap dat je bang voor me was. en ik snap het als je geen contact meer met me wil, maar je moet weten dat ik ben varanderd. na 7 weken in de cel gezeten te hebben, had ik besloten om naar een kliniek te gaan om mijn leven weer helemaal op de rails te krijgen, en dat is me gelukt. ik praatte met mensen over mijn problemen. de dood van je moeder. Dat was de oorzaak van mijn verslavingen. toen ik daar was, realiseerde ik me dat zij dit nooit gewild zou hebben.

zoals je wel kan zien ben ik weer bijna terug naar hoe het was hier, voordat je moeder stierf. ik moet hier wel bij vertelen dat ik dit nooit in mijn ééntje kon doen. ik heb een vrouw ontmoet in de kliniek. ik heb geen relatie met haar omdat ik dat te snel vind gaan maar we zijn wel 'speciale vrienden'.

nogmaals het spijt me zo erg, en ik weet het, 'het spijt me' is niet genoeg. maar ik heb er gewoon geen woorden voor, en ik weet het, het is nog niet zo heel lang geleden maar, je gaat binnenkort naar je diploma uitreiking, en dat is iets waar je als vader bij hoort te zijn. en ook heb ik gehoord dat je ziek bent, maar vertel zelf eens wat is er allemaal aan de hand?''

even ben ik sprakeloos van wat mijn vader allemaal zegt. hij heeft spijt, echt spijt. ik kon het zien in zijn ogen, op de manier hoe hoe het vertelde, gewoon aan alles. maar spijt betekend natuurlijk niet gelijk vergeven. En vergeven betekent niet vergeten.

''kort samengevat, ik heb longkanker. ik ben bezig met chemotherapiën en binnenkort ook bestralingen. mijn eerste chemotherapie sloeg niet aan, ik kreeg 4 weken geleden een andere toegediend en maandag moet ik weer terug naar het ziekenhuis, voor verdere behandelingen.''

ik kijk op naar mijn vader, het lijkt wel of er een laagje water in zijn ogen staat. ''pap, huil je?'' Vraag ik zachtjes. Hij knikt. ''het is vreselijk.'' ik knik. ''ik probeer het beste uit mijn leven te halen, want misschien is het voorbij voor ik het weet'' mijn vader knik zacht. ''en ik wil dat jij er deel van uitmaakt'' hij kijkt op en zijn ogen worden groot. ''echt?'' ik knik. ''kom je weer thuis wonen?'' Vraagt hij hoopvol. Ik schud mijn hoofd ''nee voorlopig blijf ik bij louis, ik wil ons contact weer rustig opbouwen oké?'' ''daar ben ik ontzettend blij mee alexis''

"Ik heb trouwens nog wat voor je verjaardag, misschien is het niet helemaal je smaak, maar het is veel waard"

Hij haalt een zwart fluwelen doosje uit zijn zak en geeft het aan mij. Voorzichtig maak ik het open. In het doosje licht een zilveren kettinkje met mijn moeders naam erin gegraveerd. "Mams ketting?" Pap knikt. "Wow bedankt, dit is een geweldig kado".

na nog wat gepraat te hebben, besluit ik om naar huis te gaan. ik zeg gedag, doe mijn jas en sjaal aan, trek mijn schoenen aan en loop naar buiten. met een tevreden gevoel loop ik het tuin padje af.

Al snel merk ik dat er iemand voor de tuin staat. Als ik goed kijk zie ik dat het harry is. ''harry, waarom ben je hier?'' Vraag ik licht geïrriteerd. ''ik wilde weten of het wel goed was gegaan, of er niks erg was gebeurd'' ik zucht. ''alsjeblieft harry, stop hiermee, je maakt me kapot. ik weet niet wat ik wil op dit moment. je hebt me pijn gedaan. laat me even met rust.''

"dus je wilt dat ik je laat gaan, verder met mijn leven zonder jou?'' ik knik zacht.

Harry is even stil en plots rolt er een traan over zijn wang.

''dat kan ik niet, ik kan je niet laten gaan, ik kan je niet op geven, ik kan niet verder gaan zonder jou. ik heb je nodig,
want ik hou van jou''

---

Ik heb gewoon bijna 10K jullie zijn echt te gek. ♡

VOTE & COMMENT?