you're my drug.

hoofdstuk 42

Gebroken slenter ik achter Liam en Louis aan. Wat me opvalt is de kou. Toen ik in Brazilië weg ging was het zo'n 30 graden en nu, hier in Engeland is het zo'n 13 graden.

ik kan het allemaal niet meer, ik weet niet of ik deze ziekte kan volhouden, ik weet niet of ik mijn leven kan volhouden en het belangrijkste, ik weet niet of ik Harry kan volhouden. dat hij heeft gedaan, is niet iets wat ik zomaar zal vergeten. ik ben er gewoon klaar mee.

''kom je?'' ik kijk op en zie Liam voor me stil staan. ''ja...'' antwoord ik zacht. ik loop door en Liam komt naast me lopen. hij slaat een arm om me heen. ''hé het komt wel goed hoor'' zegt hij als hij mij nog dichter tegen hem aan drukt. ik kijk hem aan en knik.

''LOUIS STOP!'' gil ik terwijl ik mijn hand voor mijn mond houd. louis kijkt geschrokken achterom. Liam die naast me zit, op de achterbank, kijkt me raar aan. ''alex, wat doe je?'' vraagt hij angstig. ''stop Louis'' piep ik. de auto komt tot stilstand. en ik weet niet hij snel ik uit de auto moet komen. Ik stap uit de auto en laat me op mijn handen en knieën zakken in het gras. gelijk komt mijn hele maaginhoud eruit. ik hoor de jongens achter me nog dingen mompelen maar ik let er niet op.

als ik kaar ben en er niks meer uitkomt, veeg ik mijn mond af en sta weer op. ik strompel terug naar de auto en ga weer naast Liam zitten. allebei gniffelen ze een beetje. ik kijk ze aan. ''wat is er?'' vraag ik chagerijnig. ''ben je dronken ofzo, of heb je een kater?'' grapt louis en Liam begint ook te lachen. mijn mond valt open. meent hij zit nou? zijn ze nou echt vergeten dat ik kanker heb? dat ik mezelf vreselijk ziek voel? tranen vullen mijn ogen en een boos gevoel overspoelt mijn lichaam. ''meen je dit nou louis? zijn jullie echt serieus!? nee ik ben niet dronken en ik heb al helemaal geen kater, misschien komt het door de kanker!? en door die kut medicijnen? ja! denk daar nog maar eens overna!'' schreeuw ik door de auto en gelijk zijn ze stil. ''sorry alex ik-'' begint Louis maar ik kap hem af. ''laat maar louis, het is al goed, kunnen we nu naar huis?" Ik hoor Louis wat mompelen en de auto komt weer in beweging.

***

Ik draai me om, en nog eens. Ik zucht nog eens. Ik lig nu op bed bij louis thuis op de logeer kamer. hij heeft namelijk een eigen huis. het is niet heel groot, maar ook niet heel klein. de stijl van het huis is modern.

Het is nog maar zo'n 9 uur 's avonds, maar van Louis moest ik naar bed omdat ik mezelf vreselijk voelde. maar slapen lukt nog niet echt door mijn jetlag en door wat ik beneden allemaal hoor, elke keer hoor ik geschreeuw en ik heb geen idee wie er aan het ruziën zijn maar wat ik wel weet is dat ik er niet door kan slapen.

Plots hoor ik iemand op de deur kloppen. "ja?" zeg ik zacht. De deur gaat een eindje open, het kamertje word verlicht door het licht van de gang en Liam verschijnt in de deur opening. "Nog steeds niet aan het slapen?" Ik schud lichtjes mijn hoofd. Hij stapt naar binnen en loopt naar het nachtlampje die op de kast staat. Hij zet het aan en sluit vervolgens de deur. Hij loopt naar mijn bed en gaat op het randje zitten. "Waarom slaap je  nog niet?" Vraagt hij zacht. "Ik ben veel te druk met denken" antwoord ik. "Over wat?" Vraagt Lam. "Gewoon vanalles, over..." ik word onderbroken door een harde schreeuw van beneden. "Wie zijn dat?" Liam is even stil. "Liam?" "Ow gewoon louis en nog iemand" ik knik en reageer er verder niet meer op. "Liam... wil je naast me komen liggen, ik ben bang" Liamglimlacht ik knikt. Ik sla de dekens omhoog en hij kruipt eronder. Hij slaat zijn arm om me heen en drukt me steviger tegen hem aan.

Na 10 minuten slaap ik bijna tot ik plots een grote knal van beneden hoor komen. Ik schrik op en kijk Liamaan. "ik ga nu naar beneden" Zeg ik waarna ik probeer op te staan. Maar ik kom niet zo ver want Liampakt me gelijk bij mijn arm. "Nee want Harry is benden" zijn ogen worden groot en het lijkt of hij meteen spijt heeft van wat hij heeft gezegd. "Harry is hier beneden!?" Roep ik. Liamtrekt me terug en slaat zijn armen stevig om me heen. "Liam, please laat me naar beneden gaan" smeek ik hem. "echt niet" "Liam, please leg me dan alsjeblieft uit wat er allemaal gebeurd" Zeg ik " jij moet eerst rustig worden, dan pas leg ik alles uit" ik zucht en probeer me te ontspannen"

"Rustig?" Vraagt Liamna een poosje, Ik knik en Liambegint te vertellen.

"Oké, dus ik en Louis waren FIFA aan het spelen, toen er hard op de deur werd geklopt. Louis stond op en liep naar de deur. Zo'n minuut later kwam Harry de kamer binnen gestormd, Aangeschoten, roepend naar jou. Hij was het helemaal kwijt. Louis zei dat hij moest dimmen maar hij luisterde niet en werd boos. Hij wilde naar boven gaan, opzoek naar jou maar ik heb hem terug getrokken. Maar ja... dat was iets te hard denk ik... want hij viel zeg maar van de trap." Ik schrik. "Is hij oké? " vraag ik geschrokken. "Ja hoor hij is oké... denk ik. Maar goed, daarna probeerde hij dus nog een keer naar boven te komen, wat weer mislukte. Toen begon hij zelfs te huilen en riep hij dat hij je nodig had" ik frons. ''hoe heb ik daar niks van gemerkt?'' Liam haalt zijn schouders op. ''te diep in gedachten?'' 

Vote & comment?