Unexpectedly Falling

CHAPTER 45

Yumuko ako at nakangising pinaglaruan ang dalawang paa. "So.. saan tayo bukas?" nahihiyang tanong ko.

Napansin ko kasing hindi pa namin napag-uusapan kung saan kami bukas o kahit ano tungkol sa plano namin.

Inangat ko ang aking paningin matapos walang marinig na tugon. Kunot ang kaniyang noo, nag-iisip kung ano nga bang meron bukas.

"Reunion, 'di ba?" patanong na aniya. Tulad niya, kumunot din ang aking noo. Don't tell me nakalimutan niya, ah!

"Reunion.." pag-uulit ko saka umiwas ng tingin. "Bukod doon.. may pupuntahan ba tayo?" I hopefully asked. Trying to stop myself from being oa.

Kumamot siya sa kaniyang ulo. "About the reunion.. mayroong emergency sa site at kailangan nila ako.." he explained.

Hindi agad ako nakatugon. Hindi naman tungkol sa reunion ang tinutukoy ko, eh. Wala rin naman akong balak pumunta roon dahil may mas mahalaga kaming dapat i-celebrate.

"P-Pupunta ako mag-isa roon?" nauutal kong tanong, hoping that he might answer he'll come with me.. "Ahm, naiintindihan ko kung may emergency. I won't come na lang." agap ko.

Hinawakan niya ang aking ulo at ginulo ang aking buhok. Hagya siyang yumuko upang pantayan ang aking mukha. "Susunod ako, pangako." he softly assured me.

"Okay.." inayos ko ang strap ng bag ko bago muling sinalubong ang kaniyang tingin. Matipid akong ngumiti.

Tinitigan niya ang aking mata at sinuri iyon kung may problema ba ako. Pinilit kong muling ipinta sa 'king labi ang matamis na ngiti.

Humakbang siya palapit at marahang hinalikan ang aking noo. It sends me warm tickles that touches my whole system with just a light touch of your lips on my forehead.

I felt secured, again.

You really know how to bring my weakness, huh? Parang isang bulang biglang naglaho ang tampo ko.

"I'll be there, I promised, baby.."

But I'll be more glad if you remembered our anniversary!

"Sige.." I hugged him before totally letting myself understand that he has an emergency and that's more important. I just found it strange, never niyang nakalimutan ang anniversary namin. Usually we have plans for it before the exact date.

Sinantabi ko muna ang tungkol doon at binuhos na lang ang oras sa pagsagot sa mga messages ng mga batchmate ko during high school. They keep on telling me that I should be there.

Parang special guest yata ako roon, ah?

I closed my eyes and I let out a deep sighed. Noon gustong-gusto kong magkaroon ng sariling condo unit at mabuhay mag-isa to be more independent and free. Pero sa paglipas ng panahon, I realized that it's more fun to have someone to talk to and to be with inside a house. Mas masaya kung kasama ang pamilya.

I just missed laughing and giggling with my sister and firing up my mom's head.

Sa sobrang boring, mas pinili kong lumabas at magliwaliw. I wore my thin white shirt and black jogger. I didn't bother to tie my hair perfectly, I just tied it like I don't care at all. I also add a black shades to fit my style. The I don't care style. Haha.

Sumakay ako sa kotse saka dumiretso sa coffee shop ni Jem. Saktong nasa counter siya kaya hindi ko na kinailangan pang kausapin at hanapin siya sa kaniyang mataray na kapatid.

"Jem, ano na?" walang buhay kong tanong. Bakit hindi pa siya ready sa pag-uwi? She's still wearing her usual outfit.

"Anong ginagawa mo rito?" she asked without even answering my question. 'Di ba I texted you na susunduin kita?