Unexpectedly Falling

CHAPTER 47

Bumagal ang hakbang ng dalawa kong paa. Nang magtama ang aming paningin matapos marinig ang malamyos n'yang pagtawag sa pangalan ko'y bigla akong kinabahan.

Payapa s'yang nakaupo sa single sofa malapit sa side pool habang ang dalawang mata ay payapa ring nakatanaw sa mahinang pag-alon ng tubig tuwing humahampas ang hangin.

I awkwardly cleared my throat as I sat down in this brown sofa. The atmosphere got heavier as he ignored my presence.

"Nandoon na sila, bakit nandito ka pa?" pagbubukas ko ng usapan. Hindi man lang ito sumulyap sa 'kin o ano man, basta na lamang siya tumayo at humakbang palapit sa tapat ng pool.

Lalangoy ba siya? Hoy!

"Kumusta?" dagdag ko pa. Sa totoo lang nahihiya na ako dahil hindi niya ako pinapansin! The last time I've checked, we end everything perfectly. Hindi kami galit sa isa't isa kaya..

"Ang ganda ng anak niyo, ha.." muli akong nagpatuloy kahit ang totoo'y naiinis na rin ako sa pangbabaliwa niya. "Pero, wala s'yang nakuha sa 'yo." natatawang bawi ko.

Facts lang besh.

"Tss." ungot nito saka mabilis akong sinulyapan. Halata sa kaniyang mukha na hindi siya sang-ayon sa sinabi ko. "What can you say about her eyes? We're same! She got her eyes from me!" kontra niya.

Pinaghampas ko ang dalawang kamay dahil sa wakas pinansin niya na rin ako. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at lumakad palapit sa tabi niya.

"Papansinin mo rin pala ako, umarte ka pa riyan." bulong ko at umirap pa sa kawalan. Tumingin ako sa kaniya, deretso sa mata.

Noon, tuwing nagtatama ang aming mga paningin, kumakalabog nang malakas ang dibdib ko, nabubuhay ang mga paru-parong nagpapaikot-ikot sa sistema ko, at kakaibang kuryenteng dumadaloy sa katawan ko. Pero ngayon, wala akong ibang nararamdaman bukod sa nagdiriwang ang puso ko dahil muli ko silang nakita matapos ang ilang taon.

Ngayon, hindi ko na nararamdaman ang nararamdaman ko noon. Dahil ngayon, sa ibang tao na naghuhumirantado ang puso ko, sa ibang tao na ako nababaliw, kinikilig, natutuwa, at umiibig.

Isang taong pinaramdam sa akin na karapat-dapat ako para sa pagmamahal na kayang iparamdam ng isang taong tunay na nagmamahal. Taong handang ibigay sa 'kin ang pagmamahal na hindi ko na kailangan pang hilingin dahil buong puso niya itong iaalay sa akin.

"Don't fall for me again,"

Bumalik ako sa reyalidad matapos marinig ang kaniyang sinabi. Saka ko lang din napagtanto na medyo may katagalan din pala akong nakatingin sa kaniya.

"I already fell for someone new," tugon ko at umiwas ng tingin. Hinawi ko ang ilang buhok na humaharang sa mukha ko.

"Then, I'm happy that finally someone catches you."

Kasi hindi mo 'ko sinalo.

"Well, I'm thankful that you didn't catch me back then. Because if you do, maybe I haven't seen him. I haven't seen how my world turned magical as I felt his love. Maybe I haven't felt these gratitude and satisfaction." I slowly tilted my head. "So.. thank you, Jaivelle. Thank you for letting me see the real man who's ready to catch me over and over again without any regrets and complain."

He smiled.

"I'm not telling this because I'm not happy with my life right now, but I'm telling this because I want to be honest."

Nanatali akong nakatayo roon, naghihintay sa magiging kasunod sa kaniyang gustong sabihin.

"I really like you back then. I really do.." suminghap siya ng hangin. Alam kong sa ibang direksyon siya nakatingin.