Zawgyi
" ေဖး႐ွန္ ကိုယ္ဘာေျပာထားလဲ"
သူ႔ေ႐ွ႕က ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ မုယြင္ေၾကာင့္ ေဖး႐ွန္
ကိုယ္ေလး တုန္လႈပ္ေနသည္။
စကားျပန္မရတဲ့ မုယြင္ကေတာ့ ေဒါသေတြ ေလာင္စာဆီထည့္လိုက္သလို ပခံုးေတြလႈပ္သည္ထိ ေၾကာက္ေနတဲ့
ေကာင္ေလးလက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ
" ေျပာေလ မင္းကို ဘာေျပာထားလဲလို႔"
" ဟင့္ ကိုကိုမုယြမ္ "
မုယြမ္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနေပမဲ့ မုယြမ္က
ေတာ့ မၾကားသည္အလား ေ႐ွ႕ကိုတိုးမလာပဲ သူ႔ကို
သာစိုက္ၾကည့္ၿပီး မုယြင္ရဲ႕ေမးခြန္းကို ေျဖေစခ်င္ေန
ေလသည္။
ေဖး႐ွန္ ေခါင္းကတဆစ္ဆစ္ကိုက္လာေတာင္ မမႈပဲေခါင္း
ကိုခါယမ္းၿပီး
" ေဖး အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဒီမွာမေနခ်င္ဘူး ဟင့္
အိမ္ကိုျပန္ရေအာင္ေနာ္ အိမ္ကိုေခၚသြားေပးပါ အင့္"
ေဖး႐ွန္ စကားအဆံုး မုယြင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကို ထည့္ခံ
လိုက္ရၿပီး ေက်ာကိုပြတ္ေပးကာ နူးညံေနေပမဲ့ အက္ကြဲေနတဲ့ သံပါၾကားရသည္။
" အင္း အိမ္ျပန္မယ္ေနာ္ အဲ့တာေၾကာင္လ မငိုနဲ႔ေတာ့"
" အြန္း ဟင့္ "
" တိတ္ေတာ့ေနာ္"
" အခုျပန္ခ်င္တယ္"
" ေကာင္းၿပီ"
မုယြင္ ေဖး႐ွန္ကိုယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး မုယြမ္ကိုလွည့္
ၾကည့္ၿပီး
"က်န္တာေတြ မင္းပဲၾကည့္႐ွင္းခဲ့ေတာ့ "
မုယြင္အေနအထားအရ ထိုဆရာဝန္ကိုေၾကာက္ဖို႔မလိုေပ
မဲ့ ေလးစားမႈကိုျပတဲ့အေနနဲ႔ အခုလို အသိေပးဖို႔မွာခဲ့ျခင္း
ေပ။
မုယြမ္ လက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းကိုၿငိမ္ျပလိုက္ကာ
ထြက္သြားတဲ့ မုယြင္တို႔ေနာက္လိုက္ၿပီး ဆရာဝန္နားေန
ခန္းဆီကို သြားလိုက္တယ္
" ေအာ္ မစၥတာမု ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ"
" ေဆးရံုဆင္းၿပီလို႔ လာေျပာတာပါ"
" အယ္ လူနာက အရမ္းအာနည္းေနတယ္ေနာ္"
ဆရာဝန္စကားၾကားေတာ့ မုယြမ္က ေခါင္းကိုျငမ့္ျပၿပီး
