Zαɯɠყι
မုယြမ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အေတာ္ပင္ေနာက္က်သည္
ေဟာ္တယ္ကိုဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲလို႔ပိုၾကာခဲ့
သည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔အျပင္မွာေတြ႔လာခဲ့
ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ထိုမိန္းမနဲ႔ပက္သက္တာဘာမွ
မကပ္ခ်င္။ ႐ုတ္စြအဆံုး သူဝတ္ခဲ့တဲ့အက်ီေတာင္
မသတီေတာ့လို႔ အပိုင္းပိုင္းအစအစျဖစ္ေအာင္လုပ္
လိုက္သည္။
အိမ္အကူဦးေလးႀကီးထြက္လာေပမဲ့ျပန္သာအိပ္ခိုင္းလိုက္
သည္။အေပၚထပ္တက္ကာ မုယြင္အခန္းထဲကိုအရင္ၾကည့္ေတာ့မုယြင္တစ္ေယာက္သာ အိပ္ေနလို႔ သူမ်က္ေမွာင္
ၾကဳပ္မိသည္။
မုယြင္က ငယ္နဲ႔တူမအိပ္ရင္ ငယ္တစ္ေယာက္ထဲ
အိပ္ေနတာလား
အေတြးနဲ႔အတူ ငယ္ေလး အခန္းကိုသြားၾကည့္ေတာ့
လည္း ဘယ္သူမွမေတြ႔လို႔ မုယြင္အခန္းကိုေျပးသြား
ကာ
" မုယြင္ မုယြင္ အကို အကို ထဦး ငယ္ေလး ငယ္မရိွေတာ့ဘူး "
" ဟမ္ မုယြမ္ ျပန္လာၿပီလား"
"အင္း ငယ္ မရိွေတာ့ဘူးလို္႔"
မုယြင္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ကာ ငိုေနတဲ့ ညီျဖစ္သူ
ကိုၾကည္ကာ
" ငယ့္အခန္းထဲမွာေနမွာ "
"မရိွဘူး ငယ္ေလး သူ႔အခန္းထဲမွာမရိွဘူး"
မုယြမ္ရဲ႕စို႔နင့္ေနတဲ့ အသံေၾကာင့္မုယြင္ပါ ဒိတ္ကနဲ
ေသြးေတြေဆာင့္တက္လာကာ
" မင္း အခန္းထဲေရာ"
"ဟမ္ "
ေျပာၿပီး ေျပးထြက္သြားတဲ့သူ႔ညီျဖစ္သူေနာက္ကို
လိုက္ရသည္။
မုယြမ္ တံခါးကိုအသံအက်ယ္ႀကီးတြန္းဖြင့္ကာ အခန္း
မီးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေတာက္ပလာတဲ့အလင္းေရာင္နဲ႔
အိပ္ယာေပၚက ညဝတ္အက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ အျဖဴလံုး
ေလးကို ေတြ႔မွ ေျခလွမ္းအက်ဲကီးေတြနဲ႔ ေျပးသြားကာ
အိပ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေလးကိုဆြဲေပြ႔ဖက္လိုက္သည္။
သူရဲ႕ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ဖက္တြယ္မႈေၾကာင့္ အျဖဴလံုး
ေလးက မ်က္လံုးေတြကိုပြတ္သတ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္
လာကာ
" ကိုကိုမုယြမ္ " အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံေလးၾကားမွ မုယြမ္
လန္႔ေနတဲ့စိတ္ေတြအကုန္ျပန္တည္ၿငိမ္သြားၿပီး
