Zawgyi+Unicode
ေဖး႐ွန္ အသက္႐ႈၾကပ္လာၿပီး ခနၱကိုယ္အႏွံကိုလည္း
ပိုးေကာင္ေတြသြားလာေနသလို ယားယံလာသည္။
မ်က္လံုးကိုအားယူဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္နဲ႔ပထမဆံုး
ထိေတြ႔ရၿပီး သူ႔ေပၚ အုပ္မိုးေနတဲ့သူ
ဘယ္သူလဲ? ခ်င္စံအိမ္ကို?
ေတြးေနတုန္း ထိုလူဆီက ရင္းႏွီးတဲ့အနံအျပင္ မ်က္ႏွာပါ
တစ္ျဖည္းျဖည္းေပၚလာလို႔ ေဖး႐ွန္ လန္႔ၿပီး မေအာ္မိ
" ကိုကိုမုယြမ္ "
တိုးညင္းေနတဲ့သူအသံက အေမွာင္ထဲက မုယြမ္ၾကားဖို႔
လံုေလာက္သည္။ ေဖး႐ွန္ ႏိုးလာလို႔ မုယြမ္ ဘာမွဆက္
မလုပ္ေတာ့ပဲ ေဖး႐ွန္ေဘးကိုသာ လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။
ေဖး႐ွန္ အေစာက စိတ္ဆိုးမလို႔ေပမဲ့ မုယြမ္ရဲ႕ဝမ္းနည္း
ေနတဲ့အမူအယာကိုေတြ႔လို႔
" ကုိကိုမုယြမ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္"
ကိုယ္ေလးကို ေစာင္းၿပီး မုယြမ္ကိုေမးေတာ့ မုယြမ္
ရယ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဖး႐ွန္ ကိ္္ုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲ
သြင္းကာ
" ဒီလိုေလးပဲ ေနရေအာင္ အဆင္ေျပတယ္မလား"
မုယြမ္ရဲ႕ အျငင္းပိတ္ေမးခြန္းကို ရင္ခြင္ထဲမွေခါင္းၿငိမ့္ခါ
သာ တံုျပန္လိုက္သည္။
ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာျပင္နဲ႔ဆံႏြယ္ႏုႏုေလး
ေတြရိွတဲ့ ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို ပြတ္သတ္ေနရင္း မုယြမ္
စိတ္ညစ္သမ်ွေတြက ခုနက ခိုးနမ္းတာနဲ႔မတူပဲ အကုန္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ရင္ခြင္ထဲက မီးေရာင္မိွန္မွိန္ေလးထဲမွာေတာင္ျမင္ရတဲ့
ျမင္ရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲပိုင္႐ွင္ေလးကေတာ့ အိပ္ေမာက်
ေနၿပီပင္။ မုယြမ္ သက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီး ေဖး႐ွန္
ဗိုက္ေလးနားထိ ေခါင္းကိုငံုကာ ဗိုက္ေလးကို အနမ္း
ေပးကာ
" ဒယ္ဒီတု႔ိရဲ႕ ကေလးေလး မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္
မြန္ေနေနာ္ ပါးပါးကို စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေအာင္
မလုပ္နဲ႔ေနာ္"
မုယြမ္ရဲ႕ စိတ္ညစ္မႈအလံုးစံုက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
သူ႔မွာ ေဖး႐ွန္ရယ္ မုယြင္ရယ္ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကေလး
ေလးေတြပါ ရိွေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ သူအႏွစ္
ႏွစ္ဆယ္လံုးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေတာ္ေဟာင္းက လူေတြကို
လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္သည္။
ဗိုက္ေလးကို ထပ္အနမ္းေပးရင္း အျခားေနရာေတြကိုပါ
စိတ္အလိုတို္င္း အနမ္းေပးမိသည္။
