Switched Worlds

24

"Nasaan na sila George?" I asked dahil dalawa lang kaming naglalakad palabas ng gusaling tinutuluyan namin.

Kahit gabi na ay masigla pa rin ang paligid kaya nadamay ako sa ngiti ng mga tao. I'm smiling from ear to ear habang binubusog ang mata ko sa napakagandang tanawin.

Mukhang may piyesta talaga.

And I want to wear a yukata too. Naiingit ako sa mga babaeng kasing-edad ko na nakasuot ng yukata at gumagala kasama ang mga kaibigan nila o kaya ay nobyo.

Napatingin ako kay Seth na tahimik na naglalakad sa tabi ko.

"Ano na?" I urged him to answer kasi nakatingin lang siya sa akin at hindi man lang sumagot sa tanong ko.

"Naroon na sila." Iyon lang ang sagot niya bago nagpatuloy sa paglalakad.

Dahil sa katahimikan ay hindi ko maiwasang mag-isip.

"Seth." I called him.

He stopped but didn't turn around to look at me. I sighed. "Nothing. Sorry."

Pagdaan ng ilang minutong paglalakad ay narating namin ang isang pamilyar na kainan.

A rack for shoes was outside at kung hindi mo lang mababasa ang signage na restaurant ang gusali ay mapagkakamalan mo itong tindahan ng sapatos dahil sa dami ng sapatos sa labas. Marami yata ang tao sa loob.

Dahil sa pagkatulala ay hindi ko namalayang pumasok na pala ang kasama ko at iniwan akong parang tanga sa labas. Buwisit 'yon!

Nang-iwan na lang basta!

Mabilis kong tinanggal ang sapatos ko at saka ito inilagay sa isang bakanteng kahon. An attendant greeted me with a bow kayo binati ko rin ito at yumuko nang kaunti.

Pagpasok sa loob ay lalong lumakas ang ingay na narinig ko. May mga tawanan at nagkukuwentuhan, simpleng nagkakasiyahan. And the smell of delicious food is wafting through the air and to my nose, making my mouth water in hunger.

The place is very Japan-ish. The low table was there, the wooden building, and the servers wearing their Japanese attire. There were simple paintings and calligraphy works on the wall.

Ang lahat ay nakaupo sa sahig at kita ko ang hirap ng mga foreigner sa pag-upo. Hindi sila sanay umupo sa lapag, but at least they tried. I commend them for that.

Asians are different from westerners, after all.

Karamihan ng nasa loob ay mga Hapon at may iilang grupo ng mga foreigner. Kasama doon ang mga kasamahan ko at ang grupong nakilala namin kanina.

Stanley waved his hands at me at nagningning ang mga mata ko, hindi dahil sa lalaki pero dahil sa nakahaing pagkain.

Dahil sa dami namin ay sa gilid ang naging puwesto nila. Isang napakahabang lamesa kung saan naupo sa kaliwa ang mga galing sa Sanil at sa kanan naman ang amin.

I excused myself from the people walking around having fun with their comrades hanggang sa makaabot ako sa mga kasama ko.

I comfortably sat on the end of the table and looked at the food.

"Bakit hindi pa kayo kumain?" I asked them. May hiya pa rin naman ako para hintayin sila 'no.

"We were waiting for you." Jose, the Spanish leader answered, sitting on the other end of the table, and smiled at me, the way he smiled at my sister. Nako!

Ekis ka sa'kin boy!

"Well then, let's eat!" I joyfully exclaimed at saka pinagdaop ang mga palad ko

"Itedakimasu!"