My Genius Cold Husband is a MAFFIA BOSS And I am The GANGSTER QUEEN

Chapter 30

[AC's POV]

Hindi ko alam kong anong nangyari basta ang naaalala ko lang ay ang pagkawalan ko ng malay sa may Cafe at yun lang. Nagising nalang ako na nandito na sa isang kwarto na puti na infirmary at nasa tabi ko sina Andrea at Max.

"Are you really OK?" nag-aalalang tanong ni Max saakin, kanina pa niya yan bukang bibig naririndi na nga ako.

"I'm fine." I said boredom is visible to my voice. Nakaupo ako sa kama at naka tingin lang sa dalawa kong kasama. "Wait, where's Step?" I asked, ng hindi ko mapansin ang kaingayan nilang dalawa ni Andrea. Luminga-linga naman si Max sa paligid.

"I don't know." kibit balikat na sagot ni Max at binalingan si Andrea na kanina pa tulala at nakahawak sa labi niya at hinihimas-himas ito, habang malalim ang tingin sa sahig. "Andrea..." no response. "Drea." again, no response. "DREA!" buong lakas na sigaw ni Max na ikinapitlag ni Andrea dahil sa gulat.

"Ba-bakit?" nauutal nitong tanong na parang nahuling may ginagawa ng maisama dahil sa tingin nito na parang pinagsaklubam ng langit at lupa sa hitsura nya.

"Kanina ka pa tinatawag, nasaan si Stephanie? Kanina pa siya wala ah." tanong ni Max.

"Ha?" naguguluhang tanong ni Drea at nakibit balikat. "Hindi ko alam." sagot niya at bumalik sa pagtitig sa sahig at sa paghawak niya sa labi niya at idagdag pa ang malalim nitong pag-iisip. Baliw ngayon si Andrea. Nagkatinginan kami ni Max.

"What happened to her?" tanong niya na dapat ay tanong ko rin.

"Tss." I just hissed and pick up my phone na nasa isang table malapit sa kama na kinauupuan ko. I opened it but no missed call ang no message. Mabuti naman. "Max?" she look at me. "Kailan ako pwede nang umuwi?"

"Pwede namang ngayon, pero kai-" Hindi ko na siya pinatapos na magsalita ng bumangon na ako sa kama at inalis ang IV na nakaturok sa kamay ko at pinisil-pisil iyon bago suotin ang sapatos ko na nasa gilid. "Hey-! Are you really OK now?" nag-aalalang tanong ni Max saakin.

"Yeah. I want to go home." tinapos ko na ang pagsintas ng sapatos ko, pumunta akong pinto at bubuksan na sana ito ng bumukas nalang yun bigla at mabuti nalang at nakaatras kaagad ako at hindi natamaan ng pinto.

"Ah sorry! Sorry AC!" naghi-histerical na sigaw ni Stephanie.

"I'm fine." Sabi ko.

"Really?" she ask. I nod.

"Sorry again." I just nod again and step out from the room. "Wait AC! Are you mabuti na ba? Why are you out of bed already?" Stephanie ask again.

"I'm fine." naglakad na ako palabas ng infirmary at sumunod naman silang dalawa, walang doctor at ewan ko kung saang lupalop ng eskwelahan ito naroroon, wala akong pakealam.

"Andrea can you--" napatigil sa pagsasalita si Max at nagpalinga-linga sa paligid. "Wait... Where's Andrea?" tanong nito, parehas kaming nagkibit balikat ni Step. "Wait... Don't tell me... Nandun pa rin siya sa loob?" tanong ni Max.

"Dunno." Step.

"Hayst!" bumalik muli sa loob si Max at pagbalik niya ay kasama na niya si Drea na pinipingot ang tenga nito, si Drea naman ay puro daing lang ang sagot. "Why are you always spacing out right now? You!"

"Ouch! Masakit na Max! Tama na!" mga daing ni Drea kay Max pero hindi ito sumunod at hawak pa rin ang tenga ni Drea.

"Tara na uuwi na tayo." sabi ni Max at nauna ng maglakad ka sabay ang dumadaing pa rin na si Drea dahil hindi pa rin siya pinapakawalan ni Max sumunod nalang kaming dalawa ni Step.

"Can you let g of my precious ear now? Max? It hurts! Aray!" ani Drea.

"No." Max said. "Until we are not yet to parking lot I won't let go of your ear, you always spacing out. What happened to you?" biglang namula ang buong mukha ni Drea na ikinataka naming tatlo, whats going on? May nangyari ba ng nawalan ako ng malay kanina? Their's something fishy... I can smell...