Our War | Nasza wojna

Pora go złapać

Na porannym apelu podczas wydawania zadań generał ogłosił wyjazd Natalii. Poruszyło to większość z żołnierzy jednak wszyscy rozumieli, że jako agentka wywiadu musi odbyć tą misję. Dziewczyna dostała dostęp do całego arsenału broni skąd mogła wybrać wszystko co uznała za potrzebne. Prócz swoich lin, haków i własnego pistoletu nic więcej nie potrzebowała. Jedynie z magazynu zabrała dodatkową amunicję. Gdy była już gotowa pożegnała się z brygadą, a szczególnie bratem. Obiecała, że wróci jak najszybciej będzie mogła i napisze gdy tylko znajdzie się w Berlinie. Kiedy zniknęła za bramą bazy wojskowej Adam odczuł ten sam ból gdy jego siostra wyjeżdżała do Warszawy. Było mu ciężko znowu rozstać się z bliźniaczką mimo to wiedział, że ją odzyska tak jak ostatnim razem.

Droga do Berlina była tak prosta, że można było ją pokonać w kilka godzin. Natalia dobrze pamiętała trasę do bazy którą pierwszy raz jechała z porucznikiem Fischerem. Teraz sama pokonywała tą drogę i to na swoim motorze. By nie zwracać zbytnio uwagi zamiast kostiumu który nosiła na co dzień przy ćwiczeniach teraz miała na sobie zwykłe czarne leginsy, czarną bluzkę i bejsbolówkę od brata. Zawsze o wiele lepiej jeździło się jej na motorze właśnie w tej bluzie niż w skórzanych kurtkach.

Stolica Niemiec coraz bardziej wracała do życia. Trawniki zaczynały robić się zielone, ptaki na nowo budowały gniazda w koronach drzew które wypuszczały młode liście. Ulice były sprzątnięte do najdrobniejszego szkła, miejscami na chodnikach kładziono nową kostkę. Flagi na latarniach zostały zszyte. Wszelkie szkody na budynkach były jak najszybciej naprawiane. Każdy sobie pomagał jak tylko było to możliwe. Nie tylko mieszkańcy Berlina, ale również inni Niemcy pomagali w odbudowie stolicy po tym jak terroryści zniszczyli to piękne miasto. Gdzie człowiek nie spojrzał widział jak Berlin odżywa. Natalia dobrze pamiętała widok ulic gdy przyjechała tu na pierwszą misję. Wtedy miasto wyglądało masakrycznie jakby czas nagle się zatrzymał. Teraz już prawie nie były śladu po tym co się tu wydarzyło. Biurowiec w którym znajdywało się baza polskiej agencji nadal stał na swoim miejscu i został wyczyszczony z zewnątrz. Władze miasta tak dogadały się z polskim wojskiem, że za dobanie o budynek zawsze mogli liczyć na pomoc sąsiadów.

Gdy Natalia wjechała na podziemny parking wróciły do niej wspomnienia z tego miejsca, a tym bardziej kiedy stanęła w salonie.

-Jarvis? - zapytała niepewnie lecz z nadzieją, że uzyska odpowiedź.

-Witam agentko. - odpowiedział system.

-Podobno wiesz co mnie tu sprowadza. - odrzekła dziewczyna podchodząc do barku gdzie w lodówce stało kilka butelek soku pomarańczowego.

-Zostałem o wszystkim poinformowany i zebrałem potrzebne informacje.

-W takim razie słucham. - Natalia zabrała szklankę soku i skierowała się na kanapę przed którą pojawił się ekran.

-Nasz złodziej danych komputerowych to Salvatore Hagen znany wśród złodziei jako Salgen.

-Pomieszał imię z nazwiskiem by uzyskać ksywę sprytne. - wtrąciła blondynka sięgając po paluszki z miski która stała na stoliku przed kanapą.

-Używa fałszywych dokumentów podając się za informatyka jako Stephan Hans. Niestety inne informacje są ściśle tajne i tylko policja daje do nich dostęp.

-W takim razie muszę się jutro przejść na pobliski komisariat. Wiesz może, czy Carl Fischer dalej jest chłopcem na posiłki?

-Tak i nawet służy teraz wszystkim jednostkom mundurowym w mieście.

-No proszę jakie ma zaufanie. No, ale co się dziwić dzieciak jest naprawdę dobry.

Natalia spędziła jeszcze trochę czasu w bazie przy czym rozpakowała się i zadomowiła tak jak ostatnio. Siedząc w pokoju przypomniała sobie by napisać do brata, akurat była taka godzina, że mieli przerwę więc zdecydowała się zadzwonić. Wzięła telefon, weszła w kontakty i bez zastanowienia wybrała "Braciszek". Po kilku sygnałach usłyszała ukochany głos bliźniaka.